ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μέρα και μια λιγότερη ανάσα. Ξυπνάω και η μέρα φαίνεται σκοτεινότερη. Κοιμάμαι και οι δαίμονες μου πλησιάζουν πιο κοντά. Χάνομαι στις λέξεις, απαντώ και η φωνή που βγάζω δεν είναι καν δικιά μου. Δεν σε κοιτώ πια στα μάτια, και αν σε κοιτώ, δεν είμαι εγώ. Πονώ. «Καλά είσαι;» ρωτούν. «Καλά είμαι.» Πως βρέθηκα να προτιμώ το ψέμα; Μα δεν είμαι εγώ.. Πονώ. Μια μέρα θα σηκωθώ, θα αφήσω πίσω το κουρέλι μου και θα φύγω. Θα βρω το θάρρος, και θα νιώσω ζωντανή, ίσως για πρώτη φορά. Ίσως για πρώτη φορά δεν θα πονώ. Όχι τόσο τουλάχιστον..