Ειναι πολλα τα λεφτά..
Κομπλεξικός και ζηλιάρης. Δεν επιλέγουμε τους συγγενείς μας αλλά ευτυχώς έχουμε την επιλογή να μην συναναστρεφομαστε μαζί τους εάν δεν το επιθυμούμε.
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Ειναι πολλα τα λεφτά..
Κομπλεξικός και ζηλιάρης. Δεν επιλέγουμε τους συγγενείς μας αλλά ευτυχώς έχουμε την επιλογή να μην συναναστρεφομαστε μαζί τους εάν δεν το επιθυμούμε.
Έχω ένα θείο με αρκετά μεγάλη περιουσία. Δεν είχαμε ποτέ τις πολλές επαφές, αλλά επειδή γερνούσε και είχε προβλήματα υγείας, είχα αποφασίσει να του συμπαραστέκομαι μιας και ζούσε μόνος του.
Τον πήρα τηλέφωνο μετά από καιρό να μιλήσω λίγο μαζί του, να του πω πως θέλω να τον επισκεφτώ, να τον δω από κοντά. Και ενώ δεν έχω δώσει ποτέ και σε κανέναν το ελάχιστο δικαίωμα, μου λέει πικρόχολα σχεδόν αμέσως : " Πώς και πήρες · έχεις ανάγκη να σου δώσω κάποια λεφτά ;"
Πάγωσα από αυτό, έκοψα κάθε επαφή και αυτή τη στιγμή δεν ξέρω ούτε αν ζει ακόμα...
Υπάρχουν φορές που οι θείοι φέρονται ειρωνικά και απαξιωτικά στα ανήψια τους. Αυτό οφείλεται στο ότι ανταγωνίζονται και ζηλεύουν τα αδέρφια τους, ακόμα και τους άνδρες/γυναίκες των αδερφών τους.
Νοιώθουν κόμπλεξ που (όπως στην περίπτωση του δικού σου θείου) δεν κατάφεραν να έχουν τη δική τους οικογένεια δίχως προβλήματα.
Πέρα από άλλες περιπτώσεις που έχω ακούσει, κατά ένα μέρος από προσωπική εμπειρία στα γράφω αυτά · επειδή και εγώ έχω αποξενωθεί και κόψει από τα σόγια γύρω μου λόγω της ίδιας ακριβώς αιτίας (σύμφωνα με το παράδειγμα που σου έδωσα πιο πάνω).
Σωστά του απάντησες. Εγώ θα του απαντούσα ακόμα χειρότερα · και καλά θα κάνεις να μην ξαναπατήσεις. Τί πάει να πει που είναι συγγενείς σου.
Και εγώ, όπως μου έχουν φερθεί κατά καιρούς, προτίμησα την απομόνωση και να ξεκόψω εντελώς μαζί τους παρά να τους υφίσταμαι.
Άσχετα που μετά στα πρήζουν του στυλ "πού είσαι και χάθηκες, ούτε ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις να δεις αν ο θείος σου είναι καλά !".