ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι σχολιάζετε εκ του ασφαλούς, λες και η εύρεση εργασίας στην Ελλάδα είναι δεδομένη. Ξέρετε, ναι υπάρχουμε κι εμείς που μας συντηρούν οι γονείς μας, δεν είμαστε τεμπέληδες ούτε ανίκανοι ούτε τα ξύνουμε, απλά δεν μας κάθονται ευκαιρίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε γαϊδούρια που εκμεταλλευόμαστε τους γονείς μας. Και φυσικά υπάρχει και ο φόβος για την συνέχεια και την αποκατάστασή μας, δεν θα συγκινηθούν και πολλοί εκεί έξω αν μείνουμε άστεγοι ή αν πάμε σε δουλειές και παρακαλέσουμε λέγοντας ''μόλις έχασα τον πατέρα/ την μητέρα μου, δεν έχω κανένα να με βοηθήσει, χρειάζομαι την δουλειά''. Όπως και να 'χει φίλε εξ, εύχομαι να είσαι καλά στην υγεία σου και να χαρείς την μητέρα σου για πολλά ακόμα χρόνια.

Ο φόβος του εξομολογούμενου είναι λογικός. Και οι δύο φόβοι του είναι αλληλένδετοι. Ως λογικόν αγαπάει τη μητέρα του και δεν θέλει να πάθει κάτι,
(όπως και όλοι μας) και αφετέρου λόγο ανεργίας και μη οικονομικών πόρων νιώθει ξεκρέμαστος σε περίπτωση απώλειας.

Η μαμα σου λογικα θα ζησει πολλα χρονια ακομα αλλα δεν μπορει να σε στηριζει επ απειρον. Πρεπει να δουλεψεις και ν απαγκιστρωθεις απο κεινη. Πιστεψε με εκεινη ανησυχει περισσοτερο οσο σε βλεπει να μην αναλαμβανεις τις ευθυνες σου. (Θα στενοχωριομουν πολυ σαν μητερα αν τα παιδια μου ανησυχουσαν για την υγεια μου μονο για την συνταξη μου)

Καλά αντί να στεναχωρηθεις μήπως πάθει κάτι η μητέρα σου και την χασεις, σκέφτεσαι την σύνταξη;
Απορώ με μερικούς

Αφού είναι καλά γιατί ανηχυχείς? Τώρα όσον αφορά το οικονομικό, συνέχισε να ψάχνεις, μην το βαζεις κάτω.

Αυτό που ανησυχεί εμένα είναι ο λόγος που φοβάσαι μη χαθεί η μαμά σου και όχι η αγάπη σου για αυτήν...