Υπέροχα χρόνια όντως. Μακάρι τα προβλήματα που είχαμε τότε να τα είχαμε και σήμερα (εκτός από αρρώστιες θανάτους κτλ).
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Υπέροχα χρόνια όντως. Μακάρι τα προβλήματα που είχαμε τότε να τα είχαμε και σήμερα (εκτός από αρρώστιες θανάτους κτλ).
Τις τελευταίες ημέρες αναπολώ και εγώ αυτά τα χρόνια. Είναι πράγματι τα καλύτερα. Όλα ήταν μαγικά. Ανακάλυψη για τη ζωή και αίσθηση ότι αυτό κράτα για πάντα. Δεν θα γράψω αναμνήσεις γιατί δεν θα μου φτάνουν οι ώρες να μιλάω για αυτές. Ακόμα σκέφτομαι την ανεμελιά και το απροσδόκητο εκείνων των χρόνων. Μόνο όσοι το έχουν ζήσει μπορούν να καταλάβουν την διαφορά. Άθελά μου συγκρίνω το τότε με το τώρα. Άνιση η σύγκριση. Πολύ διαφορετικά όλα. Σίγουρα υπάρχουν κ τώρα περιθώρια για νέες εμπειρίες, αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο, με εκείνη την τρέλα των 18. Τους έχασα όλους από τότε. Ο καθένας τράβηξε και άλλο δρόμο. Τους αγαπώ όμως, γιατί είναι κομμάτι μου, το κομμάτι της δοκιμής και της ανακάλυψης που θα με συντροφεύει για πάντα.