Όταν ήμουν πιο νέος μετά την εφηβεία είχα όρεξη για ζωή, είχα αφήσει πίσω μου το κομμάτι επειδή είμαι γκέι δεν θα έχω φυσιολογική ζωή μιας και έμαθα πως ω ναι υπάρχουν και άλλοι γκέι στην πόλη μου, μέχρι τότε νόμιζα πως είμαι ο μόνος 😛 (βαθιά κατάθλιψη). Μετά σπούδαζα ένιωθα πως κάτι κάνω στην ζωή μου, έβγαινα συνέχεια για βόλτες, καφέδες κτλπ, γνώρισα και κάποιους άλλους γκέι και με τους φίλους όλα καλά. Μετά όμως ιδιαίτερα με τον κορονοϊό και έπειτα ήρθαν τα πάνω κάτω, πλέον δεν έχω να περιμένω τίποτα, δεν θέλω να πηγαίνω για δουλειά και έτσι έμεινα άνεργος (δεν θέλω να βλέπω κόσμο, μου την δίνουν οι άνθρωποι, υπάρχει τόση αγένεια και κακία που τους σιχαθηκα όλους) με τον κολλητό μου τα χαλάσαμε εντελώς και δεν μιλάμε, πάχυνα αρκετά, μεγάλωσα (πλέον 36), δεν βγαίνω παρα μόνο πολύ σπάνια, στο σεξουαλικό κομμάτι σχεδόν το έχω αφήσει εντελώς μιας και κανένας δεν με γεμίζει συναισθηματικά αλλά και δεν νιώθω άνετα με το σώμα μου και την οικονομική μου κατάσταση! Νομίζω όμως πιο πολύ με έχει ρίξει πως χάθηκαν αναπάντεχα παρά πολλοί συγγενείς και γνωστοί μου τα τελευταία 2-3 χρόνια, άλλος απο κορονοϊό, άλλος απο καρδιά άλλος απο καρκίνο κτλπ ηλικίες απο 50 μέχρι 74, ήταν άνθρωποι που τους αγαπούσα και με αγαπούσαν, φίλοι και συγγενείς δικοί μου και των γονιών μου, βλέπω τους δικούς μου πως τους έχει ρίξει πολύ η όλη κατάσταση, σχεδόν δεν τους έχει απομείνει φίλος.
Μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία πως βρίσκεις ξανά την όρεξη για ζωή, τι βρίσκεις να σε κάνει να σκέφτεσαι το μέλλον και όχι το παρελθόν; Νιώθω να μην αξίζει τίποτα σε αυτή την ζωή μίας και όλα είναι μάταια!