ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οταν ημουν στο Λυκειο εκανα παρεα με μια κοπελα που κανεις αλλος δεν ηθελε για παρεα. Ο λογος ηταν οτι παντα ηταν πολυ ανταγωνιστικη με ολους, ηθελε να ειναι η καλυτερη (και δεν ειχε προβλημα ακομα και να το πει), ηταν ειρωνικη και κουραστικη (συμφωνα με τα λεγομενα ολων των υπολοιπων φιλων μου και μη). Εγω εκανα παρεα μαζι της ενω ενιωθα πολλες φορες να πνιγομαι απο την συμπεριφορα της. Οσο ομως ημουν ακομη στο σχολειο την υπερασπιζομουν γιατι ουτε οι συμμαθητες μου της φερονταν σωστα. Στο πρωτο ετος ημουν ο μονος με τον οποιο ειχε κρατησει επαφη. Συντομα αυτο αλλαξε: εγινε κτητικη, θυμωνε οταν εβγαινα με αλλους, απαιτουσε να ειναι τα πραγματα οπως ηθελε εκεινη και εμενα αυτη η κατασταση με αρρωσταινε. Μεχρι που καποια στιγμη εγινα επιθετικος και καπως ετσι σπασαμε και σταματησαμε να μιλαμε. Για καποιο λογο την σκεφτομαι και αισθανομαι ασχημα για την συμπεριφορα μου, ασχετως που η δικη της δεν ηταν και τοσο καλη επισης. Εχω σκεφετει πολλες φορες να της στειλω μηνυμα να δω τι κανει, αλλα κατι με κραταει πισω. Δεν ειναι οτι θελω να ξανακανω παρεα μαζι της- γιατι πραγματικα η πιεση που δεχομουν ηταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ, απλα νιωθω ασχημα απο μεριας μου. Για πειτε γνωμες...