Τα κατοικίδια της Κυριακής (μου) είναι κασέτες. Τα βγάζω βόλτα στο μαγνητόφωνο, φιλιόμαστε, θυμόμαστε, βάζουμε τα κλάμματα. Εκτός τόπου και χρόνου, σχεδόν εγκληματούμε,πάσχουμε από ρετρό, δεν είμαστε και πολύ στα καλά μας.
Θυμάσαι τότε;
-Nαι, ναι, θυμάμαι και παραθυμάμαι, απαντούν.
Σπρώχνονται, ποιο να πρωτομιλήσει.
΄Αλλα είναι από απελπισίες, άλλα είναι από χαρές
-κάθε ζωάκι και η ιστορία του.
Τα Πασχαλινά μυρίζουν λαμπάδες.
Κάτι τέλους Αυγούστου σε νησί , ακόμη Κόπερτον και άμμο γουργουρίζουν.
Τα παρηγορώ.
Είμαι η μαμά τους, είναι αδύναμα, κάτι φωνούλες να λυπάσαι, ν' ανεβαίνουν τα νερά, να πλημμυρίζει το δωμάτιο.
Μια οικογένεια δακρύων οι κασέτες μου κι εγώ.
΄Ολο μπρος πίσω, όλο πω πω τι ωραία τότε, πω πω τι τραγουδάρα αυτό το Μistify -άδικα που'φυγε το παλικάρι, σιγά μην τον ξεπέρασε η Κylie!!
Κάθε Κυριακή τα ίδια.
Αηδία καταντήσαμε.
Καμμιά προσαρμογή, καμμία πρόοδος -εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς το Sexual healing.
Nα σπρωχνόμαστε ποιο θα πρωτογιατρευτεί.
σχόλια