ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω σχέση 4 μήνες με ένα παιδί που ένα χρόνο πρίν περίπου,νοίκασε ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία που μένω.Στην αρχή,όποτε συναντιόμασταν λέγαμε τα τυπικά,μετά μιλούσαμε λίγο περισσότερο,μου έδειξε ότι του άρεσα,μου άρεσε κι έμενα,και είμαστε μαζί.Είναι στρατιωτικός (είναι 30,εγώ 25)και έχει έρθει με μετάθεση εδώ.Θα μείνει για 3 χρόνια σίγουρα,αλλά θα κάνει τα πάντα για να το παρατείνει.Μου είπε πως ακόμα κι άν δέν τα καταφέρει,θα ήθελε πολύ να τον ακολουθήσω,άν θέλω κι εγώ βέβαια.Δέν σκέφτομαι τίποτα για το αύριο,ποιός ζεί ποιός πεθαίνει.Εμένα αυτό που με πειράζει,είναι ότι κρυβόμαστε με το φόβο μήπως καταλάβουν κάτι οι γονείς μου αλλά και οι άλλοι που μένουν στην πολυκατοικία.Εγώ βασικά φοβάμαι,δέν ξέρω τί θα σκεφτούν για μένα.Όταν είναι να βγούμε,συναντιόμαστε τρία στενά πιό πέρα,και όταν πηγαίνω στο σπίτι του που είναι δύο ορόφους παρακάτω,τρέμω μήν πετύχω κάποιον.Το καταλαβαίνει και κάνει ό,τι του λέω για να προφυλασσόμαστε,αλλά σήμερα μου είπε πως άν είναι να αγχώνομαι τόσο και να χαλιέμαι,θα έρθει να τον γνωρίσουν οι δικοί μου και να τους πούμε την αλήθεια.Αυτό κι άν είναι... Αυτό που λέει το εννοεί,εγώ όμως μόνο που το σκέφτομαι τρέμω.Είμαστε τόσο ωραία μαζί,ταιριάζουμε σάν χαρακτήρες και γενικότερα και ειδικότερα είναι τέλειο,και δέν μπορώ να το ζήσω όπως θέλω.