Καλησπέρα! Δεν ξέρω πόσοι θα με διαβάσουν και αν θα μου απαντήσουν απλα θελω να τα βγάλω από μεσα μου! Είμαι 30 χρονων παντρεμένη 6 χρόνια με 2 παιδακια κατω των 5 χρονων. Το θέμα μου είναι η μοναξιά! Με τον ανδρα μου πέρα από τα τυπικά της καθημερινότητας δν εχουμε καμια άλλη επαφή.εχω κανει άπειρες προσπάθειες που πάντα πεφτουν σε τοίχο. Δεν ξερω το λόγο που φτάσαμε εδώ κ όσες φορές προσπάθησα να τον μάθω ημουν απλα η γκρινιάρα.δεν εργάζομαι γιατί αποφάσισα να παρατήσω τη δουλειά μου που αγαπούσα πολυ για να μεγαλώσω εγω τα παιδια μου κ όχι κάποια νταντά μιας κ γιαγιάδες δν υπάρχουν.ηταν δική μου απόφαση χωρίς να θέλω να κρίνω τις υπόλοιπες γυναίκες που συνεχίζουν να εργάζονται. Το αποτέλεσμα ειναι να χαθώ από όλους φίλους και γνωστούς και να ειμαι μονίμως μονη μου. Έχω κουραστεί παρα πολυ . Το μόνο που ζητάω είναι απλα μια αγκαλιά μια καλή κουβέντα κ όχι να με αγνοεί συνεχώς. Θα μου πείτε γιατί δεν φεύγεις. Η απάντηση είναι περίπλοκη αλλα κατά κύριο λόγο είναι ο φόβος. Πως θα μεγαλώσω 2 παιδια χωρι1 δουλειά και με τη παρούσα δύσκολη κατάσταση? Πως θα το πάρουν τα παιδια μου ? Δεν θέλω να το πληρώσω γιατί σαν πατέρας είναι καλός. Κ ο μεγαλύτερος μου φοβος είναι μηπως χασω τα παδια μου..πράγμα που δεν θα το αντέξω..το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μένω σε μια κατάσταση που ουσιαστικά με αρρωσταινει . Ελπίζω καθε μερα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αλλα δυστυχώς το βλεπω πολυ δυσκολο. Αυτά από εμένα!!