Μου θυμίζεις τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου μέρους της πιο νεαρής ζωής μου. Για αυτό ακριβώς θα σου μιλήσω πιο πολύ εμπειρικά, πάρα θεωρητικά.
Στα πρώτα χρόνια της φοιτητικής ζωής μου ένιωθα ένα κενό, σαν κάτι να λείπει. Το έψαχνα με μεγάλη μανία και με προβλημάτιζε έντονα. Το απέδιδα σε διάφορα θεωρητικά κατασκευάσματα, φιλοσοφίες και προσωπικές αναλύσεις.
Αν με ρωτήσεις τώρα τι περίμενα να μου συμβεί τότε και τί κενό ένιωθα, ακόμα δεν σου έχω κάποια απάντηση.
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως μετέπειτα στη ζωή μου βίωσα μια οικονομική πίεση που με έβγαλε έξω από τα όρια και τα δεδομένα μου, εν συνεχεία βίωσα μια μεγάλη απογοήτευση που με έκανε να εκτιμήσω ακόμα και όσα θεωρούσα δεδομένα έως τότε, και σιγά σιγά πρωτοβουλία στην πρωτοβουλία, εμπειρία στην εμπειρία κάπως σαν να "σιγοψήθηκα" και να θωρακιστηκα, εξισορροπώντας τις ανάγκες και τις σκέψεις μου. Αισθάνθηκα με τον καιρό ένα κύμα αυτογνωσίας και προσγείωσης να με αγκαλιάζει και να απομυθοποιει το όποιο κενό με μανία προσπαθούσα να γεμίσω.
Νομίζω πως η οπτική γωνία από την οποία επιλέγουμε να δούμε τα πράγματα είναι καθοριστικός παράγοντας της νοηματοδότησης και της ευτυχίας μας. Εγώ επέλεξα να δω την ζωή από μια γωνία αρκετά μίζερη και θλιβερή. Η ίδια η ζωή όμως αμφισβήτησε την οπτική γωνία μου και με έφερε να δω τα πράγματα και από άλλες γωνίες.
Είναι θέμα χρόνου να δώσεις μια απάντηση στον εαυτό σου. Ή η ζωή να σου την δώσει.