ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδιά, είμαι γυναίκα και έχοντας μείνει μόνη σχεδόν 3 χρόνια, βγαίνω με συνομήλικό μου (32 και οι δύο) εδώ και κανένα πεντάμηνο. Τα πάμε καλά, αλλά υπάρχει κάτι που βρίσκω λιγάκι παράξενο και δεν ξέρω πώς να του το πω. Λοιπόν, νιώθω ότι κάπου υπάρχει μια συναισθηματική απόσταση και θα σας εξηγήσω. Ενώ μια χαρά με αγγίζει, με αγκαλιάζει και με φιλάει, κάνουμε σεξ, δεν έχουμε πρόβλημα σ' αυτό, αλλά ρε παιδί μου με τις γλυκές κουβέντες δεν το έχουμε πολύ. Λέω μήπως αλλάζουν τα πράματα για τους άνω των τριάντα, αλλά μου φαίνεται κάπως όλο αυτό. Για παράδειγμα, στα μηνύματα είναι σχετικά ξερός, ποτέ δεν στέλνει γλυκόλογο, είναι λες και μου στέλνει κάποιος φίλος μου αντί ο άντρας με τον οποίο λέμε ότι έχουμε σχέση. Και εγώ δεν είμαι παγάκι, δηλαδή για παράδειγμα έχει τύχει πρόσφατα να μη μπορώ να κοιμηθώ ένα βράδυ και να του αφήσω ένα γλυκό μήνυμα ότι τον σκέφτομαι και προσπαθώ ν' αποκοιμηθώ και φιλάκια και τέτοια. Και το πρωί μου απαντάει ένα ξερό καλημέρα (με χαμογελάκι emoji, ΟΚ) και μου λέει μόνο ότι ο απογευματινός καφές δεν κάνει καλό γιατί φέρνει αϋπνία. Μα τι στο καλό? Ή ξέρω γω, μιλάμε στο τηλέφωνο κάποιο βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο και λέμε τα νέα μας και μετά αντί να πούμε κάτι ωραίο, μου αρχίζει τις ειδήσεις για την επικαιρότητα. Το ίδιο συμβαίνει και αφότου κάνουμε σεξ και μείνουμε στο κρεβάτι. Βρίσκει για θέμα συζήτησης τις ειδήσεις ή κάποιο ντοκυμαντέρ που είδε πρόσφατα. Δεν είμαι καμιά κλώσσα κι εγώ, σίγουρα μ' ενδιαφέρουν αυτά τα θέματα, αλλά το βρίσκω πολύ άκυρο να τα συζητάμε τέτοιες στιγμές που υποτίθεται ότι υπάρχει μια συναισθηματική ένταση, μια μοιρασμένη τρυφερότητα. Τα βρίσκω καλά θέματα για συζήτηση όσο βρισκόμαστε έξω, όχι όμως όταν είναι η ώρα να μιλήσουμε πιο ελεύθερα για το πώς αισθανόμαστε ο ένας για τον άλλον. Εγώ άφοβα εκδηλώνομαι, συχνά του λέω πόσο τυχερή νιώθω μαζί του και εκείνος το κόβει λέγοντάς μου ότι υπερβάλλω και ότι τον υπερκολακεύω. Τι να κάνω? Σε όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε, αλλά σ' αυτό ειδικά το κομμάτι νιώθω ένα συναισθηματικό έλλειμμα, λες και είναι μονόπλευρη η εκδηλωτικότητά μου. Είναι υπερβολικές οι προσδοκίες μου, μήπως πρέπει να του δώσω χρόνο να εκδηλωθεί ή μήπως απλά ο άλλος όντως δεν νιώθει και γι' αυτό δεν εκδηλώνεται?