ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
25.3.2024 | 12:16

Περιμένοντας το κάτι

Η ζωή χρειάζεται κάτι το ξεχωριστό για να εκτιμηθεί, κάτι που θα σε κάνει να νιώθεις πως ανυπομονείς να τελειώσεις την δουλειά και τις υποχρεώσεις σου ωστέ να τρέξεις γρήγορα προς αυτό το κάτι, αυτό το οποίο σε εμπνέει και σε παροτρύνει να δώσεις το 100% του εαυτού σου και να είσαι η καλύτερη version σου. Για κάθε άνθρωπο αυτό το κάτι διαφέρει, για άλλους μπορεί αυτό να είναι ο έρωτας ενώ για άλλους ένα χόμπι στο οποίο επιδίδονται μανιωδώς (χόμπι που αφορά συλλογές ειδικά), μπορεί να είναι ένα άθλημα, εθελοντισμός, κάποια δραστηριότητα, μουσική, κινηματογράφος, διάβασμα, ταξίδια, οτιδήποτε. Εγώ δεν ξέρω τι ακριβώς ψάχνω και τι μου λείπει αλλά είμαι σίγουρος πως όταν το βρω θα το νιώσω μέσα μου, σαν κάποιος που δε ξέρει να σου πει τι δώρο γενεθλίων θέλει να πάρει σε κάποιον φίλο του αλλά μόλις δει στην βιτρίνα κάτι που του κάνει το κλικ, απλά το ξέρει πως αυτό έψαχνε και ας μην ήξερε την φύση από το ίδιο το προϊόν. Τώρα η ζωή μου κυριολεκτικά συνοψίζεται σε 4 λέξεις, δουλειά, σπίτι, βόλτες (ανάλογα τον καιρό και την παρέα, όχι σε στάνταρ συχνότητα) και διάβασμα. Και μία λούπα αυτών η οποία παρεκκλίνει όταν θα πάω για καμιά βδομάδα διακοπές το καλοκαίρι, αυτό. Το κάτι που ψάχνω θα με κάνει να φαντάζουν όλα αυτά σαν τα σκηνικά του background σε μία παράσταση που ναι μεν ξέρεις πως υπάρχουν εκεί για να δίνουν βάθος σε όλα αλλά το έργο δεν εστιάζει ποτέ σε αυτά, απλά το συμπληρώνουν με την δικιά τους αισθητική και αύρα. Το κάτι που ψάχνω είναι το ίδιο το σενάριο του έργου, αυτό που διανέμει τους ρόλους του κάθε ηθοποιού και κάνει τους πρωταγωνιστές να ξεχωρίζουν, ειδάλλως, χωρίς σενάριο, είναι όλοι πρωταγωνιστές άρα κανείς δεν ξεχωρίζει, είναι μία άμορφη μάζα και ποτέ δε θα ενδιαφερθεί κανείς να δει το έργο αυτό. Ο καθένας είναι ο πρωταγωνιστής στην δική του ζωή απλά χρειαζόμαστε και ένα σενάριο ώστε να αναδειχθεί η μοναδικότητά μας μέσα σε ένα έργο με χιλιάδες, εκατομμύρια άλλους ηθοποιούς. Συμπερασματικά, δε γνωρίζω τι είναι το κάτι που ψάχνω αλλά ξέρω πως όσο δεν το ανακαλύπτω, η ζωή μου θα είναι μία επανάληψη, μία ρουτίνα. Τυχεροί όσοι/ες το βρήκατε αυτό το κάτι, σας ζηλεύω και συνάμα χαίρομαι για εσάς, πραγματικά.
3
 
 
 
 
σχόλια

Μου θυμίζεις τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου μέρους της πιο νεαρής ζωής μου. Για αυτό ακριβώς θα σου μιλήσω πιο πολύ εμπειρικά, πάρα θεωρητικά.
Στα πρώτα χρόνια της φοιτητικής ζωής μου ένιωθα ένα κενό, σαν κάτι να λείπει. Το έψαχνα με μεγάλη μανία και με προβλημάτιζε έντονα. Το απέδιδα σε διάφορα θεωρητικά κατασκευάσματα, φιλοσοφίες και προσωπικές αναλύσεις.
Αν με ρωτήσεις τώρα τι περίμενα να μου συμβεί τότε και τί κενό ένιωθα, ακόμα δεν σου έχω κάποια απάντηση.
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως μετέπειτα στη ζωή μου βίωσα μια οικονομική πίεση που με έβγαλε έξω από τα όρια και τα δεδομένα μου, εν συνεχεία βίωσα μια μεγάλη απογοήτευση που με έκανε να εκτιμήσω ακόμα και όσα θεωρούσα δεδομένα έως τότε, και σιγά σιγά πρωτοβουλία στην πρωτοβουλία, εμπειρία στην εμπειρία κάπως σαν να "σιγοψήθηκα" και να θωρακιστηκα, εξισορροπώντας τις ανάγκες και τις σκέψεις μου. Αισθάνθηκα με τον καιρό ένα κύμα αυτογνωσίας και προσγείωσης να με αγκαλιάζει και να απομυθοποιει το όποιο κενό με μανία προσπαθούσα να γεμίσω.
Νομίζω πως η οπτική γωνία από την οποία επιλέγουμε να δούμε τα πράγματα είναι καθοριστικός παράγοντας της νοηματοδότησης και της ευτυχίας μας. Εγώ επέλεξα να δω την ζωή από μια γωνία αρκετά μίζερη και θλιβερή. Η ίδια η ζωή όμως αμφισβήτησε την οπτική γωνία μου και με έφερε να δω τα πράγματα και από άλλες γωνίες.
Είναι θέμα χρόνου να δώσεις μια απάντηση στον εαυτό σου. Ή η ζωή να σου την δώσει.

Ήδη από τα πρώτα που γράφεις βρίσκω λανθασμένη την προσέγγισή σου. Όχι, η ζωή δε χρειάζεται κάτι το ξεχωριστό για να εκτιμηθεί, αλλά εσύ ο ίδιος θα μάθεις να βιώνεις σαν ξεχωριστή την κάθε στιγμή της δικής σου ζωής. Και για να το πετύχεις, το 100% του εαυτού σου που γράφεις, θα το δίνεις το κάθε λεπτό σε ό, τι κάνεις. Δεν είσαι ο απλός θεατής που βλέπει τη ζωή του από απόσταση επειδή τυχαίνει να βρίσκεται στην αίθουσα. Είσαι ταυτόχρονα ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ζωής σου, που παίρνει τόσο σοβαρά το ρόλο του ώστε στο τέλος ξεχνά ότι παίζει σε έργο και παύει να φτιάχνει "σενάρια" ή να ενδιαφέρεται για "σκηνοθεσίες".

Scroll to top icon