ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ ότι συναντούσα πάντα στη ζωή μου και είχα σκέψεις για πράγματα που τη σημερινή εποχή συζητάμε και προσπαθούμε να τα εντάξουμε στο πλαίσιο δημιουργίας καλύτερης ζωής και σεβασμού και αξιοπρέπειας. Συγκεκριμένα μια ζωή , από μικρός ήμουν ενάντια στη φράση ότι πρέπει να μεγαλώσω και να γίνω άντρας, να δείξω τον ανδρισμό μου ή να κάνω πράγματα που κάνουν οι άντρες, αυτό το στερεότυπο που μας τριβελίζει το κεφάλι κι ήταν πιεστικό. Ή από μικρός ήμουν ενάντια στο οι άντρες δεν κλαίνε, αυτά δεν είναι αντρικά και τέτοιες σαχλαμάρες. Επίσης πάντα πίστευα στη ρευστότητα των φύλων, ακόμα και όταν δεν ήξερα τις λέξεις για να το εκφράσω. Το έβλεπα στο σχολείο που πήγαινα ότι αγόρια που έκαναν παρέα με κορίτσια κι ανέπτυσσαν μια όμορφη φιλία και συζητούσαν κοριτσίστικα θέματα ή έπαιζαν μαζί τους αυτά που θεωρούνται κοριτσίστικα παιχνίδια αντιμετωπίζονταν (ακόμα κι απ' τους δασκάλους) σαν αγόρια που παρέκκλιναν από το ''φυσιολογικό'', αυτό που δάσκαλοι, γονείς και λοιποί θεωρούσαν φυσιολογικό και κατακρίνονταν και προσπάθούσαν να τους επαναφέρουν στο ''σωστό δρόμο''. Κορίτσια με αγάπη προς τα αθλήματα και τη μπάλα που ξέφευγαν από το στερεότυπο της θηλυκότητας όπως έχει πλαστεί και παρουσιαστεί αντιμετωπίζονταν πολύ άσχημα και κοροϊδευτικά. Ακόμα και άτομα που έκαναν παρέα με παιδιά περιορισμένων δυνατοτήτων αντιμετωπίζονταν με τραγικό τρόπο. Προσωπικά υπήρξε καθηγητής μου μαθηματικός στο Λύκειο που με κορόιδευε εν ώρα μαθήματος επειδή έκανα παρέα με ένα άλλο άτομο που ήταν ήρεμο, κλειστό και δεν τα πήγαινε καλά σε όλα τα μαθήματα και δεν καταλάβαινε τα υπονοούμενα τα σαχλά που πετούσαν τα άλλα παιδιά κι αδυνατούσε να συλλάβει το σεξιστικό χαζοχιούμορ που πάντα υπάρχει στην εφηβεία. Αυτό το παιδί είχε έναν ιδιαίτερο γραφικό χαρακτήρα και πολλές φορές δεν αναγνωρίζονταν τα γράμματά του, έκανε πολλά οροθογραφικά λάθη και γενικά είχε πρόβλημα στην επίδοσή του στα μαθήματα. Κι εγώ μοιραζόμουν το θρανίο μαζί του επειδή κανένας άλλος δεν τον ήθελε δίπλα του και ο καθηγητής μαθηματικός με κορόιδευε ακόμα και εν ώρα μαθήματος λέγοντάς μου ''ε, μ' αυτόν που κάθεσαι μάλλον ίδιος είσαι κι εσύ, ταιριάξατε βλέπω''. Και γέλαγε η τάξη. Γενικά πάντα είχα μια αλλεργία στα στερεότυπα, ξέρω ότι πολλοί και πολλές δεν θα ταυτιστείτε πιθανόν, θα πείτε ''μα τι άνθρωπος είσαι εσύ, καλά όλα αυτά αλλά ο άντρας πρέπει να είναι και να φέρεται σαν άντρας για να έχει επιτυχία και να είναι ξεκάθαρο το τι θέλει'' αλλά πραγματικά μού ήταν ανέκαθεν αδύνατον να σκεφτώ έτσι. Σιχαίνομαι τη φράση ''φέρσου αντρίκεια'' που συνήθως ερμηνεύεται ως τίμια , ενώ και οι γυναίκες