Μακρινό ελληνικό άρωμα στις Κάννες με την ερωτική Αντέλ Εξαρχόπουλος, πρωταγωνίστρια στον φετινό Χρυσό Φοίνικα, Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα, του σπουδαίου Αμπντελατίφ Κεσίς. Οι Κοέν διακρίθηκαν και πάλι, ενώ εκτός βρέθηκαν ο Σορεντίνο και ο Τζάρμους με δυνατές ταινίες.
Από καιρού εις καιρόν, το Φεστιβάλ Καννών απονέμει «πολιτικό» Φοίνικα, θέλοντας να εναρμονιστεί με τους καιρούς, να επισημάνει εθνικές κόντρες, να βοηθήσει καλλιτέχνες που ασφυκτιούν ή υποφέρουν, με την προϋπόθεση η ταινία που αναδεικνύεται νικήτρια να ανταποκρίνεται σε κάποια στάνταρ, κυρίως στο επίπεδο του δημιουργού της. Ο Άνθρωπος από Σίδερο του Αντρέι Βάιντα και ο Δρόμος του Γιλμάζ Γκιουνέι ήταν τέτοιες περιπτώσεις, βγαλμένες από τα ταραγμένα '80s. Ακόμα και το Φαρενάιτ 9/11 του Μάικλ Μουρ, διά χειρός Ταραντίνο, υπήρξε μια επιλογή που στην αρχή έμοιαζε περίεργη, αλλά, με τη λογική, δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετική - ένα ντοκιμαντέρ που σχολίαζε σατιρικά την εξόφθαλμα επικίνδυνη δημοκρατία του Τζορτζ Μπους. Και τώρα, το Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα, του πιο στοχαστικού από τους νεότερους Γάλλους σκηνοθέτες Αμπντελατίφ Κεσίς, η πιο συζητημένη ταινία του φεστιβάλ, εξαιτίας (ή χάρη) των τεταμένων και παρατεταμένων ερωτικών σκηνών ανάμεσα στη Λέα Σεντού και την Αντέλ Εξαρχόπουλος, την ίδια στιγμή που στο Παρίσι μαίνονταν οι ογκώδεις διαδηλώσεις εναντίον των γάμων μεταξύ ομοφυλόφιλων, με μπροστάρισσα την, τρομακτικής εμφάνισης, Φριζίντ Μπαρζό. Η ψυχωμένη, θεατρινίστικη ακτιβίστρια με το όνομα-λογοπαίγνιο πάνω στην Μπριζίτ Μπαρντό, είναι μια κωμική αρτίστα με ακροδεξιές απόψεις και βρήκε την ευκαιρία να αρπάξει αναπάντεχη δημοσιότητα και να ηγηθεί μιας φωνακλάδικης μερίδας πολιτών καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ. Εκατόν πενήντα χιλιάδες άτομα διαδήλωναν την Κυριακή στο Παρίσι, όταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, δηλωμένος φιλελεύθερος του Χόλιγουντ, ανήγγειλε πανηγυρικά το Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα (Η ζωή της Αντέλ), επιβεβαιώνοντας την παράδοση που θέλει τους Αμερικανούς προέδρους να ξεφεύγουν από τον κινηματογραφικό τους μικρόκοσμο όταν πατάνε σε γαλλικό έδαφος. Ο σκηνοθέτης του Εξωγήινου και του Ιντιάνα και ο δημιουργός του Κουσκούς με φρέσκο ψάρι και της Μαύρης Αφροδίτης δεν έχουν καμία σχέση, ωστόσο στις Κάννες συναντήθηκαν από διαφορετικές αφετηρίες, με γνώμονα τις ιδέες που κομίζει και τον προβληματισμό που θέτει η ταινία του δεύτερου.
Διότι, για να είμαστε ειλικρινείς, η Ζωή της Αντέλ, όσο ενδιαφέρουσα, δεν είναι καν η καλύτερη ταινία του Κεσίς (υπνωτική και αποκαλυπτική, αλλά χωρίς κρεσέντο και κατά τόπους ασχημάτιστη), αν υποθέσουμε πως ξεχώρισε σε ένα φεστιβάλ στο οποίο οι τρεις άλλες επικρατέστερες, των αδελφών Κοέν, του Σορεντίνο και του Φαραντί, επίσης δεν είναι οι καλύτερες της φιλμογραφίας των δημιουργών τους. Το χρονικό της ερωτικής αφύπνισης μιας μαθήτριας λυκείου, σε συνδυασμό με τις ανενδοίαστα μακροσκελείς, λεπτομερέστατες λεσβιακές σκηνές ανάμεσα στη μικρή και μια φοιτήτρια της Beaux Arts, είναι μια κατάθεση του σκηνοθέτη πάνω στη γυναικεία φύση, τη διελκυστίνδα ανάμεσα στην προσωπική ηδονή και την κοινωνική ντροπή και τη ρευστότητα της εφηβείας, εκτός από μια αφτιασίδωτη και τολμηρή, αλλά ποτέ προκλητική σεξουαλική περιπέτεια. Η κάμερα χύνεται με ολύμπια ηρεμία πάνω σε κάθε άκρη του προσώπου και του κορμιού της 19χρονης Εξαρχόπουλος και την ξεψαχνίζει με αχόρταγα κοντινά, ενώ ποζάρει ως μούσα, γελάει σαν παιδούλα, περιμένει με ανυπομονησία ή απλώς περιμένει, με τα μισάνοιχτα, αυθάδικα χείλη της, αθώα κι αισθησιακή μαζί, ένα φυσικό, ωραίο κορίτσι, μακριά από τον πλαστικό πλανήτη των μοντέλων. Και για να το διασκεδάσουμε, αν το Παρίσι παλλόταν σε ρυθμούς αντίθετους από εκείνους του Μάη του '68, δείχνοντας το αντιδραστικό πρόσωπο μιας πόλης που δεν φημίζεται για τους reactionnaires, οι Κάννες χόρευαν στον Μάη του '69, σε μια στάση που πρόβαραν επί μήνες η Λέα και η Αντέλ με γέλια κι ενθουσιασμό κάτω από τους ενθαρρυντικούς αυτοσχεδιασμούς του Κεσίς, σε πείσμα των δύσκολων καιρών.
