Το πρόβλημά μου είναι οτι ειμαι υπερβολικά άτυχη. Δεν φτουράει απολύτως τίποτα στα χέρια μου.
Εχω πτυχίο φιλολόγου και πιάνου και ξένες γλώσσες και ειμαι 35. Δεν εχω καταφέρει βρε παιδια να εργαστώ πουθενά μα πουθενά. Μόνο δυο αποτυχημένες συνεντεύξεις:(
Ενω ειμαι ανω του μέσου ορου εμφανιασιακά (ύψος και συμπαθητικο προσωπο, κανονικό βάρος) ΔΕΝ αξιώθηκα να βγω ουτε ενα ραντεβου. Σα να ειμαι αορατη πραγματικα.
Κανείς δεν το πιστευει οταν τους το λέω..!
(Εχω γράψει απειρες εξολογήσεις για τη μοναξιά μου εδω εξαιτίας αυτης της κακοτυχίας μου)
Κουράστηκα να γραφω άλλο για μοναξιά. Φίλους δεν είχα ποτέ ως ενήλικη αλλα με αυτο εχω συμβιβαστεί.
Μένω ακομα με γονείς. Και κάθε μέρα μαζί τους με τσούζει σαν θερμικό έγκαυμα..
Με τα λεφτά απο επιδομα λογω αυτοάνοσου, δεν έχω κάνει ουτε μια ευστοχη αγορά και ετσι δεν εχω ενα ρουχο της προκοπης να πάω σε μια συνεντευξη..
Φοβαμαι μην παραμείνω ετσι για πάντα και τρομοκρατούμαι.
Φοβάμαι να φυγω απο το σπίτι των γονιών μου γιατί δεν θα βρω πουθενά δουλειά και θα καταληξω να μείνω στο δρομο και να τρωω απο τα σκουπίδια με την κακοτυχία που με καταδιώκει.
Πιστεύετε στους ατυχους ανθρωπους; Δεν με βοηθα καθόλου η τυχη/ οι συγκυρίες. Νιωθω διαρκώς σα να ειμαι ολομόναχη στην έρημο. Δεν υπάρχει τίποτα εκει εξω για εμένα;; Τιποτα δεν με περιμένει κι εμενα πια;; Μόνο το κακό;;
Παρακαλώ οχι ειρωνικες απαντησεις, περνάω δύσκολα και δεν θα ήθελα κακίες στα σχόλια. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.