ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η εξομολόγηση μου θα έπρεπε να πηγαίνει κάπως έτσι: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, ερωτεύονται, παντρεύονται και ζουν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Έτσι δε μας έμαθαν ότι πρέπει να είναι; Όμως, έχοντας υπάρξει- για αρκετό καιρό πλέον- από την πλευρά του "εξομολόγου" πασχίζω να θυμηθώ κάποια εξομολόγηση με αίσιο τέλος, τουλάχιστον ως τη στιγμή που γράφτηκε. Σήμερα, ήρθε η σειρά μου να βρεθώ στην "αντίπερα όχθη", χωρίς να διαφοροποιείται ο λόγος, για τον οποίο βρέθηκα εξ`αρχής ανάμεσα σας· εκείνη. Μπορεί να μην υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου κατά τα κινηματογραφικά πρότυπα, υπήρξε όμως ο πιο αληθινός. Κατάφερε να με κανεί να πιστέψω ότι υπάρχει κι άλλη ζωή μετά το "μεγάλο έρωτα" που χάθηκε, κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια κάτι ικμάδες φωτός που ούτε και εγώ ήξερα ότι είχαν απομείνει μέσα μου, ενώ τόλμησα ακόμα και να πιστέψω στο δικό της Θεό. Πώς αλλιώς να εξηγούσα με τη λογική ότι προέκυψε τόσο απροσδόκητα κάτι τόσο "μαγικό"; Σ`αυτό το σημείο, θα έπρεπε μάλλον να ολοκληρώσω την εξομολόγηση μου σαν παραμύθι με το άκρως παρηγορητικό: Kαι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Όμως, πάνε 6(ολογράφως: έξι, για να βλέπω τα χαΐρια μου) μήνες από τότε που έφυγε. Όταν τη γνώρισα αναρωτιόμουν διαρκώς αν όντως υπάρχει ή είναι απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας μου. Πλέον, αναρωτιέμαι αν όντως υπήρξα ποτέ για εκείνη ή της άρεσε απλά η "ιδέα" μου. Δεν έχει βέβαια και πολλή σημασία, αφού έχω επιστρέψει προ πολλού στον πρότερο μοναχικό και "άπιστο" βίο μου, θεωρώντας με τόσο αφελή που πίστεψα ότι κάποια ανώτερη δύναμη μου "χρωστούσε" στιγμές ευτυχίας. Λες και δε γνωρίζω ήδη τον προορισμό μου σ`αυτή τη ζωή(προτού κατηγορηθώ όπως αγαπημένος "συν- εξομολόγος" ως ηττοπαθής, θα πω απλά ότι είμαι ρεαλιστής)... Πάντως, ακόμα και μετά τη φυγή της έκανα όλα όσα της είχα υποσχεθεί σαν αυτά να ήταν ικανά να τη φέρουν πίσω. Μπήκε ο Νοέμβρης και είμαι ακόμα εδώ, ενώ μια βδομάδα με χωρίζει πλέον από τον πρώτο μου επίσημο αγώνα τρεξίματος μεγάλης απόστασης(με απώτερο σκοπό το μαραθώνιο). Το βαριόμουν ανέκαθεν το τρέξιμο και δε μπορώ να έχω και μεγάλες προσδοκίες λόγω σωματότυπου, μα είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κρατάνε την ανάμνηση της ζωντανή. Και εγώ δε θέλω να την ξεχάσω. Μπορεί να θυμάμαι αμυδρά το χρώμα των ματιών της, το χαμόγελο, τα χείλη της και την τόσο υπέροχη μυρωδιά της, αλλά όταν τα πόδια μου δε με κρατάνε πια, σκέφτομαι πόσο πάλευε εκείνη στην καθημερινότητα της και συνεχίζω. Δυναμώνω τη μουσική(έχει βγάλει πολλά χιλιόμετρα το συγκεκριμένο: https://www.youtube.com/watch?v=0BqTKQht-0g) και τη φαντάζομαι να με περιμένει στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο. Αυτό είναι, άλλωστε, ό,τι μου έχει απομείνει. Υ.Γ. Αν υπάρχουν και άλλα "τρεχαντήρια" που με διάβασαν ως εδώ, καλή τους επιτυχία και καλή δύναμη!