ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το έχω πει στο παρελθόν ότι δεν πιστεύω σε κοινή συναινέσει χωρισμούς, εκτός αν πρόκειται για ζευγάρι που έμεναν μαζί είκοσι χρόνια (κι αυτό όχι επειδή αγαπιόντουσαν αλλά, ξέρω 'γω, επειδή τα βασίλεια των οικογενειών τους είχαν ταγμένη συμμαχία), και είχαν προ πολλού βαρεθεί ο ένας τον άλλον, είχε ο καθένας τη δική του ζωή, και ξαφνικά έχουν την ευκαιρία να είναι ο καθένας τους πλέον κι επίσημα ελεύθερος. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, συνήθως ο ένας αναγγέλλει την απόφαση του χωρισμού και ο άλλος, ακόμα κι αν δείχνει να συναινεί, στην πραγματικότητα απλώς στωικά κι αδιαμαρτύρητα αποδέχεται ότι δεν γίνεται να κρατήσει τη σχέση. Ακόμα και όταν έχουμε περίπτωση απιστίας και το μάθει ο/η απατημένος/-η και αποφασίσει να δώσει τέλος, πάλι εκείνη την ώρα η καρδιά συνεχίζει να καίγεται, να ποθεί κατά βάθος, αλλιώς δεν θα είχαμε τόσους πληγωμένους απατημένους που συνεχίζουν ν' αναπολούν τον άπιστο πρώην σύντροφο. Είναι δύσκολο γενικότερα ν' αποδέχεσαι ένα τέλος, το οποίο δεν έχεις θέσει εσύ. Τι μπορείς να κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Ελάχιστα πράγματα. Μπορείς μόνο να το αποδεχτείς με τον καιρό, να θεραπευτείς και να προχωρήσεις. Ακόμα κι ένα σπασμένο κραγιόν βάφει το ίδιο καλά. Γι' αυτό και όσες φορές κι αν έχεις χτυπήσει ή σπάσει, μην το χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία για να μη βάζεις χρώμα στη ζωή σου.