ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μερικές φορές σκέφτομαι και αισθάνομαι πώς τα’ χω κάνει όλα λάθος. Και όχι λάθη που τα κάνεις και μαθαίνεις αλλά λάθη που εν τέλει κοστίζουν αργότερα στη ζωή. Είμαι 26 ετών και σκέφτομαι ότι έχω διώξει από κοντά μου παρέες που είχα πιο νέα γιατί κάτι θα με είχε ενοχλήσει πολύ πιο απότομα από ότι θα έκανα τώρα που νιώθω τόσο ευάλωτη και μόνη. Σκεπτόμενη ότι θα τα βρώ στη πορεία και θα ‘μαι καλά έπαιρνα αποφάσεις πολύ πιο σθεναρά.. έλα μου όμως που 3 χρόνια τώρα δεν έχω μια σταθερή παρέα, ανθρώπους που να μπορώ να κανονίσω ένα ταξίδι, διακοπές. Και ενώ θέλω να βρώ έστω έναν άνθρωπο, ένα φίλο που να έχω αυτή την άνεση και επαφή δεν έχω ούτε έναν που να είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Οι περισσότεροι φίλοι μου εάν δεν του προτείνω εγώ έστω να βγούμε εκείνοι μου προτείνουν σπάνια. Τις περισσότερες φορές νιώθω απαίσια που είμαι σε τέτοια φάση με τους φίλους και αναλογίζομαι αν τώρα είναι έτσι σε λίγα χρόνια που μεγαλώνοντας η ζωή αλλάζει ακόμα πιο πολύ από άποψη ευθυνών κλπ πως θα είναι; Θα είμαι για πάντα η κοπέλα που δεν έκανα ταξίδια ή διακοπές με φίλες ή παρέα της; Πόσο λυπητερό μου είναι αυτό και πόσο με στενοχωρεί που ενώ προσπαθώ δεν έχει αλλάξει. Δεν θέλω και να πιέζω να έχουμε μια άλλη σχέση με φίλους από αυτή που έχουμε ή να κάνουμε περισσότερα πράγματα εάν δεν βλέπω ανταπόκριση. Νιώθω τόσο μόνη. Και πλέον στην ερωτική σχέση που έχω ενώ τον αγαπάω και ένα κομμάτι μου θέλει να είναι μαζί του καταλαβαίνω πώς κάτι άλλο χρειάζομαι.. Μέχρι και να μείνω μόνη μου χωρίς εκείνον γιατί είμαστε 6 χρόνια μαζί. Αλλά δεν χωρίζω.. όσο και αν φτάνω κοντά δεν το κάνω. Και ναι φοβάμαι, να τον πληγώσω, φοβάμαι μήπως κάνω λάθος, φοβάμαι ότι δεν θα ξαναβρώ άνθρωπο αξιόλογο ποτέ. Συγχρόνως όμως με ταλανίζει η σκέψη μου με άλλα άτομα, εμπειρίες και ότι μάλλον χρωστάω σε εμένα να ανακαλύψω πάλι ποια είμαι χωρίς να προσπαθώ τόσο πολύ για κάποιον άλλο και για είμαι με κάποιον. Γιατί 6 χρόνια μεν αλλά τα περάσαμε με θαλασσοταραχή. Επαγγελματικά δεν μου έχει κάτσει μια δουλειά πάνω στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει που μπορεί να με στηρίξει να ζήσω μόνη μου. Ζω με τους δικούς μου που δεν έχω καλές σχέσεις και είναι και εκείνοι σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση, με χρέη υψηλά και θέματα υγείας. Αποτέλεσμα να δουλεύω σε εργασίες του ποδαριού που δεν με γεμίζουν ψυχικά ούτε ελάχιστα και ούτε οικονομικά παρέχουν αρκετά για να καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα. Μια κλασική νομίζω κατάσταση για πολλούς. Αλλά μέσα σε όλα αυτά νιώθω πως δεν είμαι ευτυχισμένη ή χαρούμενη έστω λίγο πραγματικά. Έχω διαρκώς μέσα μου μια ταραχή. Διαρκώς. Σε σημείο που θέλω να κλαίω τόσο συχνά.. Αντιλαμβάνομαι ότι, και που μιλάω για τα θέματα που με απασχολούν δεν βρίσκω ακριβώς ανταπόκριση και καταλήγω στο τέλος να νιώθω ακόμα πιο μόνη μου. Τα άτομα που μάλλον πλέον ήταν οι πιο κοντινοί μου και που τους έχω περιγράψει τι νιώθω μου λένε ή βλέπω που κανονίζουν ταξίδια και πράγματα αλλά εμένα δεν μου λένε ποτέ πραγματικά να κανονίσουμε. Και που θα το προτείνω εγώ << ναι, ναι να το κάνουμε>> αλλά ποτέ δεν θα πάρουν τη σκυτάλη να το συνεχίσουν. Ε κουράστηκα. Είναι σαν να με ακούνε αλλά κανείς να μη θέλει να πάρει το ρόλο του ατόμου που θα είμαστε φίλοι πιο κοντινοί ή που θα κάνουμε πράγματα κλπ. Βλέπω παλιές μου φωτογραφίες και αναγνωρίζω μια πολύ διαφορετική κοπέλα που δεν είμαι πλέον. Σαν οι συνθήκες να μην θέτουν ένα πρόσφορο έδαφος για να ξεδιπλώνομαι όπως πραγματικά νιώθω. Είναι σαν να με περιορίζουν. Θέλω να βγώ αλλά δεν έχω κάποιον, θέλω να ταξιδέψω και δεν έχω κάποιον πέρα του αγοριού μου που δεν δουλεύει οπότε οριακά θα βγούμε για 1 μπύρα. Και όσο και να ελπίζω ή να νιώθω ότι προσπαθώ δεν αλλάζει κάτι προς το καλύτερο. Ούτε μου προτείνει κάποιος από τους φίλους μου κάτι. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα; Θα αλλάξουν ποτέ; Κάτι μέσα μου σαν να μου λέει τελείωσε, ότι έζησες – έζησες από καλές στιγμές γιατί παλιότερα δεν ήταν έτσι.., μην ελπίζεις γιατί πιο πολύ θα απογοητεύεσαι. Πραγματικά είναι σαν ψευδαίσθηση το ότι μπορεί κάτι να γίνει καλύτερο ή να αποκτήσω επιτέλους φίλους πραγματικά και με συχνότητα σε δραστηριότητες και από κοινού επικοινωνία. Σκέψη σαν μηχανισμός ασφαλείας για να μη πέσω σε πλήρη κατάθλιψη. Παρόλα αυτά προσπαθώ και συνεχίζω τρώγοντας πολλά, πολλά άκυρα από παντού και απ΄ όλους τους τομείς. Αλλά εκεί προσπάθεια – απογοήτευση. Με τρομάζει όμως πόσο ακόμα και γιατί ήρθαν και είναι έτσι τα πράγματα; Δεν θα μπεί κάτι – κάπως στη θέση του; Μια ανάσα αγαλλίασης;