ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε θέλω να απαντήσω κυνικά ("είτε πλούσιος είτε φτωχός, όλοι σε 2 μέτρα γης καταλήγουμε στο τέλος") οπότε θα πω απλά πως ο πλούσιος είναι φτωχός στο συναίσθημα όσο είναι ο φτωχός στο χρήμα. Απλά κάποιος που δεν έζησε με πλούσιους νομίζει πως αυτή η ξέφρενη σπατάλη τύπου Ο Υπέροχος Γκάτσμπι, αυτό και ισχύει σε κάθε πτυχή της ζωής τους, αλλά δεν είναι έτσι, απλά αυτό δείχνουν στους απ'έξω, προφανώς για να νιώσουν καλά με την ζήλεια των άλλων. Πλούσιος χωρίς προβλήματα είτε στον γάμο είτε σε οτιδήποτε διαπροσωπικό, απλά δεν υπάρχει. Για ένα διάστημα έκανα παρέα με πλούσιους (τον τύπο του πλούσιου που ήταν, είναι, και θα παραμείνει πλούσιος εσαεί, π.χ γιοι βιομηχάνων που έχουν συνεχή ανανέωση του εισοδήματός τους ή απόγονοι μεγαλοαστών 3ης και 4ης γενιάς, όχι απλούς νεόπλουτους σαν εμένα με τη κληρονομιά που απλά τα τρώνε μία φορά και τέλος) και μου έλεγαν ό,τι μπορείς να φανταστείς για προσωπικά προβλήματα και δυσκολίες. Αλλά φυσικά, άμα εστιάσεις στο φαίνεσθαι και μείνεις στην επιφάνεια και στα Rolex, καζίνο, 5άστερα ξενοδοχεία, ακριβά αυτοκίνητα, πανέμορφα μοντέλα αγκαζέ, πούρα, κτλπ, τους θεωρείς λες και ζούνε στον παράδεισο. Όλα είναι θέμα οπτικής πλευράς.

"Για να το πω τελείως ωμά το χρήμα λειτουργεί ως ένα πολύ καλό αντικαταθλιπτικο. ". Συμφωνώ απόλυτα

Μου κακοφάνηκε τόσο πολύ, δεν έχεις ιδέα, ούτε υπάρχει κάποιο συναίσθημα για να το περιγράψω. Βασικά, υπάρχει κάτι σχετικά παρόμοιο, αυτή η επιφοίτηση / συνειδητοποίηση που έρχεται συνήθως μετά από μία βαθιά αλήθεια, π.χ σαν αυτό που νιώθει κάποιος που έτρωγε συνέχεια κρέας μέχρι ένα σημείο και ξαφνικά δει ντοκιμαντέρ για την βιομηχανία των σφαγείων και κρεοπωλείων, την όλη διαδικασία από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, δεν είμαι vegan απλά από τότε που τα είδα δεν ξανάφαγα ποτέ με την ίδια όρεξη, νομίζω κάτι τέτοιο αλλά άπειρες φορές πιο ξενέρωτο επειδή το χρήμα επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής σου (καλώς ή κακώς) οπότε σε οτιδήποτε και αν βιώνω μετά τον 1,5 - 2ο χρόνο, το βλέπω ως μία κακή απομίμηση της τότε ζωής μου και είναι σαν να περιμένω υπομονετικά πότε θα συνεχίσει η άλλη και πότε θα το ξαναζήσω, έστω και ας είναι μόνο 1,5 μήνας αυτήν την φορά και όχι 1,5 χρόνος. Δεν υπάρχει κάτι πιο βίαιο μεταβατικά, όπως πολύ σωστά το έθεσες. Σκέψου απλά πως τοτε ό,τι μου κατέβαινε (για να μη πω άλλο ρήμα) και ήθελα να αποκτήσω, δεν σκεφτόμουν καν το πόσο κάνει και υποσυνείδητα, σχεδόν σε μία κατάσταση σχεδόν υπνωτιστική (καταναλωτική μανία συνδυασμένη με παιδικό ενθουσιασμό και μπόλικη ματαιοδοξία) απλά το έψαχνα στο ίντερνετ χωρίς πολλά πολλά, ούτε έρευνα αγοράς να δω τι με συμφέρει ούτε να λογαριάζω μεταφορικά και