ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 3 μέρες παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, γιατί θα συνέχιζα το διδακτορικό μου το οποίο θα μου άνοιγε πόρτες πιστεύω μελλοντικά. Πήγα όπως είχαμε συμφωνήσει στη σχολή, ο καθηγητής είπε κάτι ανακρίβειες και ότι πλέον δεν υπάρχει κανένα άτομο να με βοηθήσει εργαστηριακά, και αναγκαστικά πρέπει να γράψω μια πτυχιακή για να πάρω το μάστερ αντί διδακτορικό όπως θα επαιρνα. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό, πριν 1 χρόνο μου είχε πει την ίδια κουβέντα, και ενώ το δέχτηκα και συμβιβάστηκα, όταν ήταν η ώρα να τελειώσω μου είπε ότι τελικά μπορώ να συνεχίσω. Με κάλεσε πίσω και τώρα δηλαδή με έδιωξε πάλι χωρίς λόγο, που νομίζω ότι είναι και παράνομο. Είπε πολύ άσχημα λόγια, τα οποία θα αντηχούν πολύ καιρό μέσα μου, και τώρα εγώ με όλη αυτή τη στεναχώρια, συν τη στεναχώρια που έχασα άδικα τη δουλειά μου, συν μια απελπιστική κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι πρέπει να βρω το κουράγιο να γράψω τη διατριβή για να πάρω ένα χαρτί και να κάνω μια νέα αρχή. Αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι ότι ήμουν η μόνη κοπέλα εκεί μέσα σε άνδρο κρατούμενο χώρο, πότε δεν με βοήθησε κανένας τους, και οι υπολοιποι που απλά πατούσαν επί πτωμάτων και κορόιδευαν τον καθηγητή μπροστά στα μούτρα του θα πάρουν μια χαρά το πτυχίο. Επίσης, αν του είχα πει όχι στην πρόταση να συνεχίσω, τώρα θα είχα πάρει το μάστερ πριν ένα χρόνο.