ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και τα χρόνια περάσαν και έφτασα 26! Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να φύγω από το χωριό που μεγάλωσα. Και να, είμαι ακόμα εδώ. Πέντε ολόκληρα χρόνια πηγαίνω σεζόν, το 2022 έκανα τη μετάβαση στη Μύκονο όπου επιτέλους ένιωσα πιο κοντά στον εαυτό μου. Αυτόν τον χειμώνα όπως και κάθε προηγούμενο είχα πλάνο να μετακομίσω Αθήνα, όμως πάντα τελευταία στιγμή έκανα σαμποτάζ στον εαυτό μου με φθηνές δικαιολογίες, μία οι τιμές στα ενοίκια, μία ότι δεν βρίσκω τη δουλειά που θέλω κτλ. Αρκετά χρόνια σκεφτόμουν να γίνω πλήρωμα καμπίνας, έχω στείλει πολλές φορές το βιογραφικό μου σε aegean και emirates η δεύτερη με έχει καλέσει ουκ ολίγες φορές για συνέντευξη, ακόμα και τηλεφωνικός που συνήθως δεν μπαίνουν καν στον κόπο, και δεν πήγα ούτε να προσπαθήσω από το φόβο μου. Όχι φόβο της συνέντευξης αλλά το να φύγω και να μπω στην ταλαιπωρία να φτάσω Αθήνα. Τέλος πάντων έτυχε μια μέρα να στείλω για πλάκα το βιογραφικό μου σε μία ευρωπαϊκή αεροπορική και να σου, που μου είπαν να κάνω online interview. Και τελικά με δέχτηκαν, με κάλεσαν να κάνω training στην Ιταλία πριν μου πουν τη βάση που θα μένω κιόλας. Δεν θυμάμαι τι δικαιολογία βρήκα και τους είπα μήπως μπορούσαν να μου αλλάξουν τοποθεσία και να με βάλουν πιο μετά. Με έβαλαν Δανία, πάλι βρήκα δικαιολογία και τους είπα ότι αν γινεται να με μεταφέρουν για πιο μετά. Πριν 4 μέρες λοιπόν μου έστειλαν μύνημα ότι ξεκινάω training στη Γερμανία και μετά θα μείνω για τουλάχιστον 6 μήνες Δανία για δουλειά. Μου έχουν κοπεί τα πόδια, το σκέφτομαι μέρα νύχτα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς φοβάμαι, ήταν κάτι που ήθελα αρκετά χρόνια και πόσο μάλλον Δανία που είναι μία πιο ανοιχτή κοινωνία. Ακόμα προσπαθώ να τα ζυγίσω και να δω μήπως απλά πάω πάλι Μύκονο απ την άλλη θέλω τόσο πολύ να πάω Κοπεγχάγη. Φοβάμαι που φέυγω από εδώ, που αφοίνω πίσω τη μάνα μου, το σκυλάκι μου, τους δικούς μου, τη σιγουριά του σπιτιού μου...