ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι τελειως χαζος. Ειχα μια σχεση στα 17 μου με μια ακαταλληλη κοπελα. Απ εξω ηταν μια ομορφη γλυκια κοπελα και απο μεσα ηταν διαολος. Φουλ πονηρη φουλ χειριστικη. Ειμαι εμφανισιμος και ειχα αρκετη αυτοπεποιθηση, σε λογικα πλαισια. Με εκανε να σιχαινομαι τον εαυτο μου. Φιλες και φιλους δεν ειχε και προσκωληθηκε στους δικους μου. Εκανε παρεα με 5 μαντραχαλους για να μην ειναι μονη της. Με υπουλο τροπο μας εκανε μαλλια κουβαρια. Απο τοτε εχω να μιλησω μαζι τους και ημασταν παιδικοι φιλοι. Χωρισαμε οταν ημουν 19 γιατι την ειχα σιχαθει τελειως, ειχε κανει τοσα πολλα που βαριεμαι και να τα πω. Εμεινε τελειως μονη εμαθα αργοτερα, δεν εχει κανεναν. Εγω οντας στα 19 τελειως μονος με τα χιλια ζορια καταφερα και απεκτησα κοινωνικη ζωη. Και λεω με τα χιλια ζορια γιατι ειμαι αντικοινωνικο ατομο με ατομα που δε γνωριζω καλα. Εκανα το λαθος στα 21 και δεχτηκα το φολλοου που μου ειχε κανει γιατι ειχα μαθει απο γνωστους οτι περναει δυσκολα γιατι ο πατερας της πηγε στο τρελοκομειο. Τη δεχτηκα λοιπον και μου εστειλε κατευθειαν, για να μη τα πολυλογω τα ξαναβρηκαμε μεχρι που με εφτυσε για ενα μπαζο. Το εκανε επιτηδες, γιατι ο συγκεκριμενος τη γουσταρε και παλια και ξερω πολυ καλα οτι δε τον ηθελε. Εγω καταφερα και το ξεπερασα κι αυτο. Τον χωρισε και μου κλαιγοταν να τα ξαναβρουμε και οτι το εκανε για να ζηλεψω. Εννοειται μετα απο ολα αυτα δε ξανασχοληθηκα μαζι της. Ειμαι 24 πλεον και εξαιτιας της εχω γινει τελειως καχυποπτος. Δυστυχως δεν εχω πραγματικους φιλους για να με στηριξουν. Εχω χασει την αυτοπεποιθηση μου και γενικα μιζεριαζω πολυ. Εγω που δε με ενιαζε τιποτα και ημουν ο χαβαλες της παρεας. Εχω καποιες παρεες αλλα δε βγαινουμε συχνα γιατι πιστευω μιζεριαζω και τους απωθω απο μονος μου. Δε με νιαζει ουτε η χαλια οικονομικη κατασταση ουτε τιποτα. Αν εχω σωστα ατομα γυρω μου δε μασαω. Αλλα τα τελευταια χρονια που περναω δυσκολα, εχουν εξαφανιστει ολοι. Δεν εχω σωστα ατομα στη ζωη μου και βλεπω τη ζωη να περναει και μεχρι τωρα οι ασχημες εμπειριες ειναι περισσοτερες απο τις ομορφες. Προφανως δε φταιει μονο η πρωην για αυτο που ζω αλλα και το οτι δεν εχω πραγματικους φιλους. Αυτοι που ηταν πραγματικοι μου φιλοι, με παρατησαν απο τα ψεμματα της πρωην. Καλα κι εγω φταιω που με εκανε να ξεφευγω και να κανω πραγματα που υπο κανονικες συνθηκες δε θα εκανα ποτε. Με πειραζει που αυτοι οι παιδικοι φιλοι δε θα μου ξαναμιλησουν ποτε απο δικη μου βλακεια. Ηταν οι μονοι που με στηριζαν πραγματικα και με εκαναν καλυτερο ανθρωπο. Ακομα και τωρα που περασαν τοσα χρονια, δε θελουν ουτε να με ξερουν και λογικο και σεβαστο. Σορρυ για το σεντονι, μακαρι μετα απο ολη αυτη τη μαυριλα που περναμε να βγει κατι καλο για ολους. Αλλα ηθελα να σας ρωτησω, πως βγαινεις απο ασχημες καταστασεις; Πως ξαναποκτας τη χαμενη σου ζωη; Απο τα 18 και μετα (6 χρονια δηλαδη) ειμαι σα ζομπι, δε ζω απλα υπαρχω. Πριν ειχα πολλη ορεξη για ζωη αλλα με τα διαφορα που εχω περασει (οικογενειακα, οικονομικα, φιλικα, ερωτικα) τα τελευταια χρονια απλα αφηνω τα χρονια να περασουν και ζω στην αδρανεια. Σχεση απο τοτε δε ξαναεκανα. Κανω κατα καιρους παιχνιδι με κοπελες αλλα εχω παρατηρησει οτι οταν ενδιαφερονται και αυτες και το πραγμα παει στο σοβαρο, εξαφανιζομαι. Οπως και με γνωστους, οποτε πανε να γινουν φιλοι, εξαφανιζομαι. Νομιζω το κανω ασυναισθητα για να μην πληγωθω ξανα. Οποιος θελει να πει τη γνωμη του η να μου δωσει οποιαδηποτε συμβουλη, ας γραψει στα σχολια, θα τα δω. Ευχαριστω πολυ που μπηκατε στον κοπο να με διαβασατε.