ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους! Θα ήθελα και εγώ να εξομολογηθώ με την σειρά μου έναν δικό μου προβληματισμό. Φυσικά με το που διαβάσετε την εξομολόγησή μου, θα μου πείτε ότι άλλοι έχουν σοβαρότερα προβλήματα... Το ξέρω! Αλλά θέλω και εγώ να τα βγάλω από μέσα μου, και εφόσον είναι κάτι που με ''ταλαιπωρεί", ας το αναφέρω. Είμαι 25 χρονών, έχω μακροχρόνια σχέση, το αγόρι μου είναι 30. Σε λίγο καιρό θα συγκατοικήσουμε (είναι κάτι που περιμένουμε πολύ καιρό). Προς το παρόν μένω με τους γονείς μου (δύσκολη η συμβίωση μαζί τους). Εργαζόμαστε και οι δύο. Οι γονείς μου αγόρασαν ένα κτήμα στο οποίο χτίζουν ένα σπίτι για τον αδερφό μου και για τους ίδιους. Σε λίγο καιρό λοιπόν και για τα δύο σπίτια θα είναι έτοιμα. Είχαμε συνεννοηθεί με το αγόρι μου ότι θα νοικιάσουμε το σπίτι του αδερφού μου, μόλις φύγει. Έλα μου όμως, που ο πατέρας μου επιμένει να νοικιάσω με το αγόρι μου το σπίτι που ήδη μένω. Προσωπικά, δεν θέλω να μείνω πια σε αυτό το σπίτι διότι δεν θέλω να είμαι κοντά στους γονείς μου αλλά ούτε και κοντά με τα πεθερικά μου. Παρόλο που το σπίτι είναι μεγάλο και μας βολεύει και είναι πιο κοντά με την δουλειά μου αλλά χρειάζεται ολική ανακαίνιση γιατί είναι πιο παλιό , ενώ το σπίτι του αδερφού μου όπου θέλω να νοικιάσω είναι πιο μικρό, πιο ακριβό και πιο μακριά από την δουλειά μου (αλλά δεν χρειάζεται καθόλου ανακαίνιση, είναι καινούριο). Δεν θέλω γενικά να είμαι κοντά σε συγγενείς καθώς είναι άτομα που παρεμβαίνουν, και τόσα χρόνια ''υποφέρω'' από αυτό. Ο πατέρας μου φυσικά, επειδή είναι και άτομο που θέλει να γίνεται το δικό του, μου μιλάει άσχημα όταν αναφέρω ότι θα νοικιάσv to άλλο σπίτι, και μου λέει συνεχώς ότι δεν σκέφτομαι λογικά. Παιδιά πραγματικά δεν θέλω με τίποτα να μένω σε ένα σπίτι όπου τα πεθερικά μου και οι γονείς μου θα είναι max 5 λεπτά με τα πόδια μακριά.... προτιμώ να πληρώνω ένα σπίτι πιο ακριβό.... Και φυσικά το αγόρι μου δεν συμφωνεί μαζί μου! Νιώθω τόσο πίεση, ενώ θα έπρεπε να ήταν πιο απλή απόφαση..... Θέλω να κάνω αυτό που νιώθω εγώ κι ας είναι λάθος, δεν θέλω να αποφασίζουν οι άλλοι για μένα και όλο αυτόν τον καιρό πραγματικά με έχουν ζαλίσει σε σημείο να θέλω να πάω σε ψυχολόγο. Θα μπορούσα να μιλούσα για ώρες για αυτό, γενικά οι γονείς μου είναι τοξικοί και δεν το καταλαβαίνουν και είμαστε δυσλειτουργική οικογένεια. Θέλω λοιπόν να πάω όσο πιο μακριά γίνεται, θέλω να ξανα αναπνεύσω, και να αρχίσω την ζωή μου χωρίς να μπαινοβγαίνουν συγγενείς όλη την ώρα στο σπίτι μου, να μπορώ να κοιμηθώ όποτε θέλω και όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος να ζει ήρεμα. Αλλά, όλοι είναι εναντίον μου ακόμη και το αγόρι μου, ο οποίος δεν τον ενοχλεί να είναι κοντά σε συγγενείς. Πείτε μου, είμαι παράλογη;