Το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής πήγε στους Τζόελ και Ίθαν Κοέν, που παλιότερα είχαν αποσπάσει Χρυσό Φοίνικα και δυο βραβεία σκηνοθεσίας. Το Inside Llewyn Davis, μια πλήρης ταινία όπως αναφέραμε και την προηγούμενη εβδομάδα, είναι ενδεικτική της γενικά καλής, αλλά χωρίς εκπλήξεις, εκτεταμένης παρουσίας Αμερικανών σκηνοθετών στο φετινό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Η ταινία των Κοέν, όπως η Μετανάστρια του Τζέιμς Γκρέι, το Νεμπράσκα του Αλεξάντερ Πέιν και το Behind the Candelabra του Στίβεν Σόντερμπεργκ, κινήθηκαν σε κλασικίζον ύφος, αφηγηματικό, χωρίς ρήξεις, φιλικό προς τον ακαδημαϊσμό και ενδεχομένως τη λήθη. Ο Τζέιμς Γκρέι, που λέγοντας τον πόνο του σε δημοσιογράφο είπε πως με το The Grays ήρθε στις Κάννες για το βραβείο, με την επόμενη ταινία του, για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, και με τους Δύο Εραστές, το καλύτερό του έργο, ελπίζοντας να μη φάει γιούχα, καλά έκανε και φάνηκε συγκρατημένος, για τη νέα ταινία, που μάλιστα έγραψε έχοντας αποκλειστικά τη Μαριόν Κοτιγιάρ στο μυαλό του. Πολύ προσωπική, αν και όχι ακριβώς αυτοβιογραφική, η Μετανάστρια αναπαριστά με συγκίνηση την εποχή, αλλά δεν ξεθαρρεύει ποτέ, πέρα από μια αχνή αναφορά στη φτωχολογιά και την εκμετάλλευση.
Στον ανδρικό ρόλο, ο συναγωνισμός ήταν μεγάλος. Από τον Όσκαρ Άιζακ, τον Μάικλ Ντάγκλας ή τον Ματ Ντέιμον, προτιμήθηκε ο υπέροχος παλαίμαχος Μπρους Ντερν για το χαμηλόφωνο, ακριβέστατο Νεμπράσκα, με το οποίο ο Αλεξάντερ Πέιν καθιερώνεται ως μεγάλος αφηγητής πολύπλοκων οικογενειακών δραμάτων. Αδικήθηκαν ο Τόνι Σερβίλο και η Μεγάλη Ομορφιά, μια ταινία που έλειπε ανεξήγητα από τα βραβεία - αν η ταινία του Σορεντίνο πάσχει από επαναλήψεις των θεμάτων της, τότε το Μπλε, με τους πλατειασμούς, γιατί επιβραβεύτηκε; Η μεγάλη έκπληξη ήρθε με το βραβείο σκηνοθεσίας στον Αμάτ Εσκαλάντε για το βίαιο, αβάσταχτα ρεαλιστικό Heli, ο μεγάλος συμβιβασμός με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην εξαιρετικά δυνατή Μπερενίς Μπεζό για το θεωρητικό φαβορί στο ξεκίνημα του φεστιβάλ, το Παρελθόν του Ασγκάρ Φαραντί, ενώ το βραβείο Επιτροπής στον Χιροκάζου Κορεέντα για το Like Father, Like Son είναι εκλεκτικά συγγενές με το σινεμά του Σπίλμπεργκ. Φυσιολογικά, ο Ρομάν Πολάνσκι περίσσεψε, καθώς η γαλλόφωνη διασκευή του στο θεατρικό Venus in Fur ήταν καλοφτιαγμένη, αλλά προβλέψιμη και κάπως παρωχημένη, χωρίς καν το σαρδόνιο χιούμορ του Θεού της Σφαγής. Δυστυχώς, έφυγε με άδεια χέρια το μεθυστικό Lovers left alive, ένα ατμοσφαιρικό, μελαγχολικό, βαμπιρικό κινηματογραφικό ρέκβιεμ του Τζιμ Τζάρμους, ενός δημιουργού που ανέκαθεν έφτιαχνε αλληγορίες για ζωντανούς βρικόλακες (ωστόσο, ο «Νεκρός» ήταν ήδη νεκρός) - εδώ το παραδέχτηκε με κομψότητα, σε ένα mood piece ανάμεσα στο παρακμιακό Ντιτρόιτ και την ακίνητη Ταγγέρη, την ωραία μουσική και την παραγνωρισμένη λογοτεχνία, την άτιμη φήμη και τη γενναία λήθη, την Τίλντα Σουίντον και τον Τομ Χίντλετον. Μια ταινία που αξίζει να αγαπηθεί, ανεξάρτητα από βραβεία.
σχόλια