ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
20.5.2024 | 23:34

Απλά ήθελα να γράψω πως νιώθω

Αυτή η χρονιά είναι και επίσημα η χειρότερη της ζωής μου. Συνειδητοποιησεις, ελπίδες, ματαιώσεις, και πάλι πο την αρχή. Αναρωτιέμαι αν οι πληγές αυτές θα κλείσουν ποτέ ή θα τις κουβαλάω πάντα μέσα μου και δε θα είμαι ποτέ φυσιολογική. Η ανήμπορη εξαρτημένη μητέρα και ο αναίσθητος, παθητικά κακοποιητικος εξαρτημένος πατέρας. Η αγάπη και η κατανόηση που ποτέ δεν πήρα. Η πλήρης απαξίωση των συναισθημάτων μου. Η ρίψη όλων των ευθυνών τους πάνω μας. Ο βήχας, η αύξηση της πίεσης και η τάση για εμετό κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι και είναι εδώ. Και οι δύο. Αλλά κυρίως αυτός. Τη μαμά μέσα μου τη συγχωρώ. Βαθια μέσα μου. Ακόμα όμως την κατηγορώ γιατί είχε την επιλογή να φύγει και να μας πάρει μαζί της. Να κάνει θεραπεια. Να μεγαλώσουμε φυσιολογικά. Από εκείνον δεν περιμένω τίποτα πια. Ήταν η τελευταία μας ελπίδα, ο τελευταίος ανθρωπος που είχαμε να στηριχτουμε μετα την εξάρτηση της μαμάς, αλλά μας εγκαταλειψε, όπως εκείνη. Πως να τα βγάλουμε πέρα μόνες μας; δε μας το έμαθε κανείς. Πως θα μάθουμε να νιώθουμε και να ακούμε τον εαυτό μας όταν ποτέ κανείς δεν άκουσε εμας; Γιατί να πρέπει να διαβούμε όλο αυτόν τον δρόμο λόγω των δικών τους επιλογων; γιατί η ζωή να μην είναι ευκολη; γιατί να μην μπορώ να χαρώ τίποτα για πάνω από μια ωρα; Κουράστηκα. Θέλω να φύγω, νιώθω ότι πνίγομαι. Αλλά πού να παω; Η χώρα αυτή με καταστρέφει μαζί τους. Είμαι σε αδιέξοδο. Και αν μπορέσω να φύγω, η Μαρία; τι θα κανει η Μαρία χωρίς εμενα; και εγώ χωρίς εκεινη; Είμαστε τελικα καταδικασμενες να ζήσουμε με ψυχοφαρμακα για να αντέξουμε τους ίδιους μας τους εαυτους, έτσι όπως μας επλασαν; Άδεια, αλλά γεμάτη πονο. Μη φυσιολογική, αλλά πιο αληθινή από όλους. Υπερευαισθητη, αλλά κενή. Πως όλα αυτά διορθώνονται; Η ψυχοθεραπεία δεν κάνει θαύματα, είμαι σίγουρη για αυτό. Δε θα με κάνει να αντέξω να μιλάω μαζί του ενώ δεν θέλω πλέον να τον βλέπω. Δε θα με κάνει να μην ελπίζω πια στο ότι ίσως να με αγαπάει. Να με αγαπάνε. Ζηλεύω καμία φορά αυτούς που έχουν γονείς που τους αγαπούν. Με το ένστικτο του γονέα. Λείπουν αυτές οι σχέσεις από τη ζωή μου, πως μπορώ εγώ να νιώσω ολοκληρωμενη; Από ποιον θα πάρω παράδειγμα, σε ποιον θα στηριχτω όταν έχω ανάγκη; σε εκείνους σίγουρα όχι, ούτε καν για θέμα υγείας. Στην μαρια; Πως θα στηριχτω σε έναν άνθρωπο που δεν στηρίζει τον ίδιο της τον εαυτό; Ίσως είμαστε καμμένα χαρτιά. Μας έκαψαν. Το αποφάσισαν εκείνοι για εμάς. Και κάτι καμμένο δεν ξανά γίνεται φυσιολογικό, δεν αναγενναται. Κουράστηκα. Η κούραση που νιώθω είναι ψυχικη, αλλά σωματοποιειται. Ξυπνάω κουρασμένη χωρίς διάθεση για τίποτα. Προσπαθώ πολύ να νιώσω φυσιολογική, να φτιάξω το πρωινό μου. Αλλά ξυπνάω και βλέπω ένα σπίτι αχουρι, και αυτον να μιλάει κάθε πρωί με τη γκόμενά στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να νιώσω φυσιολογική, να πάω στη σχολή μου. Αλλά η φίλη μου δε με καταλαβαίνει, δε νοιάζεται για αυτά που νιώθω, που περνάω, όπως εκείνοι. Προσπαθώ να νιώσω φυσιολογική, να έχω σχέση. Αλλά ο Στάθης δεν είναι ούτε εκείνος καλά, πως να είμαστε καλά μαζι; Προσπαθώ να νιώσω φυσιολογική να φτιάξω το βράδυ ένα χαλαρωτικό χαμομήλι. Αλλά τον βλέπω να παίζει καζίνο στο κινητό. Περιμένω να ακούσω την πόρτα στις 12 το βράδυ να ξέρω αν η μαμά ηρθε, αν άντεξε άλλη μια μέρα σε αυτόν τον κόσμο. Προσπαθώ να νιώσω φυσιολογική, αλλά δεν είμαι. Οι άλλοι βλέπουν ένα άτομο "δυνατο", εσωστρεφες, περίεργο, απροσαρμοστο. Απλά δεν έχω τις αντοχές τους. Δε θέλω να βγω έξω το βράδυ. Έχω ανάγκη απλά μα κοιμηθώ. Δε θέλω να πάω για ποτα, θέλω να κάτσω αγκαλιά με τον Στάθη. Και εκείνος με πληγωνει. Όλοι. Κουράστηκα. Ίσως τώρα που τα έγραψα νιώθω λίγο καλύτερα. Παροδικά όμως. Όμως έγραψα ακριβώς αυτά που ένιωθα. Θα ήθελα να τα πω έτσι και στην ψυχολόγο. Ξέχασα και κάτι άλλο που με αδρανοποιει. Ο φόβος μου όταν χτυπάει το τηλέφωνο. Πέθανε η γιαγιά. Η μαμά θα τρελαθεί, θα αυτοκτονήσει. Τελικά μπορεί να είναι ένα διαφημιστικο. Αλλά στο μυαλό μου παιζει: Πέθανε η γιαγιά. Θα πεθάνει η μαμά. Καταστροφή. Ποναω. Ποναω για όλους, αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Ποιος πονάει για εμένα; ούτε εγώ δεν ποναω για τον ιδιο μου τον εαυτό. Δε χωράω πλέον με τις ευθύνες τους. Τι μου μένει να κανω; ούτε η ψυχολογος με καταλαβαίνει πλήρως. Έχει αλλα σκεπτικα. Δε μπορώ να ανοιχτω σε άλλον άνθρωπο, θα συνεχίσω μαζί της. Με βοηθάει πολύ. Αλλά ίσως σε κάποια πράγματα δε με καταλαβαίνει. Ούτε εκείνη. Και μάλλον ποτέ, κανεις. Λυπάμαι, ποναω, κλαιω. Κοιτάω το ταβάνι, κλαιω , σηκώνομαι, χαμογελάω έξω, κάνω τον καραγκιόζη. Μέσα μου κλαιω, συνέχεια, όλη μέρα. Ποναω. Πονάει η καρδιά μου. Ποναω. Ποναω.
6
 
