ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν γίνει πολλά το τελευταίο διάστημα. Έχω συνέχεια τσακωμούς με την οικογένεια μου. Λύνονται και μετά επανέρχονται χειρότεροι, βίωσα ένα μεγάλο διάστημα λεκτικής βίας, σε όχι τόσο σοβαρό επίπεδο, αλλά μου έχει αφήσει πολλά σημάδια.. Επιπλέον πρόσφατα καθώς πήγαινα βόλτα με ακολουθουσε για αρκετή διαδρομή ένας, μεγάλος σε ηλικία άντρας, κάνοντας διάφορους ήχους, γεγονός που μου έφερε στη μνήμη κάθε περιστατικό σεξουαλικης βίας που έχω υποστεί σε μέσα μαζικής μεταφοράς ή ακόμα και εγώ περπατάω στον δρόμο μέρα μεσημέρι.. Ο συναισθηματικος μου κόσμος έχει διαλυθεί. Κλαίω ασταμάτητα κάθε μέρα, έχω νεύρα, νιώθω κενή, δεν με αναγνωρίζω στον καθρέφτη.. Νιώθω ότι δεν βλέπω τον εαυτό μου αλλά κάποια άλλη. Δεν είμαι πλέον αυτό το χαρούμενο άτομο, το ευδιάθετο που κάνει συνεχώς πλάκα και γελάει, που έχει πάντα όρεξη, πάντα διάθεση να κάνει πολλά πράγματα μέσα στη μέρα.. Είμαι και άλλη και για αυτό ακριβώς τον λόγο, για αυτή την αλλαγή φοβάμαι. Νιώθω ότι δεν έχω πια κάτι να προσφέρω. Όλοι δίνουν τόση μεγάλη αξία και παίρνουν χαρά από την καλή μου διάθεση όμως δεν την έχω πια.. Και χωρίς αυτή νιώθω βαρετή, ότι δεν θα με αγαπούν το ίδιο, ότι δεν θα προσφέρω το ίδιο, ότι δεν θα αξίζω το ίδιο. Ότι η αγάπη που μου έχει το αγόρι μου θα στερέψει, ακόμα και αν ο ίδιος με στηρίζει σε ο,τι έχει γίνει και με βοηθάει να νιώθω ασφαλής και δυνατή. Ότι χωρίς αυτόν τον χαρούμενο μου εαυτό δεν θα θέλει κανείς να περνάει χρόνο μαζί μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δεν μπορώ να έχω την ίδια όρεξη για αστεία, γέλια, πλάκες. Δεν μου βγαίνει και στεναχωριέμαι διπλά. Γιατί νιώθω ότι χάνω εμένα και ότι θα χάσω αυτούς που αγαπώ.