Όσο δεν έχουμε δικά μας παιδιά, είναι λίγο νωρίς να κατηγορούμε τις μάνες που έχουν επί το πλείστον νέα σχετικά με τα κατορθώματα των παιδιών τους και τις ζωές τους. Δεν έχουμε γεννήσει, δεν έχουμε περάσει άυπνες νύχτες με το άρρωστο μωράκι, δεν έχει θερμανθεί η καρδιά μας προς το πλασματάκι που είχαμε κάποτε στην κοιλιά μας και το μεγαλώνουμε, για νο μπορούμε να κρίνουμε. Το να γίνεται μια γυναίκα μητέρα είναι ένα μυστήριο που δεν το ζήσαμε όλες μας, οπότε ας μην είμαστε επικριτικές εδώ. Άλλωστε, μία γυναίκα που είναι ευτυχισμένη σε ένα γάμο και έχει παιδιά και θαλπωρή και όμορφη οικογενειακή ζωή, μπορεί να μην την ενδιαφέρουν οι ιστορίες για ταξίδια και μοναχικά χόμπυ μιας ελεύθερης γυναίκας, γιατί για εκείνη όλα αυτά έχουν μείνει σε κάποια άλλη ζωή πλέον. Εννοείται ότι μπορεί να έχει δικές της ασχολίες (είναι λάθος να χάνεται παντελώς η ατομικότητα στην οικογενειακή ζωή), μα απλώς όχι εκείνες που έχεις εσύ και σ' ενδιαφέρουν. Απλώς αποδέξου το γεγονός ότι βαδίζετε σε παράλληλους δρόμους με τις παντρεμένες και μανάδες που συναντάς. Έσω ευγνώμων για τη δική σου ζωή, η οποία έχει το ενδιαφέρον της, και μην αφήσεις καμία να σε κρίνει, όπως δεν κρίνεις κι εσύ εκείνες. Τι να κάνουμε, κάποιοι ακόμα ζουν σ' ένα μικρόκοσμο και νομίζουν ότι αν είσαι Χ ηλικίας χωρίς παντρειά και παιδιά, τότε "δεν έχεις βρει τον προορισμό σου." Λησμονούν ότι η όλη ζωή από μόνη της είναι προορισμός με τους δικούς της σταθμούς, απ' τους οποίους κάποιοι περνούμε και κάποιοι όχι.