ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας, ειμαι 28 χρονων και ειμαι σε σχεση με το αγορι μου 6 χρονια. Ηταν κεραυνοβολος ερωτας από την σχολη και από τοτε βαδιζουμε μαζι σε κάθε νέο βημα (εργασια, στρατος κτλπ) τον αγαπαω πολύ και είναι η πιο ειλικρινης και ομορφη σχεση που ειχα ποτε. Με τα πανω της και τα κατω της όπως ολοι. Το μυαλο μου όμως δεν καθετε ησυχο. Όταν ημουν 16 κ μεχρι τα 18 ημουν τρελα ερωτευμενη με ένα παιδι οπου ειχαμε εφηβικη σχεση (φιλακια , αγκαλιτσες) και καναμε κ πρωτη (και τελευταια ) φορα σεξ. Μετα λογω φοιτητικης ζωης και σχολης χωρισαμε και πληγωθηκα πολύ (δικη του αποφαση). Περασανε τα χρονια και τον ειχα ψιλοξεχασει αλλα περυσι ετυχε να συναντηθουμε ολη η τοτε παρεα των εφηβικων μου χρονων για ένα 3ημερο και να θυμηθουμε τα παλια μαζι και το παλιο ‘’ζευγαρακι’’ της παρεας. Όταν τον βλεπω ποναει η καρδια μου, συγκινουμε με κάθε τι που εχει αλλαξει πανω του (εβγαλε γενια , είναι πιο ογκωδης) και αυτος εχει ένα χαμογελο , τον βλεπω ότι με θελει και το λενε και συνεχεια και οι φιλοι μας (μας πειραζουν ότι ταιριαζουμε-ειμαστε ιδιοι κτλπ). Νομιζω πως μου εχει μεινει απωθημενο και πραγματικα εχω προσπαθησει πολύ στο να μην εχω απωθημενα και να ειμαι ισσοροπημενη αλλα από τοτε που βρεθηκαμε ολο τον σκεφτομαι. Βγηκαμε και στην αθηνα για έναν τελευταιο καφε , ειδαμε ότι υπηρχε ελξη κ του ειπα ότι είναι καλυτερο να μην ξαναμιλησουμε εκτος εάν χρειαστει κατι σοβαρο οπου θα ειμαι για παντα διπλα του. Νιωθω ενοχες για όλα αυτά , ακομα κ για αυτή την εξομολογιση που κανω εδω. Δεν το εχω πει σε καμια φιλη μου , το κραταω μεσα μου. Τι να κανω ρε παιδια??? Το ξερω ότι απλως νοσταλγω την ανεμελια που ειχα τοτε αλλα πως θα τον βγαλω από το μυαλο μου??