Γιατί το θέμα της απόκτησης παιδιών, ένα από τα πιο φυσικά σε τούτη τη ζωή είναι τόσο ταμπού στις σχέσεις ειδικά ατόμων σε ηλικίες 30-40; Γιατί τόσοι και τόσοι άντρες διαλύουν όμορφες και ευχάριστες σχέσεις χρόνων με το που ακούσουν για παιδιά και σκέφτονται κατευθείαν τις ευθύνες και όχι την ομορφιά του δύσκολου βέβαια ταξιδιού που είναι το μεγάλωμα ενός ανθρώπου; Και γιατί η ευθύνη αντιμετωπίζεται όλο και συχνότερα ως κάτι κακό; Ακούω άπειρες τέτοιες ιστορίες γύρω μου. Δηλαδή αν φτάσουν τα 60 και είναι μόνοι, θα περνάνε καλύτερα; Πόσο γοητευτικός είναι ένας φαλακρός κύριος με κοιλίτσα και πρεσβυωπία που έχει συμπεριφορά εφήβου και δεν μπορεί να μείνει σε μια σχέση και να συνδεθεί σε βάθος με έναν άνθρωπο; Και γιατί όλο και συχνότερα οι γυναίκες επιλέγουν να γίνουν μητέρες σε μεγαλύτερες ηλικίες και μετά θέτουν τα σώματά τους σε κίνδυνο με επίπονες ορμονοθεραπείες και δύσκολες εγκυμοσύνες; Ρωτάει κάνεις τα παιδιά αν θέλουν γέρους για γονείς; Τελικά είναι η καριέρα, το χρήμα και η καλοπέραση πιο σημαντικά στη ζωή από τους ανθρώπους που έχουμε και που κρατάμε κοντά μας; Λέω εγώ τώρα...