ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προσπαθώ να καταλάβω πως έφτασα σε αυτό το σημείο αλλά μου είναι αρκετά δύσκολο. Θα το πάρω από την αρχή. Στα 11 μου μετακομίσαμε από μεγάλη πόλη σε κωμόπολη. Πριν μετακομίσουμε είχα αρκετούς φίλους, βέβαια στην ηλικία των 11 δεν ξέρεις ακόμα την αληθινή σημασία της φιλίας, το βλέπεις περισσότερο ως παρέα και χαβαλέ αλλά έστω, είχα παρέες. Όταν μετακομίσαμε εδώ (λόγω δουλειάς του πατέρα μου) δεν είχα τίποτα, ούτε φίλους, ούτε παρέες, ούτε καν κάποιον να μιλήσω. Ήμουν στην έκτη δημοτικού τότε και μετακομίσαμε μόλις 1 μήνα πριν την αποφοίτηση (ιδεά της μητέρας μου που βασίστηκε στη λογική του "θα έχεις 1 μήνα να γνωρίσεις κανένα παιδί και δε θα περάσεις μόνος το καλοκαίρι" ) και πραγματικά δεν ενσωματώθηκα καθόλου. Και εγώ δεν ήθελα να πιάσω φιλίες με άτομα άγνωστα για μένα απλά για 1 μήνα (μετά θα πήγαινα γυμνάσιο σκεφτόμουν οπότε υπομονή, δε θα τους ξαναδώ) και όμως αυτά δεν ήθελαν να δεχτούν ένα παιδί της πόλης στη παρέα τους, με έβλεπαν σαν σνομπ ξέρω γω ή κάτι τέτοιο, απλά επειδή ήρθα από μεγάλη πόλη, χωρίς ποτέ να δώσω το παραμικρό δικαίωμα, ούτε στο ντύσιμό μου, ούτε στη συμπεριφορά μου. Απλά απέφευγαν να μου μιλάνε, όπως και εγώ απέφευγα την αλληλεπίδραση μαζί τους.Πέρασε ο ένας μήνας, πέρασε και το καλοκαίρι (τελείως μόνος) και έρχεται η ώρα για το γυμνάσιο. Τι να πω...απλά τα 3 χειρότερα χρόνια της ζωής μου, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δε θα ευχόμουν να τύχουν τέτοια πράματα...μιλάμε για ανελέητο μπούλινγκ, δεν υπάρχει τρόπος να το εξηγήσω σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει.. μιλάμε για ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ να με δίνουν φάπες στο σβέρκο, να με κοροϊδεύουν (δεν έλεγα καλά το "Σ" λόγω προβλήματοε στα δόντια το οποίο στη συνέχεια έφτιαξα) , να γράφουν στα θρανία οτί είμαι γκέι, τόσα πολλά που τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω από νεύρα, πως επέτρεψα να τα κάνουν όλα αυτά, χωρίς να το πω πουθενά, σε γονείς ή διευθυντή γυμνασίου ή έστω δασκάλα απλά επειδή δεν ήθελα να με στιγματήσουν μετά ως καρφί.. φανταστείτε έναν τσακωμό με κάποιον άνθρωπο που δεν υπήρξατε ποτέ φίλοι, απλά να μαλώσετε δηλαδή, να σας κάνει χάλια ψυχολογικά...αυτό βίωνα κάθε μέρα για 3 χρόνια.. μετά, στο λύκειο, το ίδιο πράμα (στο λύκειο που πήγα πήγαν μερικά άτομα από τα οποία ήταν που με κορόϊδευαν στο γυμνάσιο) αλλά πιο ήπια, όχι τόσο έντονο μπούλινγκ καθημερινό αλλά αρκετό ωστέ να ξέρω πως δεν έκανα νέα αρχή, ακόμα με κρατάει το παρελθόν..