ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελευταία με πιάνουν τόσο συχνά οι υπαρξιακές μου κρίσεις που θα έπρεπε να τις αποκαλώ απλά "υπαρξιακή σειρά", κάθε μέρα και ένα επεισόδιο. Θέλω απλά να τα παρατήσω όλα (όλα όμως) και να πάω κάπου μακριά, είτε μόνος είτε με 1 το πολύ άτομο ακόμα, σε κανένα πολύ μικρό χωριό χαμένο και ξεχασμένο στον χάρτη, είτε και για κάμπινγκ, δε με νοιάζει, απλά οπουδήποτε, για 2-3 βδομάδες μέχρι να φτάσω να μου λείπει η ρουτίνα της καθημερινότητας. Τα βαρέθηκα όλα. Ξέρω πως "όλα στο μυαλό είναι" και αυτό ακριβώς θέλω, να αποφορτίσω τις σκέψεις μου και να χαλαρώσω. Είμαι 25 και έχω ήδη ρυτίδες στο μέτωπο και μαύρους κύκλους στα μάτια, σαν 65άρης νιώθω, σίγουρα όχι 25άρης. Όταν στα 18 έδινα πανελλήνιες σχεδόν ανυπομονούσα, μέσα μου έλεγα "άντε τι ωραία που θα περάσω στο πανεπιστήμιο και θα ανεξαρτητοποιηθώ από τους γονείς μου". Τελικά δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι τα πράματα: πέρασα σε άλλη σχολή, πολύ μακριά, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να πάω καθώς οι γονείς μου δεν θα μπορούσαν να με βοηθάνε οικονομικά (ο στόχος ήταν να περάσω εδώ Θεσσαλονίκη καθώς έχουμε δεύτερο σπίτι και θα έμενα εκεί αλλά τα μόρια ήταν πολλά) και εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχα το καλοκαίρι από το οποίο ακόμα αναρρώνω και συνεχίζω τις φυσικοθεραπείες, ουσιαστικά θα υπολειτουργουσα και δεν θα μπορούσα να κάνω οποιαδήποτε εργασία. Πήγα σε ένα δημόσιο ΙΕΚ (το οποίο αποδείχτηκε απίστευτα κακή επένδυση χρόνου από μέρους μου) και δεν βρήκα δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου, 2μιση χρόνια (2 + μισό η πρακτική) εντελώς χαμένα ανεπιστρεπτί. Μετά βρήκα μία δουλίτσα μερικής απασχόλησης της οποίας τα χρήματα που βγάζω φεύγουν τα περισσότερα στην μία και μοναδική μου κακή συνήθεια, τα τσιγάρα, και πληρώνω τα δικά μου μικροέξοδα, κάρτα μετακινήσεων για αστικά λεωφορεία, κούρεμα, κανένα ρούχο, κτλπ. Περνάει έτσι 1 με 1,5 χρόνος. Ερχόμαστε στο 2024 το οποίο με βρίσκει χωρίς καθόλου παρέα (καθώς τα άτομα που ήξερα ήταν όλα από το λύκειο όλοι πέρασαν μακριά και δεν βλεπόμαστε καθόλου, μόνο τα τυπικά λέμε από τα σόσιαλ) , χωρίς σχέση (το οποίο δε ξέρω πως θα δούλευε καθώς, κακά τα ψέμματα, χωρίς να έχεις χρήματα ούτε για ένα ποτό, πόσο θα διατηρήσεις την ρομαντική ατμόσφαιρα και πόσο συμβιβασμό θα αναγκαστεί να κάνει ο άλλος για σένα; Δεν θα περνούσε καμία καλά μαζί μου και το ξέρω αυτό, όσο σκληρό και αν είναι να το παραδέχομαι) , και μένοντας ακόμα νε τους γονείς μου. Κάθε μέρα, κάθε μέρα όμως, σκέφτομαι πως κάθε μέρα που περνάει είναι αφαιρετικά -1 από την ζωή μου, κάθε μέρα που δεν ζω τώρα, στα καλύτερά μου, θα έρθει η ανάμνησή της σε 20-30 χρόνια από τώρα που φαντάζομαι θα έχω αποκατασταθεί σε όλους τους τομείς, και θα με στεναχωρεί. Κάπου είχα δει μία εικόνα που έδειχνε άτομα σε 3 ηλικιακές κατηγορίες. Η μία 15-25, η άλλη 25-45 και η άλλη 45-65. Στη πρώτη έγραφε από κάτω "έχει χρόνο, έχει ενέργεια, αλλά δεν έχει χρήμα" , στην δεύτερη έγραφε "έχει ενέργεια, έχει χρήμα, αλλά δεν έχει χρόνο" και στην τρίτη "έχει χρήμα, έχει χρόνο, αλλά δεν έχει ενέργεια". Δυστυχώς, κάτι τέτοιο ισχύει στη πραγματικότητα, πάντα μας λείπει κάτι. Πλέον νιώθω ωραία μόνο όταν πηγαίνω βόλτες (μόνος μου( ενώ ακούω μουσική στα ακουστικά μου ή ενώ βλέπω παλιές ταινίες, τίποτα άλλο δε με γεμίζει. Είμαι σε μία κατάσταση συνεχούς (και αόριστης) αναμονής τα τελευταία 7 χρόνια, περιμένω πότε θα βρω μία δουλειά (και όχι καλή δουλειά, έστω τον βασικό, δε ζητάω κάτι παράλογο, απλά να μπορώ να επιβιώνω μόνος μου) , πότε θα γνωρίσω άτομα, παρέα ή φιλαράκια, πότε θα γνωρίσω καμία κοπέλα, πότε θα φύγω από το πατρικό μου. Είμαι σίγουρος ότι άπαξ και γίνει το πρώτο (η δουλειά) θα έρθουν και τα άλλα αναπόφευκτα, το ένα μετά το άλλο. Έλα όμως που έχω στείλει σε ό,τι αγγελίες μπορείτε να φανταστείτε το βιογραφικό μου και απάντησε δεν πήρα.. βαρέθηκα να προσπαθώ συνέχεια και να συναντάω τοίχους, βαρέθηκα να ελπίζω και να συναντάω απογοήτευση. Θέλω να εξαφανιστώ, να ξεχαστώ απ'όλους και να τους ξεχάσω κεγώ με τη σειρά μου, θέλω να ξεφύγω από αυτόν τον πνευματικό λαβύρινθο που λέμε "καθημερινότητα". Έστω για λίγο, να αλλάξω περιβάλλον που λέμε, λίγο να αποσυμπιέσω την τόση συσσωρευμένη μου ένταση, θυμό, νεύρα, απογοήτευση... ζητάω πολλά;