Άλλες φορές έχει τον χαβαλέ της η χαμένη ψυχραιμία. Άλλες όχι. Είναι λίγο μόδα. Την "ταΐζει" πολύ η κρίση, λίγο περισσότερο το πατιλίκι στα social media (να σου πω, να μου πεις, μία σου, μία μου και μία παραπάνω) και την αποτελειώνει ο συνδυασμός των δύο, παραγεμισμένος με ελληναράδικα τσιτάτα.
Αν διαφωνείς με κάποιον – για οτιδήποτε, για το χρώμα στις χαρτοπετσέτες, μέχρι για το πως πρέπει να δράσει ο Τσίπρας ση ΔΕΘ – δεν θες, απλώς, να διαφωνείς. Θες να του την «πεις», να τον γελοιοποιήσεις, να του κάνεις τα μούτρα για πέταμα, έστω και διαδικτυακά.
Και μετά υπάρχει και η άλλη σχίζα. Που θέλει ό,τι γίνεται στο διαδίκτυο, να «γκαρίζει», να διχάζει, να έχει υπέρ και κατά, να γίνεται της μουρλής κι ύστερα να χάσκει ξεχασμένο στο διαδικτυακό σύμπαν (αλήθεια, τι απέγινε εκείνο το “I am Hellene”;).
Κανά δυο μέρες τώρα, παρακολουθώ τα σχόλια που συνοδεύουν την προσπάθεια του Άρη Καλογερόπουλου. Φωτογράφος και συνθέτης, ο άνθρωπος κινήθηκε εξ ολοκλήρου στο διαδίκτυο προωθώντας τη δική του προσπάθεια, έτσι όπως αυτός την αισθάνεται για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα.
«Παίζει» αρκετά ικανά με την εικόνα, τον ήχο και τις λέξεις, το βίντεο για την κλεμένη Καρυάτιδα ζορίζει συναισθηματικά – είτε λόγω καλού μιξαρίσματος εικόνας και μουσικής σύνθεσης είτε γιατί κάποιοι μπορεί να συγκινούνται από την όλη ιστορία είτε επειδή σε άλλους «χτυπάνε» εσωτερικά κουδούνια περί ελληνισμού, ειλικρινά δεν με νοιάζει...
Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι δυνατό, χωρίς να «ουρλιάζει», επικοινωνεί αυτά που θέλει, το site εμπλουτίζεται με πληροφορίες και άρθρα για τα μάρμαρα του Παρθενώνα, για τις θέσεις του Βρετανικού Μουσείου αναφορικά με το «πώς» βρέθηκαν εκεί, για την ανυπαρξία απάντησης από την ελληνική πλευρά κ.λπ.
Ο ίδιος, μάλιστα, σε σχετικό σημείωμα, εξηγεί πολύ ψύχραιμα, χωρίς κορώνες και υστερίες, το δέος και τον πόνο που ένιωσε το 2009, όταν σε μία επίσκεψη του στο Βρετανικό Μουσείο, βρέθηκε τόσο κοντά στις ελληνικές αρχαιότητες, "οι οποίες βρίσκονταν τόσο μακριά από τη γη που τις γέννησε".
Ούτε ακατάσχετη φλυαρία ούτε αρκουδομαγκιές, δυο λόγια, ένα βίντεο, πολλά πόστερ, πολλά άρθρα, τελεία. Όπως ήταν φυσικό, το θέμα πήρε έκταση, κάποιοι θυμήθηκαν τη Μελίνα, κάποιοι απόρησαν «γιατί τώρα;», κάποιοι έπιασαν τις γνωστές ρητορείες για τους «ξένους» που έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα, όταν εμείς «φτιάχναμε Παρθενώνες», αλλά όταν κάποιος τολμούσε να ρωτήσει καμιά λεπτομέρεια παραπάνω για το πώς ο λόρδος Έλγιν κατάφερε να αφαιρέσει τη μία εκ των έξι Καρυατιδών, αβαβά...
Και μετά, τα αναμενόμενα: διαδικτυακός πλακωμός.
Από ανώνυμα ιστολόγια μέχρι διαδικτυακές εκδόσεις έγκριτων εφημερίδων, της τρελής τα μαλλιά. «Και γιατί να γυρίσουν τα μάρμαρα, μήπως μπορούμε να τα συντηρήσουμε; Μόνη, ξε-μόνη να κάτσεις εκεί που είσαι κοπελιά!», σχολιάζει ο ένας απευθυνόμενος στην Κόρη σε άπταιστα greeklish. «Α, ρε Ελληναράδες, τσοπαναραίοι, που θέλετε και επιστροφή των Ελγινείων! Γιατί παρακαλώ; Για να τα φάνε οι απεργίες των συντεχνιών των Μουσείων;», συνεχίζει ένας άλλος, με βαρύ επιχείρημα.
Και άλλα, στο ίδιο ύφος, μπερδεμένα, αχταρματζίδικα, καχύποπτα ή ειρωνικά, φοβικά (μη μας πουν και εθνικιστές) ή επιθετικά (είμαστε Έλληνες εμείς, ρε!), που σε πείθουν για το πώς... κόσμος εκλεκτός μπήκε στη Βουλή, με δόξα και τιμή...
Δεν έχω ιδέα τι πιστεύει ότι θα καταφέρει αυτός ο άνθρωπος, αν έχει εικόνα πόσο τσαντισμένοι είμαστε (με όλους και με όλα), πόσο στα νύχια στεκόμαστε για καβγά και κόντρα, φυσικά και δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα, αλλά κάτι κάνει, κάπως κινείται, κάτι παλεύει, σε μια χρονική στιγμή που τα πάντα μοιάζουν να έχουν – με το συμπάθειο - καθιζάνει.
Το εξαιρετικό βιντεάκι:
σχόλια