Ξέρω πως ο τίτλος είναι αντιφατικός. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι εννοώ. Είσαι ένας μοναχικός άνθρωπος, χωρίς φίλους ή σχέση αλλά δεν σου λείπει κάτι πέρα από την κοινωνικοποίηση για να τα αποκτήσεις αυτά και ακόμα περισσότερα. Παράλληλα όμως, αγαπάς τον εαυτό σου, σέβεσαι τη φύση και την απολαμβάνεις σε κάθε ευκαιρία, σ'αρέσουν οι μεγάλες βόλτες με τα πόδια, χωρίς χρονοδιάγραμμα ή προορισμό, δεν έχεις πρόβλημα να περνάς όλη τη μέρα κάνοντας πράματα που σε γεμίζουν είτε αυτά είναι να βλέπεις ταινίες, είτε να ακούς μουσική, είτε να διαβάζεις βιβλία, είτε το οτιδήποτε. Η μοναξιά από τη φύση της έχει κάτι το αρνητικό, είναι συνδυασμένη με τις λέξεις "εσωστρέφεια" , "απομόνωση" , "μελαγχολία" , και άλλες παρεμφερείς. Όταν όμως ακούς/διαβάζεις/μαθαίνεις ένα σωρό δυσάρεστα πράματα που συμβαίνουν είτε σε φιλικές είτε σε ερωτικές σχέσεις, αισθάνεσαι κατά κάποιον τρόπο εντάξει, επειδή υπάρχει πάντα το χειρότερο. Π.χ είναι προτιμότερο να έχεις μηδέν φίλους και μηδέν εχθρούς παρά να έχεις φίλους οι οποίοι δεν είναι εκεί όταν τους χρειαστείς και σε θυμούνται όποτε θελήσουν και για χαβαλέ μόνο. Είναι προτιμότερο να μην έχεις σχέση παρά να έχεις και να μη περνάτε καλά, να μαλώνετε ή και να μη νιώθει ο καθένας ο εαυτός του με τον άλλον. Είναι προτιμότερο να λες 2-3 κουβέντες και γεμάτες νόημα παρά 200-300 και για να γεμίσουν τη σιωπή. Έμαθα από μικρός να ζω με τη μοναξιά και σταμάτησα πλέον να προσπαθώ να τη δικαιολοήσω, για μένα είναι μία φυσική κατάσταση, όπως κάποιος άλλος θα πάρει τηλέφωνο ένα φίλο του για να πιει έναν καφέ, εγώ με την ίδια άνεση θα ντυθώ και θα βγω να περπατήσω ή θα βάλω κάποια ταινία να δω. Έχω μήνες να κάνω σχέση και ποτέ μου δεν είχα έναν αληθινό φίλο. Φίλο τύπου να ξεσκάς και να λες κάτι αστείο είχα, οκ, αλλά αληθινό φίλο, να μπορείς να του εκμυστηρευτείς πράματα και να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα, δεν είχα ποτέ και πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι σπανίζουν. Οπότε ναι, είναι μία γλυκιά κατάσταση η μοναξιά, όσο είναι και πικρή. Δεν μοιράζεσαι όμορφες στιγμές αλλά από την άλλη, δεν μοιράζεσαι και άσχημες. Και όταν όλα τα περνάς μόνος σου, (επειδή τον μόνο άνθρωπο που πραγματικά μπορούμε να λέμε πως ξέρουμε είμαστε εμείς) σε αφήνουν αδιάφορο οι καταστάσεις που έτσι και αλλιώς, δεν μπορείς να βιώσεις, μαθαίνεις να ζεις με αυτό, όπως θα μάθαινες να ζεις με κάτι άλλο. Πάντα ένιωθα ξένος ανάμεσα σε ξένους. Όταν όμως αποδέχεσαι τη μοναξιά, ποτέ δεν είσαι πραγματικά μόνος, ακριβώς επειδή έχεις τον εαυτό σου, όπου και αν πας, ό,τι και αν κάνεις, είναι πάντα εκεί, μαζί σου.