 
 
 
σχόλια

Στο παρελθόν και εγώ έκανα παρέα με άτομα με τα οποία δεν ταίριαζα απλά και μόνο για να έχω παρέα, δεν είχα κανέναν. Η συμβουλή μου: όταν βλέπεις red flags σε έναν άνθρωπο φεύγεις. Υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων τις οποίες καλό είναι να αποφεύγουμε. Παραδείγματα: διπρόσωποι, ψεύτες, ψώνια - εγωιστές, καθώς και ανασφαλείς.
Μακριά από ανασφαλείς (το λέω για τη Μαρία). Αυτά τα άτομα μπορούν να εξαρτηθούν από εσένα, να πιαστούν από πάνω σου. Μακριά από εγωιστές. Αυτοί πατάνε στα δικά σου προβλήματα για να νιώσουν καλύτερα οι ίδιοι.
Καταλαβαίνω ότι θέλεις μια αγκαλιά, θέλεις συντροφιά. Πάντα όμως να προσέχεις να διαλέγεις τους σωστούς ανθρώπους.
2 χρόνια τώρα δεν έχω φίλους, είμαι μόνη μου. Από το να έχω λάθος ανθρώπους προτιμώ να μην έχω ούτε φίλους ούτε σχέση.
Ξέρεις και κάτι αλλο; έχω περάσει πράγματα τα οποία δεν έχουν περάσει αλλά άτομα, ιδίως σε αυτή την ηλικία. Αυτό με κάνει πολλές φορές να δυσκολεύομαι να ταυτιστώ. Νιώθω πως λόγω καταστάσεων έχω ωριμάσει πιο πολύ από αλλά άτομα στα 22. Περιμένω να βρω ανθρώπους με τους οποίους πραγματικά θα ταίριαξω.
Μη διστάσεις να πας σε ψυχολόγο, εννοείται. Πάμε εμείς σε ψυχολόγο ενώ θα έπρεπε να πηγαίνουν αυτοί που όντως δημιουργούν το πρόβλημα αχ άσε...
Από τον τρόπο που γράφεις, φαίνεσαι άτομο ώριμο, συναισθηματικά δουλεμένο και συνειδητοποιημένο.
Επένδυσε στον εαυτό σου, σε ο,τι σου αρέσει. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, ούτε καν τους ίδιους μας τους γονείς.
Με πολύ αγάπη❤️❤️,
Κατακουζηνος Κωνσταντίνος
(Πρόεδρος ΒΥΖΑΝ)

Έχεις την καλοσύνη να εξηγήσεις λίγο το nickname σου και την υπογραφή σου γιατί από το κείμενο προκύπτει πως είσαι γυναίκα.Εχω χάσει κάτι;Είσαι τρολ;Έλα γιατί βαριέμαι να γκουγκλαρω.

@ Κατακουζηνός Κωνσταντίνος (Επίκουρος Καθηγητής Βυζαντινολογίας - συγγραφέας του αριστουργήματος "Το αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο - Πρόεδρος ΒΥΖΑΝ)
22.5.2024 | 03:59

Εμένα ο "Κωνσταντέν" απο του Απαράδεκτους ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας.

Εννοώ σοβαρά όσα λέω ασχέτως με την τρολ υπογραφή μου.
Yours sincerely,
Κατακουζηνός Κωνσταντίνος (Επίκουρος καθηγητής Βυζαντινολογίας - Συγγραφέας του αριστουργήματος "Το αποχετευτικο σύστημα στο Βυζάντιο - Πρόεδρος ΒΥΖΑΝ)

Σου εύχομαι όλα να πάνε καλύτερα απο δω και πέρα!
Δυστυχώς ήρθες στην ζωή μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, δεν είναι δικό σου φταίξιμο να τα τραβάς όλα αυτά, αν μπορείς να βοηθήσεις τουλάχιστον την μαμά κάντο αλλά να ξέρεις πως ο καθένας μόνος του μπορεί και μόνο πραγματικά να βοηθήσει τον εαυτό του και να αλλάξει, εάν αποτύχεις πάλι δεν θα είναι δικό σου φταίξιμο. 2ον για να σταματήσεις να έχεις αυτά τα αισθήματα πρέπει να ξεφύγεις απο αυτή την ζοφερή κατάσταση και το καλύτερο θα ήταν να φύγεις απο το σπίτι και να σταματήσεις να τους βλέπεις και να ζεις τέτοιες καταστάσεις. Όταν θα είσαι πλέον καλύτερα μόνο τότε ίσως θα έχεις τις ψυχολογικές αντοχές να το αντιμετωπίσεις, μέχρι τότε υπομονή και θα τα καταφέρεις!

Έχεις άμεση ανάγκη να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους που θα νοιώθεις ότι μπορούν να σε καταλάβουν, καθώς και τα ζόρια που περνάς. Και που ίσως έχουν περάσει ή εξακολουθούν να περνούν και οι ίδιοι παρόμοιες καταστάσεις. Ίσως να πρέπει να αλλάξεις και ψυχολόγο αν νομίζεις ότι δε βρίσκεται στην ψυχική συχνότητά σου. Έχεις σκεφτεί ή συζητήσει τη λύση της ομαδικής ψυχοθεραπείας ή συνεδριών ; Πιστεύω ότι χαραμάδες φωτός μπορούν να βρεθούν ακόμα και στα πιο σκοτεινά δωμάτια. Οι αρνητικές καταστάσεις όσο έντονες και να είναι, κυριαρχούν πάνω μας μέχρι εκεί που εμείς το επιτρέπουμε.
Σκέψου τη Μαρία που σε χρειάζεται και πάρε δύναμη από αυτό.
Καλή τύχη.

Scroll to top icon