ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

'' Διοτι με αυτό το σκεπτικό δύσκολα θα βρεις παρέα και 49 ετων τωρα, ''
Το σκεπτικό δεν δημιουργείται εκ γενετής στους ανθρώπους αλλά διαμορφώνεται ανάλογα με τις εμπειρίες της ζωής.
Δεν φταίει λοιπόν το σκεπτικό.
Αν κάποιος σε όλη του τη ζωή τον αγνοούσαν, δεν τον ενέτασσαν στις παρέες τους κι αδιαφορούσαν για την ύπαρξή του, αν δεν του προσφέρθηκε ποτέ παρέα, κάποιος να ανταλλάξουν μια κουβέντα, παρά μόνο ευχές και ''να 'σαι καλά κι άντε γειά'' τότε δεν είναι παράλογο να δημιουργήσει αυτό το σκεπτικό.
Το θέμα της μεγάλης ηλικίας φυσικά και παίζει ρόλο γιατί όσο μεγαλώνει κάποιος μειώνονται οι ευκαιρίες για γνωριμίες και παρέες αλλά το σκεπτικό δε φταίει.
Όπως σε μια γυναίκα που μένει σε έναν κακοποιητικό γάμο για χάρη των παιδιών της ή επειδή χειραγωγείται από κακό σύντροφο και νιώθει αδύναμη να ξεφύγει, δεν πρέπει να ρίχνουμε το φταίξιμο σε αυτήν κι όλοι συμφωνούν ότι είναι λάθος να γίνεται victim blaming, έτσι και σε έναν μόνο άνθρωπο αν δε θέλουμε να του προτείνουμε κάτι πρακτικό και να διαθέσουμε το χρόνο μας στο να τον συναναστραφούμε, να τον γνωρίσουμε παρά κλεινόμαστε στον μικρόκοσμο της παρέας μας, τότε καλό θα ήταν να σκεφτόμαστε λίγο βαθύτερα και να μην ρίχνουμε το φταίξιμο στο σκεπτικό του.
Γιατί αν είχε παρέα δεν θα είχε αναπτύξει αυτό το σκεπτικό που κατακρίνεις.
Θα σκεφτόταν τι ωραία που είναι με την παρέα του.

Φυσικά και το σκεπτικό του είναι λάθος, συμφωνώ μαζί σου.
Αλλά δεν πρέπει πάντα να κατακρίνουμε έναν άνθρωπο που έχει αναπτύξει ένα τέτοιο σκεπτικό.
Μπορεί να κατέληξε μόνος γιατί σε αυτή την κατάληξη τον οδήγησαν ή τον άφησαν.
'Ενας υπέροχος, αληθινός στίχος της Sophie Lies από το τραγούδι της ''μεγάλα παιδιά'' λέει το εξής: ''αφού η ζωή κάποιες φορές απλώς σε αφήνει να γεράσεις''.
Ισχύει κι αυτό λοιπόν.
Κάποιες φορές μπορεί να δεις κάποιον άνθρωπο να κλαίει.
Αν πεις μια καλή κουβέντα, αν προτρέψεις να σκουπίσει τα δάκρυά του, να χαμογελάσει έστω λίγο και να σηκώσει το βλέμμα του να κοιτάξει προς εσένα ή προς τον ουρανό αντί να είναι σκυφτός τότε αυτή η κίνηση μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Όποιο φύλο κι αν έχει και σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται.
Αν μείνεις απλώς στη σκέψη ''άσε τον λυπημένο να κλαίει'', αν μείνεις στο πρώτο επίπεδο δηλαδή, στην επιφάνεια, τότε δεν προσφέρεις τίποτα.
Φυσικά και δεν είσαι υποχρεωμένη ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος να κάνει κάτι τέτοιο.
Αλλά αν δε θέλει κάποιος να βοηθήσει προς την κατεύθυνση της αναθάρρυνσης τότε δεν μπορεί να κατηγορεί τον λυπημένο μετά ή να βγάζει εύκολα συμπεράσματα ότι αυτό του αρέσει.
Το ίδιο και με τη μοναξιά ή οτιδήποτε άλλο στη ζωή.
Αν δεν σου προσφέρεται ένα χέρι βοηθείας τότε καταλήγεις να πιστεύεις πως αυτό σου αξίζει όπως ο εξομολογούμενος.
Δηλαδή δεν καταλήγεις, σε καταλήγουν εκεί.
Αυτό ήθελε να πει το σχόλιό μου περί του σκεπτικού.
Να μην βλέπουμε μονόπλευρα δηλαδή, ότι κάποιος φταίει μόνο ο ίδιος για την κατάστασή του και το σκεπτικό που αναπτύσσει.

Γράφω: ''Αν δεν σου προσφέρεται ένα χέρι βοηθείας τότε καταλήγεις να πιστεύεις πως αυτό σου αξίζει όπως ο εξομολογούμενος.
Δηλαδή δεν καταλήγεις, σε καταλήγουν εκεί.
Αυτό ήθελε να πει το σχόλιό μου περί του σκεπτικού.''
Και κατά τ' άλλα λες ότι επιμένω να σου γράφω άσχετα.
Τέλος πάντων, ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας κι η καθεμιά.
Κατέκρινες το σκεπτικό του κι εγώ σου έγραψα κάποια πράγματα περί του πώς μπορεί να δημιουργηθεί σε έναν άνθρωπο αυτό το σκεπτικό με το οποίο εσύ διαφωνείς.
Από εκεί και πέρα, εντάξει, συγνώμη, ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας ειλικρινά.
Άστο. Δεν. Τίποτα. Ξέχνα το.

Έχω δει ανθρώπους να παλεύουν. Να πέφτουν , να σηκώνονται. Έχω δει ανθρώπους να παραιτούνται. Έχω δει να κυνηγούν στόχους, άλλοι να πετυχαίνουν, άλλοι όχι. Εγώ τα δοκίμασα όλα. Επαγγελματικά τα ψιλοκατάφερα. Στα προσωπικά απέτυχα οικτρά. Όλα στη Ζωή είναι. Τώρα είμαι καλά. Δεν ψάχνω παρέα. Δεν την δικαιούμαι. Δεν έχω να δώσω. Η ψυχή μου είναι μαύρη, σαν του Ρήγα μπαστούνι. Δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω έναν άνθρωπο να νοιώσει άσχημα. Το παράδοξο είναι πως έχω εισπράξει ''ενδιαφέρον'' από κοπέλες μικρότερης ηλικίας και μάλιστα με περίσσιο θράσος! Πως έχουν αλλάξει τα πράγματα. . ! Ε

Δεν ψάχνω παρέα, κοινωνική ή ''μόνιμη''. Δεν την δικαιούμαι. Η ψυχή μου είναι τοξική, μαύρη σαν του Ρήγα μπαστούνι. . . Δεν θα τολμούσα να κάνω βήμα. Το παράδοξο είναι πως ''όταν με καλεί η Φύση'', δεν έχω πρόβλημα να ''μπλέξω''. Μέχρι εκεί. Ξεκάθαρες κουβέντες από την αρχή. . . Είναι πολύς κόσμος που ψάχνει ΜΟΝΟ αυτό. . . Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει τον συνάνθρωπο;;;; Όλα είναι συνήθεια. Δεν είναι τόσο τραγικό. Επιλογές! Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο!