Πάντα απέφευγα την εκμάθηση Αγγλικων... πράγμα που πλέον μου δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Από την εύρεση δουλειάς σχετική με τις σπουδές μου, έως την αίτηση για μεταπτυχιακά. Εμπειρικά ότι γνωρίζω... Δεν έχω μπει ούτε καν στην διαδικασία να αποκτήσω lower, ούτε έχω παρακολουθήσει μαθήματα σε κέντρο ξένων γλωσσών... ποτε. Από τα 18 μου το αναβάλω, ξανά και ξανα. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της εκμάθησης τους πάντα μου δημιουργούσε έναν ανεξήγητο φόβο, και όχι η γλώσσα αυτή κάθε αυτή καθώς μπορώ να την χρησιμοποιήσω αποτελεσματικά έως έναν βαθμο. Σήμερα λοιπόν, εστίασα στο γιατί... γιατί αυτός ο φόβος; Γιατί επιτρέπω σε αυτή την αναβολή να κρατάει τα σχέδια και την ζωή μου πίσω; Και στα καλά καθουμενα... ανέσυρα μνήμες από την παιδική μου ηλικία οι οποίες εξηγούν τα παντα. Θυμήθηκα, περίπου στην τρίτη Δημοτικού, όταν ο δάσκαλος των Αγγλικών άρπαξε και έσπασε το πολύχρωμο στυλό μου στον τοίχο, επειδή τον ενοχλούσε ο ήχος από τα κουμπάκια που πατούσα για να αλλάξει η μύτη από το στυλό και άρα το χρωμα. Ως παιδί δεχόμουν συστηματικά βια και ψυχολογική κακοποίηση στο σπίτι για αυτό και δεν έδωσα έκταση, ούτε το ανέφερα σε κανεναν. Σήμερα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που το θυμήθηκα από τοτε. Έπειτα, σε μερικές τάξεις αργότερα στο δημοτικό, είχαμε νέα δασκάλα Αγγλικών με την οποία τα πήγαινα πολύ κάλα και την συμπαθούσα από όσο θυμαμαι. Αυτό με είχε προδιαθέσει να προσπαθήσω, και φτάνοντας στο τέλος της χρονιάς είχα κάνει πολύ μεγάλη προοδο. Ωστόσο, λίγες μέρες πριν δώσουν τις βαθμολογίες στους γονείς μας, ένας συμμαθητής μου επιτέθηκε την ώρα του μαθήματος και σε αυτοάμυνα (!) του επιτέθηκα και εγω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να πάρει τους βαθμούς η μανά μου και να δει στα Αγγλικά 5. Τι άνθρωπος είναι αυτός που κάθεται και βάζει 5 σε παιδί Δημοτικού μετά από τόση προσπάθεια άπλα και μονό επειδή έκανε αυτοάμυνα σε bullying; Τέλος παντων. Σαφώς έχουν συμβεί χειρότερα και σοβαρότερα πράγματα στην ζωή μου αλλά και γενικότερα στον κόσμο, άλλα σήμερα ανακάλυψα την αιτία ΕΝΟΣ εξοσων με προβληματίζουν και ένιωσα την ανάγκη να το εκφράσω.