Το διαβασμα με κουρασε.
"Γέρασα" για διαβασματα
(καθηγητρια εκπαιδευτικος) και ειμαι και 35. Πόσο πια;!
Ορκίζομαι να μην ξαναπιάσω βιβλίο.
Νισάφι! Με την μούρη χωμένη μέσα.
Και τί κατάλαβα;;
Νιωθω οτι δεν θελω τίποτα απο όσα η ζωή μού "δίνει".Τίποτα απο οσα θέλω δηλαδή, ας πούμε εναν ταιριαστό σύντροφο.
Τίποτα δεν με ικανοποιεί όπως παλιά που ήμουν νέα και ανέμελη. Έκανα ό,τι ήθελα...
Τώρα που μεγαλωσα και εξακολουθώ να μενω με τους καταπιεστικούς γονείς μου, νιωθω πολύ περιορισμένη. Ό,τι λαθος κάνω το σχολιάζουν, όσο ασήμαντο και αν είναι.Παραμονεύουν να μου την πουν.
Ειναι ασφυκτικά.
Δεν αντέχω να ζω με γονείς στην ηλικία αυτη. Νιωθω αποτυχημενη μονο απο αυτό.
Ο "πατέρας" μου γεροντοκόρη με ανεβάζει κατεστραμένη με κατεβάζει.
Νιώθω πίεση.
Η μητερα μου, μού τονίζει συχνά οτι θα έπρεπε τωρα να ήμουν παντρεμένη και οτι ντρέπεται οταν την ρωτούν για μένα.Και τί μπορώ να κάνω λοιπν; Στο χέρι μου ειναι να βρω γαμπρό;!;!
Βλέπω τρίχρονα κοριτσάκια και ζηλεύω που δεν έχω.
Ναι θα έπρεπε, αλλα πού.
Θα κάνω αραγε τώρα που προλαβαίνω;;;
Πώς εγινε τοσο ασχημα η ζωή ξαφνικά για εμένα.
Βλέπω συρματοπλέγματα παντού.
Τιποτα δεν αλλαζει.Τώρα ειμαι ανεργη και έχω χρόνο πολύ για να σκέφτομαι τα χάλια μου. Και να βρω δουλειά, πάλι άδεια θα γυρίζω στο σπιτι. Οπως πριν.
Δεν ξέρω απο πού να ξεκινήσω.
