ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νοιώθω τόσο κουρασμένη ψυχικά που δεν ξέρω που πάνε τα τέσσερα. Όλα είναι βουνό. Όλα είναι στενόχωρα, μάταια. Η ζωή μοιάζει με εφιάλτη. Όλα πάνε κατά διαόλου. Με σιχαίνομαι, δε μπορώ καν να με βλέπω. Δεν μπορώ να πειθαρχησω. Δεν μπορώ να ονειρευτω. Δεν μπορώ να έχω φιλοδοξία. Αντικρύζω καθημερινά μια μάνα που δεν έχει δόντια, που δεν πλενεται, που είναι σαν την κακόμοιρα πάνω από το κινητό όλη μέρα να μιλάει με άγνωστους και να λέει ψέματα ότι είναι 29 χρόνων, αντικρύζω έναν πατέρα κακομοίρη με πολλά προβλήματα συμπεριφοράς που με φέρνει πολλές φορές σε δύσκολη θέση για πολλούς λόγους και λόγω της λεκτικής του βίας και λόγω άλλων καταστάσεων, σκέφτομαι πόσα χρόνια έχω μπροστά μου μέχρι να καταφέρω να φυγω από εδώ μέσα και απελπιζομαι, πονάω στη σκέψη ότι δεν έχω αγαπηθεί ποτέ και στη σκέψη ότι αυτό είτε δε θα έρθει ποτέ είτε θα αργήσει, σκέφτομαι την τελευταία φορά που ερωτεύτηκα και που έδωσα όλο μου το είναι για κάποιον και το πως μου φέρθηκε και όλα μαζεύονται, γίνονται ένα ατελείωτο μαύρο βουνό που δε με αφήνει να ονειρευτω, να ηρεμήσω, να προχωρήσω. Πονάω κάθε μέρα και δεν έχω κανέναν να με σώσει. Κανέναν. Μόνο εμένα. Και εγώ αργώ. Δεν μπορώ να με σώσω γρήγορα. Ούτε εύκολα. Δε θα ήθελα να έρθει κάποιος να με σώσει αλλά θα ήθελα μια φορά να νοιώσω ένα απόλυτα αμοιβαίο ενδιαφέρον, να νοιώσω ότι ερωτεύομαι και ότι με ερωτεύονται, να νοιώσω ότι έχω μια αγκαλιά στην οποία θα μπω όχι για να εξαρτηθω από αυτήν αλλά για να μου δώσει λίγη δύναμη να συνεχίσω. Μέσα στον πόνο που ζω στο πλαίσιο του οικογενειακού μου περιβάλλοντος θα ήθελα μια φορά και εγώ να νοιώσω κάτι αμοιβαίο, να νοιώσω ποθητή και σημαντική. Λάθος, ναι δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι έξω από εμάς για να νοιώσουμε σημαντικοί. Όμως μπορούμε να πάρουμε δύναμη από κάτι έξω από εμάς. Άλλοι το έχουν αυτό. Άλλοι παίρνουν αυτή τη δύναμη. Που είναι και σκατοψυχοι. Και εγώ. Ένα τίποτα. Όπως πάντα. Πρέπει μάλλον να αποδεχτώ τη μοίρα μου στην αγάπη και να συμβιβαστώ με το ότι θα αργήσω να φύγω από αυτό το τοξικό σπίτι. Ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα θα ζω εδώ και έτσι. Ίσως με λίγη αγάπη να άντεχα. Με ένα είμαι εδώ για σένα. Με ένα πάμε μια βόλτα όταν έχεις χρόνο. Με ένα πάμε στη θάλασσα για αγκαλιές από κάποιον που θα ερωτευτώ και θα με ερωτευτεί. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας και αυτό. Εδώ δεν μπορούν οι άντρες για τους οποίους ένοιωσα κάτι να μου πουν ούτε γειά. Έχω αντέξει 27 χρόνια χωρίς αγάπη και δεν ξέρω πόσα ακόμα χρονιά χωρίς αγάπη έχω μπροστά μου. Μάλλον όλη μου τη ζωή. Πείτε μου κάτι που θα με βοηθήσει να το αποδεχτώ επιτέλους.