με τα πολλά, πέρασε και ο καιρός του λυκείου.. αυτό πριν 5 χρόνια.. τώρα είμαι 23 και δεν έχω κανέναν φίλο/η ή έστω γνωστό, τίποτα απολύτως. Μετά το λύκειο πήγα στρατό με μειωμένη θητεία λόγω θανάτου του πατέρα μου (ως "προστάτης οικογενείας") και μετά έπιασα τη πρώτη δουλειά που βρήκα, σε ένα εργοστάσιο, και δε σταμάτησα από τότε. Έχω καλό σχετικά εισόδημα και αν με παρατηρήσει κάποιος στο δρόμο θα με περάσει για φυσιολογικό άνθρωπο. Όμως εγώ ποτέ δεν θα αποκτήσω φίλους, ούτε μπορώ κιόλας αλλά έχω τέτοια ανασφάλεια που απλά δε γίνεται, για μένα το να πάω σε ένα κλαμπ ή μπαρ και να βρω τη πιο όμορφη κοπέλα εκεί μέσα και να της κάνω καμάκι είναι άπειρες φορές λιγότερο πολύπλοκο και ψυχοφθόρο από το να προσπαθήσω να πιάσω τη κουβέντα με έναν τύπο, φιλική και έτσι. Νιώθω υπερβολικά άνετα με τις γυναίκες, μπορώ να τις καταλάβω και δεν θα είχα θέμα να μη μιλήσω ποτέ σε άντρα, πάντα κατά βάθος νιώθω πως στο βλέμα μου θα δει μία αδυναμία, έναν κρυμμένο φόβο κάτω από πολλές επιστρώσεις και θα τον εκμεταλλευτεί, θα μου πετάξει κάποιο ειρωνικό σχόλιο για το οτιδήποτε και εγώ μη έχοντας την κατάλληλη εμπειρία να του ανταπαντήσω, θα σκύψω το κεφάλι και θα φύγω απλά. Δεν νιώθω να μου λείπει κάτι λόγω δουλειάς και σχέσεων, δεν έχω χρόνο να κάτσω να σκεφτώ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου άμα δεν δεχόμουν το μπούλινγκ για τόσα χρόνια, με απορροφάει τόσο η καθημερινότητα που δεν υπάρχει χρόνος για φιλοσοφία. Απλά ξέρω πως κάποτε υπήρχε ένα παιδί μέσα μου που αγαπούσε τα πάντα, λατρεύε το να κάνει παρέα με όλους, μοσχοβολούσε ελευθερία και αυθορμητισμό, και πλέον υπάρχει ένας κυνικός άντρας που στα 23 του δεν μπορεί να συγκινηθεί σχεδόν με τίποτα και πάντα όταν έχει οπτική επαφή με κάποιον άντρα φοβάται μη μπορέσει ο άλλος να δει μέσα του (που λένε "τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής" ) και καταλάβει πόσο κούφιος είναι, σαν ένα ομοίωμα ανθρώπου, σαν μία κούκλα μανεκέν που δεν έχει ζωή. Δε ξέρω γιατί τα έγραψα, σε αυτό το σημείο δε με νοιάζει τίποτα πλέον, αν η μισή (και βάλε) ζωή σου ήταν ένα τσίρκο, τι σε εμποδίζει από το να βάλεις τη μύτη του κλόουν και να ψυχαγωγήσεις τα πλήθη λίγο ακόμα; Έτσι, μειώνεται η αντίθεση μεταξύ ζωής-τσίρκου και λογικού ανθρώπου και μπορείς να τα ισορροπήσεις κάπως. Ναι, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα θα γράψετε κάποιοι. Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Δεν συνέβη όμως σε εσάς, συνέβη σε εμένα. Και όχι, ό,τι δε σε σκοτώνει δεν σε κάνει πιο δυνατό, λάθος είχε ο Νίτσε. Ό,τι δε σε σκοτώνει σε ραγίζει εσωτερικά και είσαι απίστευτα πιο εύθραυστος μετά, εκτιμάς το παραμικρό στη ζωή αλλά τη φοβάσαι παράλληλα...Αυτά από μένα..ευχαριστώ που το διαβάσατε.. να είστε όλοι καλά..