ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγο, διάγραψα τον λογαριασμό μου στο ίνστα. Έκανα απεγκατάσταση την εφαρμογή και αφ'ότου βεβαιώθηκα πως πλέον δεν υπάρχει το προφίλ μου (άνοιξα σελίδα στον περιηγητή με το link του προφίλ ώστε να ξέρω πως δεν εμφανίζεται καν) , έκανα μία μικρή αναδρομή στην έως τώρα ζωή μου, σε μία ψηφιακή ζωή κυρίως, μιας και παιδί αντικοινωνικό καο εσωστρεφές, πρωτοχρησιμοποίησα το διαδίκτυο σε μικρή ηλικία, στα 8 μου, και τώρα είμαι 28. 20 χρόνια χρησιμοποιούσα σόσιαλ, πότε μου δεν υπήρξα αντικοινωνικός στην διαδυκτιακή μου περσόνα/ταυτότητα, ακριβώς δηλαδή αυτό που δεν ίσχυε στην αληθινή ζωή που δεν είχα/έχω ούτε 1 φίλο ή σχέση. Από εποχές Hi5, Fb και MySpace μέχρι τώρα, Insta και tik tok. Βαρέθηκα, ξενέρωσα, απογοητεύτηκα. Παλιά τα χρησιμοποιούσαν για να μιλάνε και πλέον όλα για ένα like τα κάνουν. Δε θέλω να συμμετέχω άλλο σε αυτό το παιχνίδι του "ποιανού το Εγώ, ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία είναι μεγαλύτερη;" που είναι καμουφλαρισμένο με λέξεις όπως "ευτυχία" και "φήμη". Όλοι ξέρουμε πόσο κακό μας κάνουν και παρ'όλ'αυτά, όλοι τα χρησιμοποιούμε απλά επειδή αν το κάνουν όλοι και είναι η νόρμα, εσύ που δε θα ακολουθήσεις το παράδειγμά, τους θα διαφέρεις και θα νιώθεις σαν το μαύρο πρόβατο. Είναι άκρως εθιστικά και ομολογώ πως σε αυτή την 20ετή μου χρήση στον ψηφιακό κόσμο, τουλάχιστον 2 ή 3 φορές είπα "τέλος, φτάνει ο ψηφιακός κόσμος, ήρθε η ώρα για τον αναλογικό και αληθινό" αλλά επειδή πάντα ένιωθα πως κάτι με κρατάει και με δεσμεύει, ότι άμα πω οριστικό αντίο, θα ήμουν εντελώς μόνος μου και στους 2 κόσμους, αναλογικό και ψηφιακό. Τα διέγραφα όλα για 2-3 μήνες και μετά, δειλά-δειλά, ξανάμπαινα στην διαδικασία του να τα ξανακατεβάσω, σαν σύνδρομο έλλειψης, σαν να είναι ναρκωτικά. Πλέον το αποφάσισα και θα κάνω τα πάντα για να αποσπώ τον εαυτό και την προσοχή μου από την έλλειψη και απουσία τους. Στη τελική, δεν χάνω και τίποτα αναντικατάστατο, μοναδικό και ανεπανάληπτο: μιλούσα με 6-7 άτομα όλα και όλα, που και δεν τα γνώρισα από κοντά (διαδικτυακά γνωριστήκαμε) και δεν λέγαμε και κάτι σπουδάιο, συζήτηση να περνάει η ώρα. Κατά τα άλλα; Τα ίδια και τα ίδια: άνθρωποι που ανεβάζουν τα ίδια stories θεματολογικά, όλα τόσο προβλεπόμενα που σε κάνουν να νιώθεις σαν να ζεις σε μία λούπα, όπως στη ζώνη του λυκόφωτος. Άνθρωποι που δείχνονται όντας δήθεν ευτυχισμένοι, πλούσιοι και ανέμελοι, ζώντας την μεγάλη ζωή, με φωτογραφίες από ταξίδια και ακριβά ρούχα, να τους ζηλεύεις λες και ξέρεις εσύ τι υπάρχει από πίσω, πίσω από τις όμορφες φωτογραφίες με τα χιλιάδες likes. Βλέπεις ό,τι θέλουν οι ίδιοι που τις ανεβάζουν να δεις (και αυτό είναι πάντα οι καλύτερες στιγμές τους, οι "λιακάδες" των μικρόκοσμών τους και ποτέ οι "βροχές") και αυτό το μήνυμα που οι ίδιοι θέλουν να περάσουν (μήνυμα πάντα αισιόδοξο), τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Αποχωρώ εκούσια από όλα αυτά, βαρέθηκα να παίζω ένα τόσο βαρετό και ανούσιο παιχνίδι στο οποίο πάντα θα βρίσκομαι στη θέση του παρατηρητή-θεατή και ποτέ του πρωταγωνιστή. Δεν έχω την επιλογή να πάω πίσω στο χρόνο με μία μηχανή του χρόνου και να ζήσω στα '90s, χωρίς υπολογιστές, smartphones, ίντερνετ και σόσιαλ, καλώς ή κακώς, αυτός ο κόσμος ποτέ δε θα γίνει ξανά όπως ήταν πριν την έλευση της ψηφιακής εποχής, κάποιοι ίσως ποτέ δεν την χρησιμοποίησαν όλη αυτή την τεχνολογία και ίσως να μην τη χρησιμοποιήσουν ποτέ, αλλά σε μεγάλη κλίμακα όλο και περισσότεροι άνθρωποι ασπάζονται όλη αυτή την προσομοίωση ζωής (επειδή για αυτό πρόκειται, ας μην έχουμε αυταπάτες, ποτέ το ψηφιακό δε θα αντικαταστήσει το αναλογικό και ανθρώπινο) οπότε είναι απλά θέμα χρόνου μέχρι και όσοι δεν έχουν σόσιαλ να υποκύψουν σε αυτό το peer pressure του να είσαι καλωδιωμένος και συνέχεια online, απλά επειδή "πρέπει" επειδή το κάνουν όλοι. Θα ξαναρχίσω να χρησιμοποιώ το ίντερνετ αξιοποιόντας το σε αυτά τα οποία θεωρώ και πιο σημαντικά/ουσιώδη/ποιοτικά, όπως για παράδειγμα η έυρεση πληροφοριών/έρευνα για το κάθε τι που τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον μου, ειδήσεις/επικαιρότητα και διασταύρωση των πηγών, συζητήσεις σε φόρουμς διάφορων θεματολογιών, ταινίες και μπόλικη μουσική, ακριβώς όλα αυτά που έκανα πριν αρχίσω να χρησιμοποιώ τα σόσιαλ. Ελπίζω όσοι τα χρησιμοποιείτε, κάποτε να έρθετε στη θέση μου, έστω και για λίγο να αναρωτηθείτε αν όλα αυτά αξίζουν πραγματικά, αν εκούσια προτιμάτε να ζείτε για το φαίνεσθαι και όχι για το Είναι σας, αν όλα αυτά σας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους και αναδεικνύουν την καλύτερη πτυχή και πλευρά του εαυτού σας. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του φυσικά, δεν είναι όλοι οι τρόποι ζωής για όλους και ειδικά άμα συνήθισες να ζεις με έναν τέτοιο εθισμό, όπως έκανα εγώ για 20 χρόνια, φυσικά και αυτό το ταξίδι θα είναι δύσκολο. Αλλά θέλω να πιστεύω πως αξίζει και πως θα βγει κάτι καλό από αυτή την επιλογή μου. Αντίο λοιπόν, σόσιαλ. Κοινωνικοποίηση μόνο στην αληθινή ζωή από εδώ και πέρα. 2004-2024, 20 χρόνια που δεν τα έζησα ποτέ... και τι δε θα έδινα να είχα τα μυαλά που έχω τώρα, τότε.. Στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα..