ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
6.3.2021 | 11:50

Ενημέρωση...

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Αυτό που ξέρω είναι πως οφείλω μια ενημέρωση κι ένα ευχαριστώ για όλους όσοι με στήριξαν εδώ μέσα με τις ευχές και τις προσευχές τους πριν από ενάμιση χρόνο. Αρχικά να συστηθω... Είμαι η κυρά δασκάλα του σάιτ. Ο σύντροφός μου διαγνώστηκε με οξεία μυελογενη λευχαιμία πριν από ενάμιση χρόνο όταν ήμουν εδώ ενεργό μέλος, οπότε σας το εκμυστηρεύτηκα. Όπως και αρκετές σκληρές ιστορίες από το νοσοκομείο. Ευτυχώς τώρα που μιλάμε είναι καλά... Πρώτο και τελευταίο μέλημα μου ήταν να γίνει καλα με όποιο κόστος. Ο λογαριασμός ήρθε στο τέλος όμως κι ήταν βαρύς... Μόνο εμένα είχε. Και οικογένεια ειχε, αλλά... 24/7 κοντά του σε όλα εγώ. Επικοινωνία με γιατρούς, φάρμακα, βοήθεια στο μπάνιο, στον ύπνο. Στήριγμα πραγματικό. "Αν δεν είσαι εσύ κοπέλα μου δεν θα είναι ούτε αυτός". Έτσι μου έλεγαν οι νοσηλεύτριες για να μου δώσουν κουράγιο κάθε φορά που έβγαινα από το δωμάτιο να πάρω ανάσα από τη μάσκα. Πέρασα τραγικά δύσκολα. Μόνη μου μόνη μου. Ολα στην πλάτη μου. Τραγικά δύσκολα.. Το "Θα κάνουμε ο,τι μπορούμε" ακόμα βουιζει στα αυτιά μου όταν τον διέγνωσαν με δεύτερο καρκίνο. Τα ξεπέρασε όλα...Πολύ δυνατός άνθρωπος. Είναι καλό παιδί γι αυτό τον αγαπούσανε όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτριες όσο ήμασταν μέσα στα πόδια τους. Πήρε φροντίδα. Δύο παιδιά παλεύαμε μόνοι μας. Μας λυπούνταν. Και με ρωταγαν όλοι που είναι η οικογένεια του. Έμειναν πίσω για να μας στηρίζουν οικονομικά απαντούσα εγώ και δεν το πίστευα ούτε η ίδια. Κορίτσι μου, αν δεν είναι ζήτημα υγείας ή ακόμα και μόρφωσης, τι είναι αυτό που κραταεί μια μάνα μακριά από το παιδί της; Δεν ξέρω..Τι έλεγα; Ηξερα μόνο ότι δεν είχα επιλογή. Όσες φορές προσπάθησα να τους βάλω προ των ευθυνών τους μου έκλειναν την πόρτα. Μανα που δεν ήξερε τις θερμοκρασίες του σώματος του. Δεν ήταν μπροστά στις ανακοινώσεις. Δεν με έπαιρναν ούτε τηλεφωνο να δουν αν αντέχω πάρα μόνο 2-3 φορές συνολικά. Σ' όλα εγώ. Κοιμόμουν στο δωμάτιο σε μια πτυσσόμενη καρέκλα επί 23 μέρες, σπίτι για να κάνω φαγητό δύο φορές τη μέρα για να μην τρώει του νοσοκομείου..Πλύσιμο, σιδέρωμα σεντόνια γιατί το νοσοκομείο δεν είχε ή κι αν είχε τα αφήναμε για όσους έρχονταν από μακριά. Προσπαθούσα να ανακαλύψω αστεία να γελάει να ξεχνιέται... Κι εκείνος το κατάλαβε ότι έλειπαν και θύμωσε, μου υποσχέθηκε πως εγώ θα είμαι πάνω απ' όλα. Γιατί πάντα έλειπαν από όταν γεννήθηκε. Αλλά κατά βάθος τους δικαιολογουσε γιατί είχε συνηθίσει στην γονική έλλειψη και πίστευε πως έτσι είναι οι γονείς. Δεν είχε μάθει ποτέ στο ανάποδο, στο φυσιολογικό. Μου έλεγε ότι έχουμε ανάγκη τα χρήματα να κάνω υπομονή. Κι εγώ του εξηγούσα ότι οι πραγματικές ανάγκες είναι ΕΔΩ που είμαστε εμείς, χρήματα είχαμε κόσμο να δανειστούμε. Έναν χρόνο μετά τους συγχώρεσε, αλλά εγώ όχι. Τράβηξα τα πάθη του Χριστού, μάζεψα τα ψυχολογικά δύο ανθρώπων ( τα δικά του και τα δικά μου) και όλο αυτό το φρικτό σκηνικό που έζησα μου έμεινε αγκάθι στην ψυχή. Κι αυτός ξέχασε. Ξέχασε ποια ήταν δίπλα του και ποιοι μας κοιτούσαν από μακριά. Στην αρχή δεν το πίστευα. Όταν το συνειδητοποίησα ορκίστηκα πως ό,τι και να γίνει δεν θα βάλω κανέναν πιο πάνω από μένα. Εγώ δεν τους συγχωρώ ούτε τους ανέχομαι. Δεν τους αναγνωρίζω για γονείς πόσο μάλλον για μελλοντική οικογένεια μου. Δεν μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια καν. Αναρωτιέμαι πώς μπόρεσαν να μας αφήσουν μόνους μας. Με πολύ πόνο, αλλιωτικο αυτήν τη φορά, τον άφησα κι εκείνον πίσω μου. Διότι για να γίνει καλά, έχασα εγώ τον εαυτό μου, την ισορροπία μου και την ψυχική μου υγεία. Χτύπησα πόρτες, παρακαλούσα, έκλαψα ποτάμια, πήρα ηρεμιστικά, λιποθύμησα και κανένας μα κανένας τους δεν ήταν εκεί να μου δώσει ένα χέρι βοήθειας. Τι να τις κάνω τις συγγνώμες...; Πώς να χαρώ με τη χαρά τους που τον έχουν κοντά τους όταν εγώ έχασα τη δική μου γιατί αυτοί δεν είχαν τα κοτσια να αντιμετωπίσουν όλα αυτά; Τον εαυτό μου χρειάζομαι πίσω. Κι αυτό που δεν αντέχω ακόμα είναι η σκέψη πως αν ξανασυνεβαιναν όλα αυτά ΠΑΛΙ θα τα έκανα για εκείνον. Γιατί έτσι είμαι. Έχω αγάπη μέσα μου και ανθρωπιά. Και προσπαθώ να βρω τον τρόπο τώρα να είμαι εξίσου ευαίσθητη και με τον εαυτό μου με βοήθεια ειδικού. Προσπαθώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που τον ανάγκασα να δώσει περισσότερα απ' όσα είχε και τον αρρώστησα. Εύχομαι να είστε όλοι καλά μέσα στην παράνοια που ζούμε. Εγώ ακόμα προσπαθώ... Εις το επανιδείν.
21
 
