ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας! Θα βγάλω γκρίνια, ξέρω, αλλά νά 'ναι καλά αυτή η στήλη. Λοιπόν, εγώ εδώ και εξήμισυ χρόνια μένω μόνιμα και εργάζομαι στο Βέλγιο. Έτσι έτυχε, είχα συγγενή εδώ, οπότε έχοντας απογοητευτεί οικτρά από τις προοπτικές (μη) απασχόλησης στην Ελλάδα μετά την αποφοίτησή μου, είπα να αξιοποιήσω τις ξένες μου γλώσσες και την παραγωγική μου φάση σε μια χώρα που ναι μεν μπορεί να μην ήταν ο προορισμός των ονείρων μου, αλλά την έχω πλέον συνηθίσει, έχω μια σιγουριά και σταθερότητα στη ζωή μου, ενώ βάζω πλώρη να δημιουργήσω και οικογένεια. Λοιπόοον, το πρόβλημά μου είναι άλλο. Πριν από μια βδομάδα ήρθε στην πόλη μου μια πρώην συμφοιτήτριά μου. Δεν είχαμε πολλά πάρε-δώσε τότε 9 χρόνια πριν στο πανεπιστήμιο όταν σπουδάζαμε, απλώς έτυχε να κρατήσουμε επαφή μέσω social media, ήξερε πού μένω και μου έγραψε να βρεθούμε. Με ρώτησε και αν ήθελα να μου φέρει κάτι από την Ελλάδα και της απάντησα ότι δεν ήθελα τίποτα, πηγαίνω η ίδια τακτικά εκεί άλλωστε. ΟΚ, όταν βρεθήκαμε εκείνη μου έφερε έτσι κι αλλιώς κάποια πράγματα (ταχίνι, χαλβά, βότανα κτλ.) και την κέρασα βραδινό σε κεντρικό εστιατόριο όταν βγήκαμε. Να σημειώσω κιόλας ότι δεν ήρθε ειδικά για μένα στην πόλη. Έτυχε απλώς έτσι, γιατί ο άντρας της έχει τον ανιψιό του να κάνει Erasmus εκεί, οπότε ήρθαν μαζί μεν, αλλά βγήκαμε οι δυο μας μόνες. Την επομένη έτυχε να έχω ρεπό και με ρώτησε αν ήθελα να τα πούμε από το πρωί. Βρεθήκαμε, της έκανα ξενάγηση στην πόλη και μας πήρα από έναν καφέ όσο περπατούσαμε. Μετά εκείνη μου πρότεινε να καθίσουμε για ένα μεσημεριανό μαζί σε ένα εστιατόριο που δικής μου προτίμησης. Την πήγα σε ένα λιγότερο τουριστικό σημείο μεν, αλλά με πολύ νόστιμα πιάτα και πιο προσιτές τιμές δε. Όσο καθόμασταν μου έλεγε τα παράπονά της ότι δεν δουλεύει σταθερά, δεν έχει λεφτά και ότι τσίμα-τσίμα βγαίνουν χάρη στη δουλειά του άντρα της. Καλά όλα αυτά, αλλά είχε παραγγείλει δύο πιάτα συν επιδόρπιο, ενώ εγώ πήρα μια σαλάτα (καλή μερίδα) συν μπύρα και δεν μου πήγε ο νους να την κεράσω πάλι. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, έδωσα για τα δικά μου συν πουρμπουάρ και την είδα να εκπλήσσεται. Έκανε κάμποση ώρα να βρει το πορτοφόλι της να πληρώσει (έβγαλε εκατοστάευρω και ρωτούσε το σερβιτόρο μήπως δεν θα δέχονται) και όταν φεύγαμε μου είπε μ' ένα ύφος ψιλοπαραπονιάρικο ότι αυτά που μου έφερε από την Ελλάδα κόστιζαν αρκετά. Δηλαδή σα ν' άφησε να εννοηθεί ότι εγώ έπρεπε τώρα να τα εξαγοράσω εμμέσως με κεράσματα. Σειρά