ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον σύντροφό μου είμαστε μαζί κοντά 3 χρόνια. Από τους πρώτους μήνες ξεκινήσαμε να συγκατοικούμε. Πρώτα νοικιάσαμε ένα σπίτι, με προτροπή του συντρόφου μου. Λόγω προβλημάτων, τόσο οικονομικών όσο και πάνω στη σχέση, το αφήνουμε μετά από 1 περίπου χρόνο, γυρνάει ο καθένας στο πατρικό του και χωρίζουμε. Ξαναήμαστε μαζί, και πέφτει πάλι καραντίνα. Εγώ τότε έμενα προσορινά σε ένα σπίτι των γονιών μου (τεράστια μονοκατοικία), μόνη. Δυσκολευόμουν να το συντηρίσω αλλά μέσα στην καραντίνα δεν είχα πολλά άλλα έξοδα. Ο σύντροφός μου σε ένα πολύ μικρό σπίτι, στο ισόγειο της μονοκατοικίας των γονιών του. Με τα πολλά και με τα λίγα μετακόμισα κι εγώ εκεί σιγά σιγά -αφού έτσι κι αλλιώς μέναμε συνεχώς σε ένα από τα δύο σπίτια και οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες λόγω της κατάστασης. Μετά από έναν μεγάλο καυγά περίπου ένα χρόνο μετά τα μάζεψα και γύρισα στη μονοκατοικία και αφού τα ξαναβρήκαμε του ανακοίνωσα πώς δεν ήθελα να γυρίσω σε εκείνο το σπίτι, καθώς ήταν πάντα οι γονείς του από πάνω και επίσης είναι τρομερά απομακρυσμένο για εμένα που δεν έχω μεταφορικό μέσο. Επομένως εγκαταστάθηκε σε εμένα. Έχει περάσει αρκετός καιρός, όμως με την αύξηση των τιμών στην ενέργεια πλέον είναι αδύνατον να το συντηρίσουμε -ακόμα και 2 άτομα... Επίσης οι γονείς μου θέλουν να το νοικιάσουν -και λογικό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε χρήματα στην άκρη -αν και πλεόν οι μισθοί μας είναι ικανοποιητικοί. Οι γονείς μου πλέον έχουν αρκετή οικονομική άνεση και από την πρώτη στιγμή μου ανακοίνωσαν ότι θα νοικιάσουμε κάποιο μικρό διαμέρισμα για να μένω (είτε μόνη είτε με τον σύντροφό μου). Η άποψη του είναι να γυρίσουμε πίσω στους δικούς του για λίγους μήνες και μετά να νοικιάσουμε, καθώς δε θέλει να είναι υποχρεωμένος σε κανέναν. Το θέμα είναι ότι ειλικρινά δε μπορώ να γυρίσω εκεί. Και νιώθω τόσο κακομαθημένη που το λέω, αλλά πραγματικά δε μπορώ... Το "σπιτάκι" και κυρίως η περιοχή, οριακά δεν είναι βιώσιμη, είναι τρομερά μακριά από τη δουλειά μου και τρομακτική το βράδυ, στη μέση του πουθενά.. Και η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί να μην έχω μια "βάση"... Από τα 18 μου έχω φύγει από τους γονείς μου, σπούδαζα και δούλευα σε διαφορετικές πόλεις, τα καλοκαίρια σεζόν και γενικά έχω 7 χρόνια να νιώσω κάπου επιτέλους σπίτι! Αντιλαμβάνομαι ότι δε θέλει βοήθεια αλλά πλέον είναι σημαντικό για εμένα... έχω κουραστεί και σκέφτηκα να το κάνω μόνη από τη μια (να πάει αυτός στους δικούς του για να κάνει την οικονομία που θέλει κι εγώ σε ένα σπίτι να ηρεμήσω), από την άλλη νιώθω ότι τον δυσκολεύω και αυτόν και "τα όνειρά μας" (ακούγεται μπανάλ, εννοώ την διάθεση που είχαμε να βάλουμε λίγα χρήματα στην άκρη και να προχορήσουμε μαζί).