 
 
 
σχόλια

Γειά σου κυρά Δασκάλα, χαίρομαι που μαθαίνω νέα σου . Θα μπω κατεθείαν στο ψητό: δεν πιστεύει "ότι έτσι είναι οι γονείς". ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΊ.. Παίρνω σαν δεδομένο ότι έχει δει γονείς να συμπαραστέκονται, παίρνω σαν δεδομένο ότι έχει αποκτήσει μεγαλώνοντας (όπως όλοι μας) μέτρο σύγκρισης. Αμέτρητοι άνθρωποι υποφέρουν λόγω των αρρωστημένων σχέσων που έχουν οι σύντροφοί τους με τους γονείς τους. Ειδικά για σένα αυτός ο άνθρωπος δεν είναι καλός αλλά ξεκάθαρα επιζήμιος. Προσωπικά δεν κρίνω τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά στον κάθε ρόλο του. "Α ναι, ο Γιώργος είναι πολύ καλό παιδί. Βέβαια δεν είναι καλός για τη γυναίκα του αλλά είδες πόσο προσέχει τη μάνα του;". ΟΧΙ. Ή είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος σε όλα τα επίπεδα ή δεν είσαι. Ένας καλός άνθρωπος δεν είναι χαζός ούτε αδύναμος, βλέπει καταλαβαίνει κρίνει σωστά και φέρεται αναλόγως. Δεν είναι καλοσύνη να σε απαξιώνουν και εσύ να συγχωρείς, ακόμη περισσότερο να φέρονται απάνθρωπα στον/στη σύντροφό σου και εσύ να μοιράζεις γενναιόδωρα συγχωροχάρτια υποτιμώντας τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Δεν βλέπω καμία καλοσύνη σε αυτό. Η καλοσύνη δεν είναι κάτι που το θυμόμαστε ανάλογα με ποιόν έχουμε να κάνουμε. Αν αυτός ο άνθρωπος είναι γνήσια καλός, που την αφήνει την καλοσύνη του όταν μιλάμε για σένα; Γιατί δεν επαναστατεί η καλή του καρδιά με το άδικο που έχεις υποστεί, γιατί δεν κρίνει δίκαια την συμπεριφορά των δικών του; Με κάθε σεβασμό σε ό,τι έχει περάσει, αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ίσα ίσα, Περάσατε από ένα πολύ σκληρό τεστ και αποτύχατε σαν ζευγάρι. Επειδή ό,τι έγινε δεν μπορείς να το αλλάξεις, κράτησε μόνο τα συμπεράσματα που έλαβες και που σου δίνουν την δυνατότητα να αλλάξεις πορεία και να βοηθήσεις τον εαυτό σου για μια καινούργια αρχή στη ζωή σου. Καλώς τον υποστήριξες με όλες σου τις δυνάμεις, το ίδιο ακριβώς θα έκανα κι εγώ στη θέση σου. Μέχρι εδώ όμως. Κάνεις πολύ καλά που επικεντρώνεσαι στον εαυτό σου και προσωπικά εύχομαι να μην μπαίνεις στον πειρασμό να γυρίσεις πίσω. Θέλει δουλειά αλλά είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρεις να βρεις τον δρόμο σου. Αυτή η οικογένεια είναι άκρως προβληματική και αφού ο άνθρωπος δεν συνήρθε με όλα αυτά που ζήσατε, δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να συμπεριφερθεί σωστά λογικά και με ενσυναίσθηση στη γυναίκα που έχει δίπλα του. Δεν ιδρώνει το αυτί μου όταν ακούω για καλά παιδιά γιατί έχει αποδειχτεί ότι πολλές φορές πρόκειται για ανθρώπους χωρίς χαρακτήρα και ίχνος φιλότιμου. Συγγνώμη που στα λέω χύμα αλλά αν ήταν να γράψω μπούρδες που δεν πιστεύω δεν θα σχολίαζα καθόλου.

Έκανες αυτό που έπρεπε μη μετανιώσεις ποτέ σου για αυτό. Αν ρωτάς εμένα, ήσουν σωστή από την αρχή μέχρι το τέλος. Τώρα είναι καιρός να κοιτάξεις εσένα και σου εύχομαι τα καλύτερα όσο και αν θα είναι δύσκολα στην αρχή. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και δείξε του ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ την ίδια καλοσύνη και την ίδια ανθρωπιά που έδειξες στον σύντροφό σου. Τώρα είσαι εσύ εκείνη που έχει την απόλυτη προτεραιότητα και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μάθεις να το ζεις διατηρώντας ταυτόχρονα τις καλές σου προθέσεις για τους άλλους όταν αυτοί το αξίζουν.

Ναι το ξέρω ότι ακούγονται σκληρά, αλλά η συμπεριφορά του και η όλη κατάσταση δεν σηκώνουν κάτι άλλο. Τα δεδομένα δεν αφήνουν περιθώρια για ωραία λόγια αλλά πιστεύω ότι όσο και αν καμιά φορά μας δυσκολεύει η αλήθεια, έρχεται η στιγμή που δρα λυτρωτικά όταν είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε.

Την θυμάμαι την ιστορία σου και σου βγάζω το καπέλο για την στάση σου. Είσαι ένα διαμάντι. Ήρθε ομως η στιγμή όντως ν' αποτραβηχθεις για να βρεις εσένα. Ίσως και ο σύντροφός σου χρειάζεται να κάνει το ίδιο για να δει ξεκάθαρα. Ήταν μεγάλο το σοκ αυτό που περάσατε. Ωστόσο από εδώ και πέρα να θυμάσαι ότι ο εαυτός μας είναι σημαντικός και ότι δεν θα πρέπει να τον παραμελούμε. Ναι να δίνουμε..αλλά ως ένα σημείο. Όταν αισθανόμαστε ότι τα όρια μας ξεπερνιουνται κατά πολύ, τότε θα πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η στιγμη για να σταματησουμε, καθώς για τον εαυτό μας είμαστε Υπεύθυνοι μονο εμεις. Τα όρια είναι υγεία και η ψυχική μας ισορροπία αδιαπραγματευτη.
Καλή δύναμη και αναμένω την επόμενη εξομολόγηση σου.

Kαλησπέρα και από εμένα! Καταρχάς χαίρομαι που το παιδί είναι καλά, ήταν πολύ τυχερός που σε είχε δίπλα του σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, κι ας μην μπορεί να το καταλάβει, ήταν χρήσιμο. Δεν ξέρω αν στο βάθος δεν τους ήθελε δίπλα τους ή γενικώς ακόμη κι αν τον ματαιώνουν τους δικαιολογεί, αλλά αυτοί είναι δικοί του δαίμονες, όχι δικοί σου. Ούτε γνωρίζω, αν τους ήθελε δίπλα του, ένας ηθοποιός που γύρω στα 30 είχε δηλώσει ότι δεν είχε πει σε κανέναν για παράδειγμα ότι είχε καρκίνο μέχρι να το ξεπεράσει, ούτε στους δικούς του. Οπότε καμιά φορά μας αποκρύπτονται σημαντικές πληροφορίες.