μου να εκπλαγώ. Της είπα ότι τα εκτιμώ πολύ, όμως δεν της τα είχα παραγγείλει και ότι νόμιζα πως μου τα έφερε γιατί απλώς έτσι ένιωθε. Και μου λέει "ναι, έτσι ένιωθα, αλλά δυστυχώς ο κόσμος στη βόρεια Ευρώπη δεν νιώθει το ίδιο, είναι κάπως κρύα η κουλτούρα εδώ." Δεν κατάλαβα γρι. Τι σχέση έχει το να μου φέρεις ελληνικές νοστιμιές με τη θερμοκρασία μιας κουλτούρας, αδυνατώ να δω τη σύνδεση. Όλο αυτό με κούρασε και δεν της πρότεινα να συνεχίσουμε κάνοντας βόλτα ή πηγαίνοντας αλλού, ούτε και πρότεινα να τη δω την τρίτη μέρα που θα ήταν εκεί. Δεν ήταν ποτέ φίλη μου έτσι κι αλλιώς ούτε στο πανεπιστήμιο, η συζήτηση μαζί της περιστρεφόταν μόνο γύρω από εκείνη (να φανταστείτε, ούτε καν με ρώτησε, ας πούμε, τι δουλειά κάνω ή αν είμαι με κάποιον), και μετά από αυτό που είπε, ξενέρωσα ακόμα πιο πολύ. Δεν θέλω να γκρινιάζω και να σας κουράζω (πάλι καλά όσοι διαβάσατε ως εδώ), απλώς παρατηρώ ένα ενοχλητικό μοτίβο και με άλλους expats Έλληνες που τους επισκέπτονται φίλοι από την Ελλάδα: οι επισκέπτες απ' την πατρίδα μας νομίζουν για κάποιο λόγο ότι καλυμπάμε στο χρήμα μόνο και μόνο επειδή είμαστε στη δυτική ή βόρεια Ευρώπη, οπότε ναι, είμαστε υποχρεωμένοι να κερνάμε όποιον συμπατριώτη τύχει να περάσει απ' τα μέρη μας και μας διηγείται τα δεινά της ζωής του απ' τα πάτρια εδάφη. Φυσικά και συμπάσχω και καταλαβαίνω, δεν ξεχνώ ούτε εγώ από πού κατάγομαι. Αλλά αν, για παράδειγμα, με την ίδια κοπέλα βλεπόμασταν στην Αθήνα, δεν θα υπήρχε η προσδοκία για κέρασμα η μια από την άλλη. Ούτε και μου αρέσει η τακτική του "κεράσματος του Αγίου Παντελεήμονος" όπως την αποκαλώ. Το κέρασμα του Αγ. Παντελεήμονος είναι όταν βγαίνεις με κάποιον άνεργο ή ολιγόμισθο που σου κλαίγεται για την τσέπη του την άδεια (αλλά αντί για μια σεμνή μπύρα ή έναν λιτό καφέ μπορεί να παραγγείλει μια χαρά γαρίδες) κι εσύ απ' την αγνή σου την καρδιά νιώθεις κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να κεράσεις, έστω από εικονική συμπόνοια, γιατί εργάζεσαι ή γιατί αμοίβεσαι παραπάνω, κι ας μην είχες προτείνει εσύ το μέρος που θα βγαίνατε. Εμ ναι, όχι. Κερνάω όποτε το νιώθω, όχι από συμπόνοια ή οίκτο. Δυστυχώς εκείνη η κοπέλα δεν μου μιλάει καθόλου, μ' έβγαλε κι από φίλη (ΟΚ "φίλη") στα social media. Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να της γράψω ευθέως αυτά που γράφω εδώ. Όχι για να την επαναφέρω σ' εμένα, αλλά για να της καρφώσω κάποια λογική. Νά 'σαι καλά, όμως, Γ. μου, ο χαλβάς πεντανόστιμος! Σ' ευχαριστώ όπως κι αν έχει. Να είσαι πάντα καλά.