Γνωριζόμαστε 6 χρόνια , κάνουμε ( ή καλύτερα να πω κάναμε) καλή παρέα τα τελευταία 3 χρόνια .
Μοιραστηκαμε πολλά , ανησυχίες , προβλήματα , χαρές , λύπες.
Παντρευτηκαε και οι δύο .
Η κάθε μία ήταν δίπλα στην άλλη , στην οργάνωση, στα bachelorette, στα προβλήματα που προέκυπταν .
Πιεσμένο πρόγραμμα και οι δύο , αλλά πάντα βρίσκαμε χρόνο , να τα πούμε λίγο στο τηλέφωνο, να βρεθούμε να πάμε να περπατήσουμε για λίγο και να μιλήσουμε , να πάει η μία στο σπίτι της άλλης και να τα πούμε έστω 10 λεπτά .
Από το γάμο της και μετά ( πριν 3 μήνες αυτό ) , τη κάλεσα σπίτι να τα πούμε - δε μπορούσε , της είπα για καφέ - δε μπορούσε , τη ξανά κάλεσα σπίτι μου - δεν απάντησε , τη κάλεσα , τη ξανά κάλεσα , τη ξανά ξανά κάλεσα - τίποτα . Είδα story ότι ήταν για καφέ έξω με μια φίλη μας , εκνευρίστηκα και το είπα , ότι σε έχω πάρει τοοοοσα τηλέφωνα , έχω πει τοοοοοσες φορές να βρεθούμε και δε παίρνω απάντηση και βλέπω ότι είστε για καφέ δίπλα στο σπίτι μου και δεν κάνετε το κόπο να μου πείτε . "Έγινε τυχαία" είπε . Και λέω οκ είμαι υπερβολική και συναισθηματικά φορτισμένη.
Περνάει ένα διάστημα, ξανά λέω για καφέ - πάλι τίποτα .
Πολύ πίεση στο γραφείο . Λέω οκ , δίνω χώρο. Καλώ ένα απόγευμα - καμία απάντηση . Ξανά αφήνω χώρο- ξανά καλώ - τίποτα .
Στέλνω μήνυμα "χαθήκαμε" - διαβάστηκε - καμία απάντηση.
Και μένω με την απορία , τι έκανα λάθος , τι είπα λάθος .
Δε στάθηκα αρκετά ; Δεν ήμουν εκεί όταν έπρεπε;
Τι έκανα λάθος - γιατί δε μου δίνεται η ευκαιρία καν για να απολογηθω τουλάχιστον . Δεν μου αξίζει το ghosting.