Απο ολες τις σχεσεις που ειχα, ελαχιστοι αντρες ηταν πραγματικα ικανοι να με συμπονεσουν και να με στηριξουν ψυχολογικα οταν περνουσα δυσκολα. Για μενα ειναι αδιαπραγματευτο το οτι θελω ο συντροφος μου να ειναι εκει για μενα οταν το χρειαστω. Δυστυχως ομως βλεπω πως οι περισσοτεροι αντρες οταν βλεπουν μια γυναικα στενοχωρημενη, ειτε μειωνουν τα συναισθηματα της λεγοντας κατι του στυλ "ελα σιγα, τι εγινε, δεν ειναι κ τοσο σημαντικο" κανοντας την να αμφιβαλλει για το αν ειναι υπερβολικη, ειτε δειχνουν μια παντελη ελλειψη ενσυναισθησης και συνεχιζουν τη ζωη τους σαν να μην τους αφορα η δικη σου συναισθηματικη κατασταση.
Βλεπω τοσους αντρες να ειναι σε σχεσεις κ αναρωτιεμαι πως διαχειριζονται οι κοπελες τους αυτη την ελλειψη συναισθηματικης στηριξης απο κεινους? Σιγουρα δεν ειναι ολοι ετσι, αλλα θα ελεγα οτι μια μεγαλη πλειοψηφια ειναι. Κ ακουω κ απο πολλες φιλες μου σε σχεση να παραπονιουνται γι αυτο κ ομως μενουν μαζι τους. Το να μην ειμαι καλα κ ο αλλος να μην δειχνει οτι νοιαζεται εμενα προσωπικα με πληγωνει αφανταστα, δεν μπορω να το διαχειριστω κ με το που βιωσω κατι τετοιο θελω απλα να απομακρυνθω απο κεινον οσο το δυνατον συντομοτερα. Το να εχω καποιον που μου προσθετει περισσοτερο βαρος οταν ειμαι ηδη πιεσμενη δεν μπορω να το ανεχτω. Πως λυνεται αυτη η ελλειψη ενσυναισθησης? Μπορεις να μαθεις σε εναν 30αρη πως να νοιαζεται για σενα αν μεχρι τωρα δεν ξερει? Ειναι οτι οντως δεν νοιαζονται? Ειναι οτι ετσι θελουν να δειχνουν? Κ γιατι να θελουν να δειχνουν αναισθητοι αν δεν ειναι? Ειλικρινα δεν καταλαβαινω.