φέρονται τίμια χωρίς να χρειάζεται να έχουν ''αντρίκια συμπεριφορά''. Ή αυτό το ''μπράβο, τιμάει τα παντελόνια που φοράει, φέρεται παντελονάτα'' και τέτοια. Μπορείς να φοράς ό,τι ρούχα θες, ό,τι χρώμα θες κι ανεξαρτήτως φύλου να έχεις μια τίμια καλή κι ανθρώπινη συμπεριφορά. Ξέρω κάποιοι θα πουν ότι έχω επηρεαστεί από τη ''μόδα'', δηλαδή επειδή αυτά τα θέματα είναι στην επικαιρότητα κι ότι είναι σωστό να ξεχωρίζουμε κάποια πράγματα και μπλα μπλα μπλα. Όμως μια ζωή αντιλαμβανόμουν διαφορετικά τον κόσμο. Θυμάμαι επίσης στο σχολείο που υπήρχαν δύο κορίτσια στην τάξη μου που ήταν μαζί, για τη δεκαετία του '90 λέω τώρα και μια φορά που ήμουν μαζί τους επειδή κάναμε παρέα , τις περικύκλωσαν οι ''μάγκες'' του σχολείου μαζί με τις κοπέλες τους και τις κορόιδευαν και τις έβριζαν επειδή δεν ανταποκρίνονταν στα αγόρια κι εκείνες για να τους δείξουν ότι είναι μαζί και δεν τις νοιάζει τι λένε οι άλλοι, φιλήθηκαν στο στόμα και τις απειλούσαν μετά ότι θα πάνε να το πουν στο διευθυντή του σχολείου και έκραζαν και μένα που τις στήριζα. Επίσης είχα φίλο που ήταν ομοφυλόφιλος όταν ήμουν στο Λύκειο και τον κορόιδευαν για τη φωνή του, τον τρόπο που ακουγόταν η φωνή του με διάφορα υπονοούμενα. Ακόμα και οι καλοί μαθητές της τάξης, μαθητές με άριστη επίδοση στα μαθήματα, τον κορόιδευαν. Εγώ τον αγαπούσα και ακούγαμε μαζί μουσική στο σχολείο. Μια ζωή έτσι σκεφτόμουν. Κι όχι μόνο στο σχολείο αλλά και μετά. Δεν με ενδιέφερε ποτέ η εμφάνιση του άλλου, τι ρούχα φοράει, αν τα γούστα του/της απαντούν στο στερεότυπο του φύλου του/της, τίποτα, από πολύ μικρός καταλάβαινα πόσο αηδία ήταν η προσπάθεια επιβεβαίωσης των στερεοτύπων. Απλά τότε δεν ήξερα τους όρους. Θεωρούσα αδιανόητο να χωρίζονται οι άνθρωποι λόγω χρώματος στο δέρμα ή εθνικότητας ή σεξουαλικών προτιμήσεων. Επίσης πίστευα ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις δεν σε ορίζουν για πάντα, μπορείς άνετα αν θες να είσαι bi. Έβαζα την αγάπη, το σεβασμό, την καλοσύνη και τον έρωτα σε προτεραιότητα. Θα μου πείτε θες να μας πεις ότι είσαι τέλειος; Όχι, ατελής είμαι και λάθη έχω κάνει αλλά κάποια πράγματα τα θεωρούσα ανέκαθεν αυτονόητα. Η ελευθερία της επιλογής και της σκέψης, η προστασία των αδύναμων αλλά και κάθε καλού ανθρώπου (ναι, έτσι με λίγη αφέλεια ας το διατυπώσω) ήταν για μένα μια ζωή στην πρώτη γραμμή και αυτό θεωρούσα πάντα ως πολύτιμο και άξιο να διαφυλαχτεί. Ποτέ δεν με ένοιαζε αν ο άλλος θα κάνει οικογένεια ή όχι, αν θέλει να παντρευτεί ή όχι, δεν μετρούσα τους ανθρώπους ποτέ με βάση τις στερεοτυπικές αξίες της ζωής. Και νιώθω πολύ χαρούμενος που εξακολουθώ να είμαι έτσι και τώρα που σαρανταρίζω σε λίγο. Κι έτσι θα συνεχίσω.