τέτοια, απλά το έπαιρνα/αγόραζα. Tip το 50% του ποσού αυτού που παρήγγελνα κάθε φορά από ντελίβερι ή έτρωγα έξω σε εστιατόρια, και αφορμή έψαχνα να δώσω και παραπάνω μόνο και μόνο για το χαμόγελο των σερβιτόρων που με έκαναν να νιώθω πως είμαι κάποιος σημαντικός και VIP και αξίζω έξτρα περιποίηση. Να μη με νοιάζουν καν τα όσα θα χρειαστεί το αυτοκίνητό μου για να είναι όμορφο εξωτερικά και γρήγορο από μέσα, απλά πάρε κύριε μηχανικέ αυτοκινήτων όσα θες και κάνε ό,τι νομίζεις, δεν σε ξέεω καν αλλά σε εμπιστεύομαι επειδή με αυτά που σου δίνω αμέσως με σέβεσαι όπως δε θα με σεβόσουν ακόμα και αν ήμουν συχνός πελάτης σου επί χρόνια, και μετά, τώρα, απλά πηγαίνω πλέον παντού με το λεωφορείο και συνέχεια κακομιζεριάζω και γκρινιάζω που αργώ συνέχεια. Άνεση να κάνεις όσα δωράκια θέλεις στην κοπέλα σου χωρίς να περιμένεις εκπτώσεις Χριστουγέννων ή black friday, άνεση να πηγαίνεις και να μένεις όσο θέλεις, μέχρι να βαρεθείς να βλέπεις ωραίο κόσμο, σε Μύκονο και Σαντορίνη. Άνεση στο οτιδήποτε και να μην κάνεις ούτε μία, ούτε μισή, μαύρη σκέψη του τύπου "πως θα τα βγάλω πέρα" ή για δουλειά, επειδή όσο έχεις χρήματα, είναι σχεδόν αδύνατον να μην πέσεις στο τρυπάκι του να σκεφτείς πως δε θα τελειώσουν ποτέ, λες και με κάποιον μαγικό τρόπο, απλά επειδή τα σκορπάς εδώ και εκεί, θα έρθει ένας κύριος με μουστάκι σαν αυτόν στο επιτραπέζιο παιχνίδι της Μονόπολης και θα σου πει "εσύ φιλαράκι παίζεις πολύ καιρό το παιχνίδι του καταναλωτή, θα σε επιβραβεύσω για αυτό". Η μετάβαση ήταν άθλια και η φράση "έπεσα από τα σύννεφα" δεν αρκεί για να την περιγράψει. Και έκανα το πιο κλασικό λάθος που όλοι οι νεόπλουτοι κάνουν και είναι και από τους βασικούς λόγους που είναι νεο-πλουτοι και όχι κανονικοί πλούσιοι (τύπου εκείνη η οικογένεια από την σειρά στο Mega με τους γείτονες; Λατρεμένοι μου γείτονες νομίζω λέγοτανε) και είναι αναπόφευκτο πως όταν το χρήμα τελειώσει, θα τελειώσει και η κατάσταση ευημερίας και πολυτέλειάς τους: τα έφαγα μπαμ και κάτω, δεν άφησα κάτι στην άκρη. Ήταν σαν να έκανα διαγωνισμό σπατάλης κατά κάποιον τρόπο και επειδή πήγα για μερικές συνεδρίες σε ψυχολόγο για να προσδιορίσω την αιτία και το βαθύτερο λόγο, μου είπε εν κατακλείδι, πως η επί χρόνια στερημένη από κάθε απόλαυση ζωή μου (δεν είχα σχεδόν καθόλου φίλους, κοπέλα, κοινωνική ζωή μέχρι εκείνο το σημείο) δημιούργησαν μέσα μου πληθώρα απωθημένων που βρήκαν διέξοδο και δραπέτευσαν σαν αέρας από τον ασκό του Αιόλου, με το που πήρα την κληρονομιά. Κάπως απλοποιημένο συμπέρασμα βέβαια αλλά κάτι τέτοιο. Οπότε, συμπερασματικά, θα έλεγα πως ναι μεν άξιζε η όλη εμπειρία και ναι μεν ποτέ δεν πέρασα καλύτερα (και μεταξύ μας αμφιβάλλω αν θα ξαναπεράσω, δεν είναι αυτή μία από τις καταστάσεις που ζει και πολλές φορές ένας άνθρωπος στη