Από μικρό παιδί η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ αυστηρή, ήθελε πάντα να επικρατεί πειθαρχία και τάξη. Δεν μου απαγόρευσε ποτέ άμεσα να κάνω κάτι αλλά πάντα μου έλεγε τους όποιους κινδύνους και πιθανές συνέπειες και εστίαζε εκεί, χωρίς να αναφέρει και όλα τα θετικά. Μεγάλωσε μόνη της επειδή ορφάνεψε από μικρή ηλικία και πέρασε πολλές ψυχοφθόρες καταστάσεις, κακοποιητικές συμπεριφορές συντρόφων της (μεταξύ αυτών και του πατέρα μου ο οποίος έπαιζε χαρτιά και έπινε και γινόταν βάναυσος απέναντί της) και πολύ εκμετάλλευση, με αποτέλεσμα να σκληραγωγηθεί και να σκληρύνει ο χαρακτήρας της από μικρή ηλικία. Ανέκαθεν μου συμπεριφερόταν σαν να μην ήξερα τίποτα για τον έξω κόσμο και την αληθινή ζωή, λες και είμαι αφελής και ανώριμος ακόμα και τώρα, που έκλεισα πριν λίγο καιρό τα 34 μου χρόνια. Μένω μόνος μου και την επισκέπτομαι καθημερινά για να της κάνω τα ψώνια, να καθαρίζω το σπίτι, να πλένω, κτλπ. Θα έπαιρνε κάποια οικιακή βοηθό να της μαγειρεύει αλλά δεν έχει χρήματα για αυτό οπότε τρώει μόνο φρούτα και κονσέρβες και αυτά τα έτοιμα προμαγειρεμένα φαγητά που απλά τα ζεσταίνεις. Εγώ εργάζομαι σε ένα σούπερ μάρκετ ως υποδιευθυντής, όσα βγάζω τον μήνα όλα φεύγουν στα δικά μου και στα δικά της έξοδα επειδή πάντα συνεισφέρω οικονομικά στις δικές της ανάγκες επειδή η σύνταξή της είναι μειωμένη και πέρα από αυτό, βλέπει όλη μέρα τηλεόραση (όταν δε κοιμάται μόνο τηλεόραση βλέπει) και ο λογαριασμός του ρεύματος της είναι 2πλάσιος από τον δικό μου. Κάθε φορά που πάω σπίτι της συνέχεια μου κάνει παρατηρήσεις για το ένα και το άλλο, στην αρχή νόμιζα πως ήταν μόνο για τις δουλειές του νοικοκυριού αλλά τελικά αποδείχτηκε πως δεν είναι αυτό επειδή πήγαινα σε μία θεία μου να μου μάθει λίγο τι να κάνω ακριβώς (αυτό πριν μετακομίσω στο δικό μου σπίτι) , πως π.χ. να σιδερώνω σωστά χωρίς να αφήνω τσακίσεις και ζάρες, σωστό πλύσιμο πιάτων, και παρ'όλ'αυτά, τα αποδοκιμαστικά σχόλια της μητέρας μου συνεχίστηκαν αμείωτα. Συνέχεια γκρινιάζει για το ότι δεν έχω σχέση και μου λέει να παντρευτώ τώρα αλλιώς μετά περνάνε τα χρόνια και δεν θα καταφέρω τίποτα στη ζωη μου, αλλά πως να δημιουργήσω σχέση (ακόμα και αν γνώριζα κάποια γυναίκα) όταν τα χρήματα ίσα ίσα φτάνουν για εμάς τους δύο; Μερικές φορές νιώθω σαν στρατιωτάκι όταν υπακούω όσα μου λέει και εκπληρώνω κάθε της επιθυμία και καπρίτσιο, όπως τα παιδιά της οικογένειας στην ομώνυμη ταινία (με τον τίτλο της εξομολόγησής μου) του Λάνθιμου. Ανέκαθεν ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ και να κάνω κάτι με τη ζωηή μου αλλά νιώθω πως τα πράματα δεν είναι τόσο απλά. Φυσικά την αγαπώ και δε θα ήθελα ποτέ να πήγαινε σε κάποιο γηροκομείο, δε θα την φρόντιζαν εκεί όσο την φροντίζω εγώ και απλά θα αδιαφορούσαν όταν θα γκρίνιαζε ή παραπονιόταν για κάτι. Δεν πιστεύω να αλλάξει συμπεριφορά τώρα στα 68 της, πραγματικά δε ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό, νιώθω σαν να γερνάω σιγά σιγά και να χάνω την ζωντάνια και την ενέργειά μου, κάθε όνειρο που έκανα για ταξίδια, όλα έμειναν στάσιμα όπως τα νερά σε έναν βάλτο.. Ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε..