ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
17.6.2024 | 07:15

Ψηφιακός επίλογος

Πριν λίγο, διάγραψα τον λογαριασμό μου στο ίνστα. Έκανα απεγκατάσταση την εφαρμογή και αφ'ότου βεβαιώθηκα πως πλέον δεν υπάρχει το προφίλ μου (άνοιξα σελίδα στον περιηγητή με το link του προφίλ ώστε να ξέρω πως δεν εμφανίζεται καν) , έκανα μία μικρή αναδρομή στην έως τώρα ζωή μου, σε μία ψηφιακή ζωή κυρίως, μιας και παιδί αντικοινωνικό καο εσωστρεφές, πρωτοχρησιμοποίησα το διαδίκτυο σε μικρή ηλικία, στα 8 μου, και τώρα είμαι 28. 20 χρόνια χρησιμοποιούσα σόσιαλ, πότε μου δεν υπήρξα αντικοινωνικός στην διαδυκτιακή μου περσόνα/ταυτότητα, ακριβώς δηλαδή αυτό που δεν ίσχυε στην αληθινή ζωή που δεν είχα/έχω ούτε 1 φίλο ή σχέση. Από εποχές Hi5, Fb και MySpace μέχρι τώρα, Insta και tik tok. Βαρέθηκα, ξενέρωσα, απογοητεύτηκα. Παλιά τα χρησιμοποιούσαν για να μιλάνε και πλέον όλα για ένα like τα κάνουν. Δε θέλω να συμμετέχω άλλο σε αυτό το παιχνίδι του "ποιανού το Εγώ, ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία είναι μεγαλύτερη;" που είναι καμουφλαρισμένο με λέξεις όπως "ευτυχία" και "φήμη". Όλοι ξέρουμε πόσο κακό μας κάνουν και παρ'όλ'αυτά, όλοι τα χρησιμοποιούμε απλά επειδή αν το κάνουν όλοι και είναι η νόρμα, εσύ που δε θα ακολουθήσεις το παράδειγμά, τους θα διαφέρεις και θα νιώθεις σαν το μαύρο πρόβατο. Είναι άκρως εθιστικά και ομολογώ πως σε αυτή την 20ετή μου χρήση στον ψηφιακό κόσμο, τουλάχιστον 2 ή 3 φορές είπα "τέλος, φτάνει ο ψηφιακός κόσμος, ήρθε η ώρα για τον αναλογικό και αληθινό" αλλά επειδή πάντα ένιωθα πως κάτι με κρατάει και με δεσμεύει, ότι άμα πω οριστικό αντίο, θα ήμουν εντελώς μόνος μου και στους 2 κόσμους, αναλογικό και ψηφιακό. Τα διέγραφα όλα για 2-3 μήνες και μετά, δειλά-δειλά, ξανάμπαινα στην διαδικασία του να τα ξανακατεβάσω, σαν σύνδρομο έλλειψης, σαν να είναι ναρκωτικά. Πλέον το αποφάσισα και θα κάνω τα πάντα για να αποσπώ τον εαυτό και την προσοχή μου από την έλλειψη και απουσία τους. Στη τελική, δεν χάνω και τίποτα αναντικατάστατο, μοναδικό και ανεπανάληπτο: μιλούσα με 6-7 άτομα όλα και όλα, που και δεν τα γνώρισα από κοντά (διαδικτυακά γνωριστήκαμε) και δεν λέγαμε και κάτι σπουδάιο, συζήτηση να περνάει η ώρα. Κατά τα άλλα; Τα ίδια και τα ίδια: άνθρωποι που ανεβάζουν τα ίδια stories θεματολογικά, όλα τόσο προβλεπόμενα που σε κάνουν να νιώθεις σαν να ζεις σε μία λούπα, όπως στη ζώνη του λυκόφωτος. Άνθρωποι που δείχνονται όντας δήθεν ευτυχισμένοι, πλούσιοι και ανέμελοι, ζώντας την μεγάλη ζωή, με φωτογραφίες από ταξίδια και ακριβά ρούχα, να τους ζηλεύεις λες και ξέρεις εσύ τι υπάρχει από πίσω, πίσω από τις όμορφες φωτογραφίες με τα χιλιάδες likes. Βλέπεις ό,τι θέλουν οι ίδιοι που τις ανεβάζουν να δεις (και αυτό είναι πάντα οι καλύτερες στιγμές τους, οι "λιακάδες" των μικρόκοσμών τους και ποτέ οι "βροχές") και αυτό το μήνυμα που οι ίδιοι θέλουν να περάσουν (μήνυμα πάντα αισιόδοξο), τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Αποχωρώ εκούσια από όλα αυτά, βαρέθηκα να παίζω ένα τόσο βαρετό και ανούσιο παιχνίδι στο οποίο πάντα θα βρίσκομαι στη θέση του παρατηρητή-θεατή και ποτέ του πρωταγωνιστή. Δεν έχω την επιλογή να πάω πίσω στο χρόνο με μία μηχανή του χρόνου και να ζήσω στα '90s, χωρίς υπολογιστές, smartphones, ίντερνετ και σόσιαλ, καλώς ή κακώς, αυτός ο κόσμος ποτέ δε θα γίνει ξανά όπως ήταν πριν την έλευση της ψηφιακής εποχής, κάποιοι ίσως ποτέ δεν την χρησιμοποίησαν όλη αυτή την τεχνολογία και ίσως να μην τη χρησιμοποιήσουν ποτέ, αλλά σε μεγάλη κλίμακα όλο και περισσότεροι άνθρωποι ασπάζονται όλη αυτή την προσομοίωση ζωής (επειδή για αυτό πρόκειται, ας μην έχουμε αυταπάτες, ποτέ το ψηφιακό δε θα αντικαταστήσει το αναλογικό και ανθρώπινο) οπότε είναι απλά θέμα χρόνου μέχρι και όσοι δεν έχουν σόσιαλ να υποκύψουν σε αυτό το peer pressure του να είσαι καλωδιωμένος και συνέχεια online, απλά επειδή "πρέπει" επειδή το κάνουν όλοι. Θα ξαναρχίσω να χρησιμοποιώ το ίντερνετ αξιοποιόντας το σε αυτά τα οποία θεωρώ και πιο σημαντικά/ουσιώδη/ποιοτικά, όπως για παράδειγμα η έυρεση πληροφοριών/έρευνα για το κάθε τι που τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον μου, ειδήσεις/επικαιρότητα και διασταύρωση των πηγών, συζητήσεις σε φόρουμς διάφορων θεματολογιών, ταινίες και μπόλικη μουσική, ακριβώς όλα αυτά που έκανα πριν αρχίσω να χρησιμοποιώ τα σόσιαλ. Ελπίζω όσοι τα χρησιμοποιείτε, κάποτε να έρθετε στη θέση μου, έστω και για λίγο να αναρωτηθείτε αν όλα αυτά αξίζουν πραγματικά, αν εκούσια προτιμάτε να ζείτε για το φαίνεσθαι και όχι για το Είναι σας, αν όλα αυτά σας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους και αναδεικνύουν την καλύτερη πτυχή και πλευρά του εαυτού σας. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του φυσικά, δεν είναι όλοι οι τρόποι ζωής για όλους και ειδικά άμα συνήθισες να ζεις με έναν τέτοιο εθισμό, όπως έκανα εγώ για 20 χρόνια, φυσικά και αυτό το ταξίδι θα είναι δύσκολο. Αλλά θέλω να πιστεύω πως αξίζει και πως θα βγει κάτι καλό από αυτή την επιλογή μου. Αντίο λοιπόν, σόσιαλ. Κοινωνικοποίηση μόνο στην αληθινή ζωή από εδώ και πέρα. 2004-2024, 20 χρόνια που δεν τα έζησα ποτέ... και τι δε θα έδινα να είχα τα μυαλά που έχω τώρα, τότε.. Στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα..
4
 
 
 
 
σχόλια

Οι εποχές αλλάζουν και πρέπει να συμβαδίζεις αυτό ισχύει για όλα τα πράγματα από κει και πέρα πρέπει να υπάρχει κι ένα όριο το οποίο το βάζει ο καθένας μόνος του στον εαυτό του. Αυτό που σε εσένα λείπει δηλαδή γι αυτό και εθίζεσαι.

Rainbow

Συμφωνώ πάνω κάτω σε όλα όσα λες, δεν τα έχουν βγάλει "ψόφια μύδια" δίχως λόγο.
Βέβαια υπάρχει και ένας αντίλογος σε όλα αυτά, ότι τα social media για 20 χρόνια έδιναν και σε σένα εξίσου την ευκαιρία να γίνεις ένας από τους υπόλοιπους με τα τόσα likes, απλά εσύ δεν μπόρεσες και πρόβλημα δικό σου. Και οι υπόλοιποι δεν έχουν κανένα να συνεχίζουν όπως συνεχίζουν.
Αν τα κατάφερνες, θα μιλούσες σήμερα με τον ίδιο τρόπο για αυτά ; Δεν το νομίζω.
Προσωπικά είμαι και εναντίον του ίντερνετ και ας το χρησιμοποιώ έστω λίγο · δε γίναμε ευτυχέστεροι με την ανακάλυψή του.
Απλά ακούμε πιο εύκολα μουσική και βλέπουμε ταινίες, ουσιαστικά τίποτα παραπάνω. Ούτε και καίγομαι να διασταυρώνω έρευνα και πληροφορίες πιο γρήγορα από πρώτα για όλο και περισσότερο άχρηστες και περιττές γνώσεις που μπερδεύουν τον εγκέφαλό μου.
Όλα όμως γίνονται πλέον ηλεκτρονικά, ακόμα και βασικές συναλλαγές · τί να κάνω. Όπως πήγαμε, αν δεν έχεις πρόσβαση οδηγείσαι μία ώρα αρχύτερα στη φτωχοποίηση.
Εκεί που διαφωνώ μαζί σου, είναι όταν γράφεις πως "όλοι τα χρησιμοποιούμε".
Αν το πιστεύεις, σου έχω καλά νέα : Πολλοί που έχουμε ίντερνετ δεν τα χρησιμοποιούμε και ούτε θέλουμε. Όπως εγώ. Άρα, υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Πέρα όμως από όλα αυτά και τις ηλεκτρονικές μας φλυαρίες, όταν μιλάμε για εθισμό 20 χρόνων, για μένα θα είχε αξία σαν εξομολόγηση αν είχε περάσει σεβαστός χρόνος αφότου είχες διαγραφεί και όχι μόλις "πριν λίγο".
Αν μόλις έκοψες το τσιγάρο 20 χρόνια καπνιστής, τί νόημα να έχει.
Δεν αρκεί που έχεις τα μυαλά όπως γράφεις, χρειάζονται επίσης και οι πράξεις. Αυτές, δικαιώνονται από το χρόνο.
Από τη μεριά μου εγώ, μπορώ μονάχα να σου ευχηθώ καλή επάνοδο.

Πω, πω, τι μου θύμισες, myspace είχα κι εγώ πριν αρκετά χρόνια, φοβερό δεν ήταν;
Λοιπόν 28χρονε εξομολογούμενε και πώς θα πορευτείς από εδώ κι εμπρός;
Αρχικά να σου πω ένα μπράβο γιατί σε ακούω (ή μάλλον σε διαβάζω) αποφασισμένο.
Δηλαδή δείχνεις να ξεμπέρδεψες οριστικά με τη φάση σόσιαλ μίντια.
Ο κάθε άνθρωπος φυσικά έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι τον ευχαριστεί, στιγμές χαράς δίνουν και τα σόσιαλ μίντια, ειδικά όποιος δεν έχει είναι το μαύρο πρόβατο, αν θέλουμε να μιλήσουμε ρεαλιστικά.
Επειδή όμως γράφεις τη φράση ''20 χρόνια χρησιμοποιούσα σόσιαλ, πότε μου δεν υπήρξα αντικοινωνικός στην διαδυκτιακή μου περσόνα/ταυτότητα, ακριβώς δηλαδή αυτό που δεν ίσχυε στην αληθινή ζωή που δεν είχα/έχω ούτε 1 φίλο ή σχέση. ''
Η πλειοψηφία χρησιμοποιεί τη λέξη μοναξιά επί ματαίω ή λένε πως δεν έχουν ούτε φίλους ούτε σχέση εννοώντας πως δεν έχουν αυτούς που θέλουν.
Προτίθεμαι να σε πιστέψω πάντως.
Εύχομαι τουλάχιστον να έχεις γονείς, αδέρφια ή ξαδέρφια και να μιλάτε, κάτι είναι κι αυτό από το απόλυτο τίποτα.
Από εδώ και πέρα πώς θα πορευτείς;
Δεν ξέρω πού ζεις αλλά αν είσαι άνθρωπος της πόλης σίγουρα θα βλέπεις πως εκεί έξω δεν υπάρχουν άνθρωποι που να γνωρίζονται επί τόπου που λέμε, ο καθένας ασχολείται με τον μικρόκοσμό του, τους φίλους με τους οποίους βγαίνει και με το κινητό του.
Ζω μια ζωή εδώ στην όμορφη Αθήνα και το βλέπω.
Ενεργά ζω την πόλη πηγαίνοντας εδώ κι εκεί από τα 15 μου, δηλαδή κλείνω είκοσι πέντε χρόνια τώρα πάνω-κάτω.
Θα βλέπεις λοιπόν πως σχεδόν κανείς δε νοιάζεται έμπρακτα για τον διπλανό του.
Σχεδόν όλοι με κάτι ακουστικά σε μέγεθος τηγανιού περπατούν στο δρόμο ώστε να μην τολμήσεις να τους ενοχλήσεις καν για να ζητήσεις μια πληροφορία, όχι κάτι παραπάνω.
Αν όντως δεν έχεις φίλους ή σχέση όπως λες τότε σου εύχομαι να τα καταφέρεις να κοινωνικοποιηθείς στο δρόμο αφού λες πως απελευθερώθηκες από τα σόσιαλ.
Ή πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη και πιάνοντας κουβέντα με άλλους, δεν ξέρω, μακάρι να τα καταφέρεις, δεν γίνεται, δουλεύει σπάνια αυτή η φάση αλλά ολόψυχα σου εύχομαι να τα καταφέρεις.
Μιας και αναφέρθηκες σε ταινίες μέσα στα ενδιαφέροντά σου, να σου θυμίσω πως σήμερα Δευτέρα 17 Ιουνίου ξεκινάει το athens open air film festival.
Αν ενδιαφέρεσαι ψάξε και βρες πληροφορίες.
Κι αν με πετύχεις εκεί ελπίζω να πούμε ένα γειά.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon