ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Της αφιερώνω χθες το μεσημέρι κάπου τραγούδι χωρίς να της το στείλω. Και αργά το βράδυ την συναντάω σε ένα μέρος που συχνάζουμε τέλος πάντων και οι δύο. Τυχαίο; Μάλλον. Δεν πιστεύω σε μεταφυσικά και τέτοια. Σχεδόν κάθε φορά όμως που την έχω ανάγκη, που η σκέψη μου γεμίζει από το πανέμορφο πρόσωπό της, που στα αυτιά μου έρχεται η ηχώ από το πιο όμορφο γέλιο που έχω ακούσει στη ζωή μου (το δικό της φυσικά), τότε κάτι γίνεται και την συναντάω μπροστά μου τυχαία. Την σκέφτομαι, την αγαπώ και την επιθυμώ βαθιά κάθε μέρα, φυσικά η τυχαία συνάντησή μας δεν συμβαίνει κάθε μέρα αν και πολύ θα το ήθελα αλλά είναι κάποιες φορές όπως χθες το βράδυ που ενώ την σκεφτόμουν μέσα στη μέρα, μετά την συναντώ στο ας το πούμε στέκι το βράδυ. Το θέμα είναι ότι έφυγε μαζί μου χθες βράδυ από εκεί που βρεθήκαμε, όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε, κάθεται πρόθυμη να συζητήσουμε, κάπου αλλού που είχαμε βρεθεί σε διπλανές καρέκλες μού είχε πει ότι θα ήταν ωραίο να γείρει λίγο στον ώμο μου το κεφάλι της για να χαλαρώσει, μου λέει πάντα ''φιλιά'' όταν αποχαιρετιόμαστε, μερικές φορές συνοδεύει τη λέξη και με ανάλογη κίνηση, δηλαδή βάζει την παλάμη στο στόμα της και τη φιλάει λέγοντάς μου ''φιλιά''. Και τι γίνεται χθες; Συναντάει κάποιον γνωστό της χθες καθώς φεύγαμε μαζί από τον χώρο (έχει πολλούς γνωστούς, φίλους, μεγάλη παρέα χωρίς να είναι πολύ θαρραλέα και εξωστρεφής, πώς συμβαίνει αυτό δεν μπορώ να καταλάβω) και του λέει μπροστά μου κοιτώντας με ''έρχεσαι κι εσύ εδώ;''. ''Ναι καμιά φορά'' της απαντάει ο άνθρωπος και συνεχίζει τη δουλειά του. Εν τω μεταξύ αυτός πρέπει να έρχεται στο συγκεκριμένο χώρο μια-δυο φορές το χρόνο, πιο σπάνια κι από σπάνια δηλαδή. Και πάμε να τον προσπεράσουμε και γυρνάει κοιτώντας με στα μάτια και του λέει ''α, κάτσε να σε φιλήσω καλέ, πολύ χάρηκα που σε είδα''. Ο άνθρωπος εν τω μεταξύ σοκ, είχε να την δει κάπου πεντακόσια χρόνια ξέρω γω, δεν την ακούμπησε καν στο μάγουλο, αυτή τον φίλησε κάπως άτσαλα στους κροτάφους κοιτώντας με στα μάτια. Και μετά φύγαμε και συνεχίσαμε τη συζήτησή μας στο δρόμο περπατώντας και μετά κάτσαμε κάπου για λίγο. Περιττό να σας πω ότι κάθε φορά που τη βλέπω είναι και πιο όμορφη. Της το έχω πει παλιότερα και μου απάντησε ''άντε, μου άρεσε αυτό που είπες, ε''. Δεν ζήλεψα ούτε που φίλησε μπροστά μου τον άλλον τον άκυρο (εξάλλου δεν έχουμε κάτι μαζί για να ζηλέψω) ούτε ωραιοποιώ καταστάσεις στο μυαλό μου, ούτε θεωρώ πως είμαι ερωτεύσιμος ούτε τίποτα. Αυτή είναι κεραυνοβόλα ερωτεύσιμη. Και όταν τα έχει κάτω τα μαλλιά της, κι όταν τα πιάνει συνήθως με λαστιχάκι είναι η ομορφιά προσωποποιημένη. Έχει και ωραίο χαρακτήρα, εσωστρεφής κι εξωστρεφής ταυτόχρονα, κάπως ιδιαίτερη προσωπικότητα, με υπέροχη φωνή. Εν τω μεταξύ την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε και το ξενυχτήσαμε πολύ συζητώντας κι αναλύοντας, σε κάποια φάση ανοίγω το σημειωματάριό μου για να της δείξω κάτι που είχα σημειώσει πάνω σε ένα θέμα που συζητούσαμε (έχει κι αυτή σημειωματάριο, γράφει οτιδήποτε έχει να κάνει ή για χώρους που θέλει να πάει, δεν της αρέσουν οι σημειώσεις στο κινητό) κι όπως ξεφυλλίζω το σημειωματάριό μου πέφτει το μάτι της πάνω σε ένα ερωτικό ποίημα που έχω γράψει, διαβάζει ένα στίχο και βλέποντας ότι το θέλει της το διαβάζω. Και μου λέει ότι είναι το καλύτερό μου. Της απαντάω ''αφού σου άρεσε, στο αφιερώνω'' και εκείνη με ευχαριστεί. Εν τω μεταξύ στην αμέσως επόμενη σελίδα από το ποίημα που δεν την είδε και την πέρασα γρήγορα, έχω γράψει ολόκληρη αφιέρωση με το όνομά της, ολόκληρη ανάλυση για την ομορφιά της. Είμαι πάρα πολύ ερωτευμένος. Είναι η γλύκα της ζωής μου, η σκέψη της με ενδυναμώνει, μού στεγνώνει τα δάκρυα, μου κάνει πολλά τέλος πάντων. Κι όταν τυχαίνει και την συναντώ, θέλω να παγώσει ο χρόνος, εκεί στις στιγμές που κοιτιόμαστε στα μάτια συζητώντας και γελώντας.