ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για πολλούς το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη και καλύτερη εποχή όλου του χρόνου. Γιατί να μην είναι άλλωστε; Δροσιστικά μπάνια, ταξίδια, έρωτες, ξεγνοιασιά. Για μένα όμως είναι ένας εφιάλτης. Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε που έδωσα πανελλήνιες και όμως νιώθω ακριβώς όπως τότε, το υποτιθέμενο καλύτερο και ελεύθερο καλοκαίρι της ζωής μας. Ακόμη και μετά την απώλεια 30 κιλών εγώ βλέπω στον καθρέπτη το ίδιο είδωλο χωρίς καμία εξωτερική αλλαγή και κυρίως εσωτερική. Νιώθω μέσα μου το κενό, το μαύρο, το σκοτάδι, το βαθύ, την άβυσσο. Πέντε χρόνια μετά νιώθω ακριβώς το ίδιο. Όταν άτομα της ηλικίας μου πηγαίνουν διακοπές, χαμογελάνε, ζουν την νεότητα που δεν θα ξανάρθει, ερωτεύονται, φιλιούνται, αγκαλιάζονται, εγώ είμαι βυθισμένη στο δικό μου σκοτάδι σαν ένας αόρατος αμέτοχος παρατηρητής. Νιώθω σαν ένα δυσοίωνο πέπλο να με έχει σκεπάσει, σαν κάτι να εμποδίζει την ευτυχία μου, τη ζωή μου. Τι λάθος έχω κάνει ώστε να μην αξίζω τον έρωτα, το πάθος, το φιλί; Τι συμβαίνει με εμένα; Εγώ γιατί να μην ζήσω ένα ξέφρενο καλοκαίρι; Εγώ γιατί να μην αγαπηθώ παθιασμένα από κάποιον; Εγώ γιατί να μην κάνω διακοπές με φίλους, να μην ζήσω το καλοκαίρι, όπως μου αξίζει; Γιατί ενώ προσπαθώ μένω στάσιμη;