Τα φώτα σε εσένα, είναι καιρός να γίνεις κέντρο του εαυτού σου. Η αγάπη είναι υπέροχη, το να είσαι δοτικός είναι εξαίσιο, είναι υπέροχο όταν αυτό εκφράζει το μέσα σου, την ουσία σου σαν άτομο. Αλλά-πάντα υπάρχει ένα αλλά-όσο μεγαλώνεις βλέπεις ότι δεν έπρεπε να εξωθήσεις τον εαυτό σου στα άκρα. Ότι κι εσύ έχεις ανάγκη, ότι χρειάζεται πάντα να έχεις φυλάξει λίγο χρόνο και χώρο για σένα. Μπορεί να έχεις μάθει στην προσφορά στα όρια της αυτοθυσίας, αλλά αυτό δεν είναι δείγμα αγάπης, δεν θα έπρεπε να είναι. Ακόμη και η έντονη αυτοθυσία μπορεί να δημιουργεί αποστάσεις, γιατί όταν εσύ τα δίνεις όλα, ποιος να σε φτάνει; :)
Εύχομαι, να είσαι καλύτερα. Οι εσωτερικές πληγές δεν είναι εύκολο να καταλάβεις το πως επουλώνονται, πρέπει να παραδεχτείς ότι είσαι τρωτή.

Υ.Γ. Δε θα ήθελα με τίποτα να σε πληγώσω με αυτό που θα πω και μπορεί εννοείται η εκτίμησή μου να είναι εκτός τόπου και χρόνου, και για το λόγο αυτό, θα ήθελα να με συγχωρέσεις εκ των προτέρων. Νιώθω ότι έχεις την ανάγκη να σε αγαπήσουν τόσο απόλυτα, τόσο δοτικά όσο εσύ το έκανες, ίσως ακριβώς επειδή νιώθεις ενοχή να το προσφέρεις εσύ η ίδια στον εαυτό σου. Απλά, αυτό ως ένα βαθμό είναι άδικο και για το άλλο άτομο, για τη σχέση σας, για εσένα. Όταν υπάρχει μια ανισοκατανομή στο δυναμικό μιας σχέσης, μοιραία, όποιος προσφέρει τα πιο πολλά, σε περίπτωση που πέσει, χάνεται και όλο το δυναμικό της σχέσης και κυρίως, νιώθει μια απίστευτη φθορά. Θέλει προσοχή, αν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Όπως και να 'χει, ελπίζω να μην ξεπέρασα τα όρια και να έγινα προσβλητική.

Καλή συνέχεια. :)

Εγώ θα σου πω πως όποια απόφαση και αν πάρεις, είτε τα ξαναβρείτε είτε προχωρήσεις μόνη σου να ξαναβρείς τον εαυτό σου όπως λες αλλά από εδώ και πέρα να τον αγαπάς και να τον προσέχεις.
Ακούγεται σκληρό αυτό που λένε όλοι αλλά δυστυχώς ισχύει. Αν δεν αγαπήσεις και δεν προσέξεις εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό κανένας δεν θα το κάνει!
Σου εύχομαι να σου πάνε όλα καλά...

Μια συμβουλή μονο να σου δώσω κορίτσι μου: να φροντίζεις πρώτα τον εαυτό σου, μην αναλώνεσαι ως στήριγμα στα προβλήματα των άλλων.
Κι αυτό που έχεις το χαρακτηριστικό είναι προβληματικό ως συμπεριφορά και χρειάζεται να το ψάξεις μέσα σου.
Καλά έκανες και τον άφησες δεν υπάρχει λύση σε όλο αυτό.
Προχωράς απλώς παρακάτω.