ζωή του) στη ζωή μου -για 1,5 με 2 χρόνια όλα είχαν κάτι από την χλιδή των περιγραφών από τις Χίλιες και μία Νύχτες- αλλά ακριβώς επειδή ήταν τόσο βίαιη και απόλυτα ξενέρωτη η μετάβαση, μου άφησε μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος και δεν μπορώ να αναπολήσω νοσταλγικά τα όσα έζησα γιατί μετά έκλαιγα με μαύρο δάκρυ που όλα πέρασαν και μπήκε το τέλος. Άξιζε μεν αλλά και δεν άξιζε, σαν αγάπη που θυμάσαι ορισμένες όμορφες στιγμές μαζί του/της αλλά στο τέλος χωρίσατε με τον χειρότερο τρόπο και έμεινε μία πικρίλα. Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι να συνειδητοποιήσω πως αυτό ήταν, game over, επιστροφή στην ζωή που είχα πριν όλα αυτά, πριν τα 2 χρόνια, και αυτοί οι μήνες ήταν απίστευτα μελαγχολικοί. Θα γράψω κάτι τελευταίο και τελειώνω επειδή έγραψα πολλά και σε θέλω να πρήζω: αν κάποιος κάνει 2 μεγάλα όνειρα στη ζωή του, όταν έχει αρκετά χρήματα στην άκρη, κάνει 2000. Και επειδή είναι τόσο άναρχο το συναίσθημα του ενθουσιασμού και της υπερέντασης (τι να πρωτοκάνεις, πιο όνειρο να πρωτοεκπληρώσεις, με ποια σειρά) δεν σκέφτεσαι ψύχραιμα και λογικά, ούτε γράφεις αναλυτικά κάτω πόσα έχεις και τι μπορείς να κάνεις με αυτά ώστε να είναι ρεαλιστικό το όποιο πλάνο σύμφωνα με τον προυπολογισμό σου, ούτε μπορείς να είσαι τύπου "meh" Απλά καίγεσαι μέσα σου, σαν το butterflies in stomach του πρώτου ραντεβού αλλά άπειρες φορές πολλαπλασιασμένο. Και όσι καίγεσαι από ενθουσιασμό, όνειρα, ελπίδες και χίλιες δυό επιθυμίες, άλλο τόσο καίγεται η κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να επιμηκύνεις το όριο της χλιδάτης ζωής, κάθε όνειρο (είτε μικρό είτε μεγάλι) που πραγματοποιείς, σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον επερχόμενκ εφιάλτη της καθημεριβής ζωής, χωρίς καν να το καταλάβεις. Απίστευτα χιλιοειπωμένη φράση και τέρμα κλισέ αλλά ναι, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα ήταν όλα πολύ διαφορετικά, ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων έφυγε σε βλακείες, κυριολεκτικά βλακείες που και που τα θυμάμαι θέλω να με μουντζώσω. Όσο το ζεις το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχεις μέτρο, νομίζω το να μη ξοδεύει αλόγιστα τα χρήματά του ένας που έχει ξαφνικά αρκετά στην άκρη από κληρονομιά/λαχείο, απαιτεί ένα είδος εμπειρίας ή και σοφίας, που εγώ καλώς ή κακώς, δεν είχα τότε. Μακάρι να το ζήσεις κάποτε όμως επειδή έστω και για 1 βδομάδα ή 1 μέρα να ζήσεις έτσι, νιώθεις περισσότερο ζωντανός απ'όσο νιώθεις για χρόνια, όλα είναι πιο φωτεινά, σαν να ξύπνησες το πρωί και να σταμάτησαν όλοι οι πόλεμοι και έξω όλοι να χαμογελάνε χωρίς λόγο, σαν να βρίσκεσαι στην Disneyland και να τρως μαλλί της γριάς και να είσαι 8 χρονών, για τέτοιον ενθουσιασμό μιλάω, απλά υλικό ονείρων.

Είναι πολύ εύκολο να εθιστείς στο να ξοδεύεις, όπως είναι πολύ εύκολο -υπερβολικά εύκολο- να συνεχίσεις να παίζεις τυχερά παιχνίδια και αφ'ότου έχεις χάσει μία περιουσία, είναι εθισμός, τίποτα άλλο, εθίζεσαι στην καλή ζωή και στην αρχή ναι μεν γίνεται τύπου "αναγνώριση εδάφους" καθώς για σένα είναι όλα ένα άγνωστο κεφάλαιο, αλλά στη συνέχεια μεταμορφώνεται στην διατήρηση αυτού του συναισθήματος της παντοδυναμίας και καλοπέρασης. Πλέον γεύτηκες τον απαγορευμένο καρπό και σου άρεσε και θέλεις να συνεχιστεί αυτό. Τα χρήματα ήταν περίπου σαν αυτά που ανέφερες, οπότε ήξερα εξ αρχής πως δεν ήταν αρκετά για να κάνω κάτι δικό μου, π.χ. δικιά μου επιχείρηση ή οτιδήποτε που θα με επέτρεπε να ζω με παθητικό εισόδημα. Και όταν λέω να ζω, εννοώ όπως ζούσα τότε, όχι απλή επιβίωση, επειδή αν πρόκειτο για αυτό, μπορούσα να αγοράσω ένα μικρό διαμέρισμα σε κεντρική τοποθεσία και να το νοικιάζω σε φοιτητές οπότε θα έκανα και μία δουλίτσα μερικής απασχόλησης, ίσα ίσα να συμπληρώνονται τα βασικά, και θα επιβίωνα. Όταν όμως ζεις για λίγο με τέτοιο τρόπο που μπορείς να έχεις (σχεδόν) τα πάντα, δεν αρκείσαι/συμβιβάζεσαι με την ιδέα της απλής επιβίωσης, για σένα μετά έχει αλλάξει το παιχνίδι και δε μπορείς να δεις καθαρά, σαν να σου δημιουργήθηκαν ορέξεις και επιθυμίες που μέχρι τότε αγνοούσες την ύπαρξή τους, απλά δεν γίνεται αυτό, θέλεις συνέχεια και άλλο, και άλλο, και άλλο, ακόμα και ο πιο ταπεινός άνθρωπος του κόσμου θα γίνει άπληστος με λίγο (ή πολύ) χρήμα στην άκρη...

Έχεις δίκιο, βασικά αρχικά αυτό που γράφεις σκεφτόμουν (συνεργασία με κάποιον συνέταιρο ώστε μαζί να ανοίξουμε μία επιχείρηση δικιά μας) αλλά υπήρχε το θέμα εμπιστοσύνης (πως θα ξέρεις αν ένας τελείως άγνωστος δε προσπαθήσει να σου τη φέρει; πως θα εμπιστευθείς όλα σου τα χρήματα σε κάποιον ξένο; ) και φυσικά και η αβεβαιότητα του να μην οδηγήσει αυτό κάπου, π.χ. ναι οκ κάνουμε επιχείρηση αλλά δεν πάει καλά και χρεωκοπεί και την κλείνουμε. Θα τελείωναν όλα εκεί, μη πως πως θα μπορούσα και να βγω ζημιωμένος από πάνω. Ενώ έτσι ναι μεν τα έφαγα και ναι μεν το μετάνιωσα, αλλά για 1,5 με 2 χρόνια πέρασα ζωάρα. Αυτό που λέμε 5 και στο χέρι παρά 10 και καρτέρει ισχύει στη περίπτωσή μου. Ποιος ξέρει, μπορεί σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου τα επενδύω, να ευδοκιμήσει η επιχείρηση και να έβγαζα αυτό το ποσό κάθε χρόνο. Ποτέ δε θα το μάθω, πολύ αργά.