ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και ενα χρονο συνειδητοποίησα οτι θελω όσο τίποτα ενα παιδάκι. Ειμαι 34+ και βλέποντας τα έτη να διαδέχονται το ένα το άλλο και τα γενέθλιά μου να ειναι το ενα πιο tragic απο το προηγούμενο και χωρίς να κάνω τιποτε το ουσιωδες που θα αλλαζει αρδην την ζωη μου παρά μόνο να ομφαλοσκοπώ ad infinitum και αρνούμενη πεισματικά να εργαστώ οχτάμηνα σε μια τετοια χώρα εφτασα στη θλιβερη διαπιστωση οτι για εμενα δυστυχως τιποτε πια δεν εχει αξια οσο το να κάνω ενα παιδι, τιποτε πια απο οσα εκανα (πχ πιάνο..) δεν με χαροποιει. Ουτε στο ελαχιστο. Ολη μου τη ζωή την σκορπισα σε τεσσερις τοιχους, διαβαζοντας με καταπιεση απο τη μεριά της απαιδευτης μητέρας μου και δεν έχω ζησει απολυτως τίποτα. ΜΌΝΟ αν φυγω μακρυα, στο εξωτερικό κατα προτιμηση, θα απελευθερωθω απο αυτή και ΙΣΩΣ βρω καποιον να μου αρεσει για να ζησω επιτέλους όπως επιθυμώ. Για να καταλάβετε το κομφούζιο που υπαρχει τα στο κεφαλι μου, πηγα πριν τρια χρονια και γράφτηκα σε ξενόγλωσση φιλολογία στα γεραματα (2η σχολη) χωρίς να εχω διδαχτει τη γλωσσα ουτε μια ώρα..! Μονο με προσωπικη μελέτη. Αν ειναι δυνατόν..! Ποσο γελοίο απορώ πώς ειχα τη φαεινη ιδεα. Με αποτελεσμα φυσικα στα προφορικά να μην καταλαβαινω σχεδον τιποτα. ΛΟΛ Και ουτε την ορεξη εχω πια. Σώθηκε κι αυτη. Μπηκα γιατι ήμουν ειδικη κατηγορία. Πολυ κακώς. Δεν εχω κουραγιο για αλλο διαβασμα. Φτανει. Κουραστηκα και δεν ξερω τι να κανω πώς να ξελαμπικάρω να βρω το δρομο μου στη ζωη. Οσες φορες πατησα στη σχολη ενιωσα να χανω το χρόνο μου. Ο,τι κανω μου δινει μια αισθηση ματαιοτητας τωρα πια και χασιμο πολυτιμου χρονου. Θελω μονο να κανω οικογενεια. Θελω να αλλαξω η ζωη μου.