Ειμαι αντρας 25. Ειμαι ακομα παρθενος. Περα απο κατι φασωματα και κατι χουφτωματα στο λυκειο και το πανεπιστημιο, δεν εχω προχωρησει με κοπελα. Δε μου λειπει τιποτα, ισα ισα εχω αρκετες επιτυχιες. Φλερταρω, με φλερταρουν κλπ αλλα δεν ενιωσα ποτε με καποια απο αυτες που εβγαινα οτι θελω να προχωρησω. Ειναι φυσιολογικο αυτο; Μονο στα 18 οταν εβγαινα με μια κοπελα, ηθελα να προχωρησω και το ηθελε και αυτη (παρθενοι και οι δυο) αλλα ολο λεγαμε μετα τις πανελληνιες και μετα περασαμε σε αλλες πολεις και γνωρισαμε νεα ατομα και χαθηκαμε τελειως. Απο τοτε δε μου ξαναγεννηθηκε αυτο το συναισθημα. Ειναι νορμαλ αυτο η εχω καποιο προβλημα εγω; Μεχρι και πριν ενα μηνα δε το σκεφτομουν καν, δηλαδη ελεγα ''οταν ειναι να ερθει θα ερθει'' αλλα τον τελευταιο μηνα παθαινω κρισεις πανικου που ολοι εχουν ολοκληρωσει εκτος απο εμενα. Μεχρι και στον υπνο μου βλεπω εφιαλτες οτι ολοι εχουν σχεσεις κλπ κι εγω τιποτα. Τι παει λαθος με εμενα; Μεχρι και σε κλαμπ με εχουν προσεγγισει για ξεπετα αλλα ντραπηκα τοσο που απλα σηκωθηκα κι εφυγα. Ναι, αν δε ξερω καλα μια κοπελα και γενικα καποιο ατομο, δεν ανοιγομαι. Δε ντρεπομαι ακριβως αλλα (μαλλος επειδη ειμαι ρομαντικος) δε θελω να το κανω με μια χωρις καν να ανταλλαξουμε καποιες κουβεντες λες και ειμαστε ζωα. Τι εχετε να πειτε για ολα αυτα; Αραγε να υπαρχει καπου η κοπελα που θα μου το βγαλει αυτο; Ορμες εχω αλλα τις ορμες τις καταπολεμας και με μια μ@λ@κι@. Γενικα ειμαι ενα ακομπλεξαριστο ατομο και ανοιχτομυαλο αλλα σε αυτο το θεμα δε ξερω τι να κανω, ισως το εχω μεγαλοποιησει πολυ στο κεφαλι μου. Επισης, θελω να ρωτησω κυριως τις κοπελες, εαν καποιος σας πει οτι ειναι παρθενος στα 25 η και μεγαλυτερος, πως σας φαινεται οταν το ακουτε; Το θεωρειτε καλο η κακο. Οποτε με ρωτανε κοπελες για τις εμπειριες μου στο σεξ ειτε αποφευγω να απαντησω ειτε λεω πως ειχω μικρη επειρια, δεν εχω πει πουθενα οτι ειμαι παρθενος στα 25. Τελικα, για να μη σας κουραζω, υπαρχει λυση στο προβλημα μου, η θα μεινω για παντα μονος;