κορίτσι μου να σε προσέχεις και να βάζεις τον εαυτό σου πρώτα. όπως βλέπεις και βλέπουμε κι εμείς στη ζωή μας, σε σέβονται, όταν σέβεσαι εσύ τις επιλογές σου και τον εαυτό σου. γι'αυτό βάλε τον εαυτό σου προτεραιότητα. και ύστερα τους άλλους. αυτός ο άνθρωπος από ο,τι κατάλαβα, είχε στήριγμα εσένα σε όλα και γι'αυτό συγχώρεσε τους γονείς του που δεν ήταν εκεί. γιατί είχε εσένα. αν είχε μείνει μόνος, ίσως να μην συγχωρούσε τόσο εύκολα τους δικούς του, που δεν του στάθηκαν. εσύ κάνε αυτό που νιώθεις. δεν είσαι υποχρεωμένη να δεχτείς κανέναν έτσι εύκολα στη ζωή σου. διαλέγεις εσύ τον κύκλο σου. ο φίλος σου διαλέγει τον δικό του κύκλο. πρόσεχε τον εαυτό σου

Ξεπεράσατε ολόκληρο καρκίνο και προς χάρη έστω του συντρόφου σου δεν μπορείς να υποστείς ενίοτε τους γονείς του; Ειλικρινά, λυπάμαι και παρόλο που έχεις δίκιο, θα πρέπει να καταλάβεις ταυτόχρονα ότι είναι δύσκολο κάποιος να ξεγράψει εντελώς τους γονείς του. Αν αγαπιέστε πραγματικά, θα πρέπει να βρείτε μια μέση λύση.

Δεν μπορεί να διαγράψει τους γονείς του ακόμα και αν του φέρθηκαν, όπως του φέρθηκαν. Μην αφήσετε να χαθεί αυτό που υπάρχει μεταξύ σας, γιατί είναι σπάνιο. Μπορείς να κρατάς τις αποστάσεις σου με τους γονείς του, αφού είναι τέτοιοι άνθρωποι.

Αν εσυ χρειαστείς ανάλογη στήριξη πιστευεις θα έχεις την ίδια βοήθεια που πρόσφερες εσυ σ’ αυτόν; Δε μιλάω για ανταπόδοση ...μιλάω για αγάπη για νοιαξιμο ... θα σε νοιαστεί όπως τον νοιάστηκες εσυ;

Μπορεις να διαγραψεις τον οποιονδηποτε μα τον οποιονδηποτε,ειδικα οταν σε εχει διαγραψει πρωτα αυτος.δεν μπορω να διανοηθω να ειμαι ετσι εγω κ οι γονεις μου να μην ειναι μερα νυχτα εκει,οπως κ γω για το παιδι μου.
Δεν ειμαστε υποχρεωμενοι ουτε στους γονεις μας εαν αυτοι ειναι γαιδουρια.

Kαι βέβαια μπορείς να διαγράψεις τον οποιονδήποτε, αν δεν φέρεται καλά. Δεν μιλάω για μένα προσωπικά, μιλάω για τον άνθρωπο στον οποίο αναφέρεται η κοπέλα στην εξομολόγηση. Αυτός παρά τον γεγονός ότι οι γονείς του του γύσισαν την πλάτη, όταν ήταν άρρωστος, δεν τους έχει διαγράψει.

ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή ξεπέρασαν ολόκληρο κακρίνο δεν έχει καμία δουλειά να ανεχτεί τους γονείς ή την απαράδεκτη συμπεριφορά του. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΆ.

Ο καρκίνος έρχεται απρόσκλητος, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους ανθρώπους που ΕΜΕΙΣ επιλέγουμε να έχουν λόγο στη ζωή μας.

Δεν καταλαβαίνω πως το βλέπεις. Συμπαραστάθηκε με όλες της τις δυνάμεις με αποτέλεσμα αυτός να της γυρίσει στο τέλος την πλάτη. Δεν έχει κανέναν λόγο να μείνει παριστάνοντας την Οσιομάρτυρα. Και τι εννοείς "αν αγαπιέστε πραγματικά"; Όταν αναφερόμαστε σε πραγματική αγάπη δεν νομίζω να εννοούμε περιπτώσεις σαν αυτή.

Μιλάω για αγάπη πραγματική. Και είπα «αν». Το «αν» σημαίνει ότι μπορεί και να μην...Η κοπέλα την απέδειξε την αγάπη της και με το παραπάνω. Το ερώτημα βέβαια είναι αν αυτός θα έκανε το ίδιο σε παρόμοια περίπτωση. Αν η απάντηση είναι όχι, τότε ναι πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό της. Σε καμία περίπτωση δεν είπα να κάνει τον οσιομάρτυρα. Είναι άδικο για τον εαυτό της κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνω την πίκρα της όμως.

Όχι δεν μένει απλά το ερώτημα αν θα έκανε και αυτός το ίδιο. Ακόμη και ήμασταν σίγουροι για αυτό (που εννοείται ότι δεν είμαστε καθόλου) το πρόβλημα με τους δικούς του παραμένει και δεν θα λυθεί ποτέ.

Scroll to top icon