Έχουν όντως πέσει πάρα πολλά και πιστεύω ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε ξετυλίξεις το κουβάρι. Έτσι όπως τα λες, είναι σαν να αναπαράγεις τις απόψεις των γονιών σου για εσένα. Δηλαδή: ; οταν κάνεις κάποια πράγματα σωστά είσαι καλή αλλά όταν αποτυγχάνεις όχι. Τα 25 είναι μια καλή ηλικία να χωρίσουμε απ΄τους γονείς μας. Δεν εννοώ να κόψουμε επαφές, ούτε να σταματήσουμε να τους αγαπάμε. Αλλά είναι επιτέλους καιρός να καταλάβεις οτι, είναι ξεχωριστές οντότητες που σε μργάλωσαν με τον τρόπο που ξέραν αυτοί καλύτερα. Εσύ έχεις πια μεγαλώσει και σου επιτρέπεται να κάνεις οτι θεωρείς εσύ καλύτερο για τον εαυτό σου. Το τι πιστεύουν για εσένα πλεόν δεν θα έπρεπε να έχει τόση σημασία αφού έσυ είσαι η κυρίαρχη της ζωής σου πια.
10.11.2021 | 18:12
Νιώθω άχρηστη
Είμαι 25 και δεν έχω κάνει τίποτα απ όσα θέλω & σε σύγκριση με άλλα άτομα της ηλικίας μου. Έχω ακόμη 1 μάθημα για πτυχίο κ ο βαθμός μου δεν θα είναι καλός. Ήμουν σε μια δουλειά με σύμβαση (ήμουν κ άλλες 2 χρονιές) αλλά μου είπαν αν είχα το χαρτί, ίσως με κρατούσαν,αρα είμαι άνεργη. Δίπλωμα οδήγησης έκανα την αρχή να ρωτήσω αλλά θα ξεκινήσω τον επόμενο μήνα, καθώς πηγαίνω στις ελιές με τους δικούς μου, και θα τα πληρώσω απ οτι έχω, καθώς έχω και τον πατέρα μου, που μας κοπανάει ότι μόνος αυτός δουλεύει κ ότι μας πληρώνει. Ενώ στην ουσία, εδώ και πόσους μήνες δε του έχω ζητήσει ούτε ευρώ. Θέλω να ξεκινήσω πόσα πράγματα αλλά με περιορίζουν τα οικονομικά μου, η συχνή μου αναβλητικοτητα, οι ανάγκες των δικών μου (πχ ελιές, κάποια ζώα που έχει η μητέρα μου, δουλειές του σπιτιού) και η γενικότερη κατάσταση. Βλέπω άτομα της ηλικίας μου να έχουν βρει δουλειά, ή έχουν πάρει πτυχίο ή κάνουν ταξίδια/δραστηριότητες ή είναι σε μια σχέση καλή. Και εγώ;; Το απόλυτο τίποτα. Μια σοβαρή σχέση δεν έχω κάνει, να νιώσω όμορφα. Αντιθέτως, πέρυσι έμπλεξα με έναν, ζώντας στο ροζ συννεφάκι μου,ηταν η 1η μου σχέση. Προδόθηκα και από φίλη, 17 χρόνων παρακαλώ. Έχω μια φίλη απ τη σχολή αλλά είμαστε μακριά, όταν βρισκόμαστε όμως είναι σαν να μην έχει περάσει καιρός. Είχα ένα θέμα γυναικολογικο, που ακόμα είμαι στη θεραπεία, άλλο άγχος από κει. Πλέον είμαι μόνη μου, μέσα σε ένα σπίτι, αντέχοντας αναγκαστικά τους γονείς μου & την αδερφή μου, με την οποία οι σχέσεις μας είναι χάλια. Μια βαρετή, αγχωτικη & στενάχωρη ζωή. Χαρά ουσιαστική τον τελευταίο χρόνο δεν έχω βιώσει. Νιώθω μια άχρηστη. Και σε όλο αυτό βοηθάει και η στάση των δικών μου, οι οποίοι όταν κάνω αυτά που θέλουν, τι καλή που είμαι και προκομενη, αλλά έρχονται πολύ συχνά οι στιγμές που θα μου χτυπήσει ο καθένας τους για το πτυχίο, το δίπλωμα (για να πηγαίνω κ γω σε δουλειές), τη δουλειά και για σχέση (σ αυτό μόνο η αδερφή μου), βγάζω λίγο στην απ έξω τη μητέρα μου, ξέρω ότι κ κείνη τα πιστεύει, έχει τύχει πολύ σπάνια να μου πει κάτι, αλλά δεν το κάνει στον βαθμό και με τον τρόπο που το κάνουν οι άλλοι 2. Θα ήθελα τόσο πολύ να πάω σε έναν ψυχολόγο, μου έχουν πέσει πολλά μαζεμένα και ώρες ώρες νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο,αλλα δυστυχώς δε μου επαρκούν τα χρήματα που έχω κ γι αυτό.
6
