ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω τα σχόλια σας και πραγματικά εκτός από ελάχιστους, πιστεύω ότι δεν έχετε καταλάβει ότι δεν υπάρχει ο μύθος της ελληνικής οικογένειας. Είναι ένα δημιούργημα αρπα κόλα όπως πολλά από τα επιτεύγματα αυτής της κοινωνίας, που θα πμου επιτρέψετε να την πω κοινωνία των λαμόγιων.
Και ευτυχώς για 500.000 που την έχουν κάνει από αυτή την...γειτονιά, γιατί και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης εξασφαλίζουν και κοσμοπολίτες γίνονται και βρίσκουν γόνιμο έδαφος για να δημιουργήσουν.

Με συγχωρείς, αλλά σε όλο αυτό που περιγράφεις οι πατεράδες τι ρόλο είχαν και έχουν? Του θεατή ή του περαστικού? Δλδ και σε αυτή την περίπτωση πιστεύεις πως φταίνε αποκλειστικά μόνο οι γυναίκες για τον τρόπο που μεγαλώνουν και διαμορφώνουν την προσωπικότητα τους τα παιδιά και κυρίως τα αγόρια? Ας γελάσω.... Μήπως, λέω μήπως ,οι αλήτες που παρουσιάζεις, υπήρξαν παιδιά που κάποιες από τις πολλές εικόνες στο σπιτικό τους, ήταν αυτές της ενδοοικογενειακής βίας? Να βλέπει έναν πατέρα να ασκεί λεκτική ή/και σωματική βία στην μητέρα? Να βλέπει έναν πατέρα "άντρα πολλά βαρύ" που να του πιπιλάει το μυαλό, μόνος ή και με συγγενείς και φίλους, πως αυτός θα γίνει ο "γ*μ*ιας της γειτονιάς" σαν αυτούς και καμία γυναίκα δε θα του λέει όχι και να γελάνε όλοι μαζί? Που αν κάποιος τολμήσει να πει το αντίθετο, ακόμα και η γυναίκα του, τον αρχίζει στις "παναγίες"? Χμμμμ, μήπως, λέω μήπως, να εμβαθύνεις τις σκέψεις σου και να προβληματιστείς, ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν ένα παιδί να γίνει βίαιο, μέχρι και επικίνδυνο για μία κοινωνία? Φταίει αποκλειστικά η μητέρα του, επειδή το παραχάιδεψε? Επειδή το έλουζε με αγάπη και του έκανε όλα τα χατίρια? Αυτό σε κάνει βίαιο και δυνητικά επικίνδυνο ως ενήλικα? Κακομαθημένο και απαιτητικό μπορεί, βίαιο λίγο δύσκολο. Εκτός εάν το παιδί βλέπει τον πατέρα του να "αγαπάει" την μητέρα του με σωματική ή / και λεκτική βία. Εκεί είναι πολύ πιθανό το παιδί να πάρει το λάθος μήνυμα πως "η αγάπη πονάει" και να το εφαρμόζει στην ενήλικη ζωή του. Άρα, μήπως ο υπαίτιος αυτής της κατάστασης δεν είναι αποκλειστικά "οι μανάδες", αλλά και "οι πατεράδες".

και λίγα λες, σκατα μάνες, ουγκανοι πατέρες, βόθροι τέκνα

Συμφωνώ στο ότι οι γονείς πρέπει να έχουν το ρόλο του γονέα και όχι αυτόν του φίλου. Κατά τα άλλα δε θα γενικευα τόσο. Ναι είναι αλήθεια ότι πολλά παιδιά (ίσως και πάρα πολλά παιδιά τελικα) έχουν μεγαλώσει με λανθασμενες αρχές. Δηλαδή, για να γίνω πιο σαφής, με αρχές αρχ*δια (σορι κιολας). Ούτε και με σφαλιάρες στρωνει το παιδί. Για μένα θέλει διάλογο, σωστές αρχές και σεβασμό σε ο,τι αναπνέει και κινηται. Κάθε μέρα, κάθε ώρα της ημέρας. Δυστυχώς όμως η πλειοψηφία γεννάει και μετά τα βάζει όλα στον αυτόματο. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Όταν ο ρόλος της γυναίκας και μάνας υποβαθμίζεται από τον ιδιο τον άντρα της μέσα στο σπίτι και ταυτόχρονα έχει και το σύνδρομο νταντεματος του κανακαρη, δημιουργεί έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Ο γιος περιμένει από τη μάνα να του φτιάχνει πίτες, την εξυμνεί ως νοικοκυρά, αλλά παράλληλα τη θεωρεί κατώτερη του ανδρός και πιστεύει ότι πρεπε να περιορίζεται στο ρόλο της.
Υπάρχουν και οι άλλες,- για να λέμε και την αντιθετη άποψη- που είτε δουλεύουν πολύ και κοιτούν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία είτε δεν θεωρούν μέρος της ανατροφής μια διαοαιδαγωγηση με ηθικές αξίες και σωστά πρότυπα με αποτέλεσμα να βγαίνουν όλα αυτά τα μπουμπουκια, που δολοφονούν νομίζοντας πως παίζουν στη μονοπολη.

Αλίμονο, οι μανάδες φταίνε για όλα. Δηλαδή εγώ στα 30 μου δε φέρω ευθύνη για τη συμπεριφορά μου αλλά τα παιδικά μου βιώματα σύμφωνα με τα λεγόμενά σου...

Οι γενικεύσεις αγγίζουν τα όρια του μισανδρισμου. Αυτοί όμως που συμπεριφέρονται έτσι είναι γιατί μεγαλώσανε σε μια γυάλα με αποτέλεσμα όταν βγήκαν στην ζωή, εργασία, σχέσεις, να προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι μετράνε με όλους τους λάθος τρόπους. Και αυτό δεν θα αλλάξει όσο μεγαλώνουμε ναρκισσους και όχι άνδρες με αυτοπεποίθηση.