ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα θα σου πω μια ιστορία που δεν έχει σχέση ούτε με τον κοβιντ ούτε με τα εμβόλια όπως συνηθίζεται τον τελευταίο καιρό. Δε θα γκρινιάξω, δε θα μιζεριάσω. Θα πω κάτι δικό μου. Μπορεί στο τέλος της ιστορίας να με περάσεις για χαζή.. -Έχεις κάθε δικαίωμα άλλωστε- αλλά μετά θα θελα λίγο να το ξανασκεφτεις... και κάπως έτσι ξεκινούν όλα... Τα τελευταία 20 χρόνια ζω σε μια όμορφη περιοχή της συμπρωτεύουσας. Οταν πρωτοήρθαμε το 2001 ήτανε χωριό με την αναλογη νοοτροπία, που στην πορεια μετατράπηκε σ εναν σύγχρονο οικισμό απο μεζονετες μεσ το πράσινο. Με τρία παιδιά μικρά τότε, κλειδωθήκαμε κανα δυο φορές έξω κι απο τότε αποφάσισα, πως δεν υπήρχε λόγος να βγάζω το κλειδί απ την πόρτα. Στην πορεία έπαψα να το βάζω και το βράδυ μέσα, με αποτέλεσμα το κλειδί να ναι πάνω στην πόρτα εικοσιτέσσερις ωρες το εικοσιτετράωρο μέχρι και σήμερα. Την ίδια λογική ακολούθησα και στο αυτοκίνητο. Ήσυχη γειτονιά ..λιγοστοί περαστικοί Γιατι οχι; ας είναι το αμάξι ανοιχτό με τα κλειδιά στη μηχανή μη τα ψάχνω κι όλας όλη την ώρα! Ποτέ δε μου πέρασε κακή σκέψη απ το μυαλό. Ποτέ δε φοβήθηκα μη μπουν κλέφτες. Ποτε δεν ανησύχησα για τίποτα. Τώρα μεσα στη σκεψη σου, στριφογυρίζει ενα αχά!! Αλλά έλα που την πάτησες! Αλλά έλα που θα σε στεναχωρήσω! Γιατι ποτέ, στα 21 αυτά χρονια που ζω εκεί (σε μια περιοχη που λόγω καλής φήμης έχουν γίνει πολλές κλοπές), κανείς δεν ασχολήθηκε με το σπίτι μου, το νοικοκυριό μου, η το αμάξι μου. Θα μου πεις.... έτυχε! Τα βαλα κάτω. Εντάξει στην τελική δεν είχε και τίποτα αξιόλογο το σπίτι μου και στο μεταξύ τα χρόνια περνούσαν και είχαμε ησυχία, ενώ γύρω μας ακούγαμε να συμβαίνουν διάφορα. Όμως, συνεχιζα απτόητη τις ίδιες συνήθειες μεταφέροντας τες ασυναίσθητα και στα παιδιά μου. Οι άνθρωποι είναι καλοί να τους εμπιστεύεστε, να τους αγαπάτε, (εντάξει μη τρελαθουμε κι όλας! Πάντα με μέτρο) να είστε χαλαροί, να έχετε τις πόρτες ανοιχτές στο σπίτι σας, στο μυαλο και την κάρδια σας... Κι εδω ίσως στριφογυρίζει στο μυαλο σας ένα ακόμα αλλά , αλλά θα σας απογοητεύσω και πάλι! γιατί κάπως έτσι κύλησε η ζωη μας απλά κι όμορφα χωρίς απρόοπτα ώσπου αποφάσισα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία ή αλλιως τη στάση αυτή ζωης που κράτησα, εδω! μαζί σου. Προετοιμασμένη βέβαια για τον κινδυνο της εκθεσης μου, διατίθεμαι ν ακούσω πικρόχολα σχόλια του τυπου: κι αν έμπαιναν και βίαζαν την κορη σου; και σκοτωναν τα παιδιά σου; μα είσαι τοσο ηλιθια; τοσο αφελής; πως ειναι δυνατον να τους εκθετεις καθημερινα σε τετοιο κινδυνο;; κάποιοι μπορει να με απειλουσαν οτι θα καλεσουν την πρόνοια, την αστυνομία, το χαμογελο του παιδιού,καποιοι άνετα θα το εκαναν κι ολας!! Ετσι δε γινεται τωρα τελευταία στα σοσιαλ οπου καθένας μπορει να γινει λαϊκός δικαστης; Ευτυχώς εγω τουλάχιστον τη γλύτωσα γιατι τα παιδιά μου είναι πλέον ενήλικα και πάντα είχαν την επιλογη να βαλουν το κλειδι απο μεσα. Ποτέ δε τους απαγόρευσα να μη το κανουν. Κι απο τοτε το σπιτι μας ηταν ανοιχτο για ολο τον κοσμο και μέχρι σημερα γεμίζει φίλους και ποτέ εχθρούς. Γιατι μεχρι και σήμερα, που όλα πάνε απο το κακό στο χειρότερο, ναι! αγαπώ τα ζώα, αλλα αγαπώ περισσότερο τους ανθρώπους και τις απέραντες δυνατότητες τους και συνεχίζω να τους εμπιστεύομαι . η ζωή μου χει αποδείξει πως οι κακές σκέψεις επηρεάζουν τα κυτταρα μου και είναι αλήθεια αυτό που λενε πως οτι φοβασαι σου συμβαινει κι οτι θέλεις πραγματικά, το συμπαν συνωμοτεί για να στο δώσει. Διάλεξα λοιπόν τον απλοϊκό τρόπο, να μη φοβάμαι και να εμπιστευομαι. Η τυχη; η τολμη; η τρελα; Το συμπαν; ο Θεος;;; ολοι μαζι βοηθησαν! Μακάριοι οι πτωχοί τω πνευματι ίσως και να σκεφτείς τελικά αξιολογώντας με συμπάθεια όσα σου εξιστορώ που κατα τα γραφάς σημαίνει: Αφήσου και έχε εμπιστοσύνη! Δε ξέρω αν με κατάλαβες, αλλά πολύ θα θελα! Marie la journaliste